ကဗ်ာခ်စ္သူမ်ားသုိ႔

     ရာသီစက္၀န္းရဲ့ ေအာက္မွာ သတိရလြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲမႈေတြ႔နဲ႔အတူ ေလာကဓံရဲ့
တိုက္ခိုက္မႈမ်ားကို တင္းခံကုစားခဲ့ရတဲ့ ေ၀ဒနာ ျဖတ္ပိုင္းတခ်ိဳ႔ရဲ့ခံစားမႈ……………

        အသက္မကခ်စ္ေပမယ့္ အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ဒဏ္ရာရ ႏွလံုးသားထဲမွာ ရင္ခုန္သံ
မပီ. ကာရံမညီ ပလီပလာဖြဲ႔ႏြဲ႔ၿပီး…… ဘ၀ႏွင့္..ဆႏၵကို အေျခခံ သစၥာ ေမတၱာ
သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔ အခ်စ္ဆိုတဲ့ အရာကို သရုပ္ခြဲျပေနျခင္း မဟုတ္ပါဘူးကြယ္…………  

မၾကင္လုိ႔ဘဲ ပစ္ပစ္ တမင္မို႔ဘဲ ခ်စ္ခ်စ္ေပါ့.. ျဖစ္ျဖစ္သမွ် သခၤါရကို
ေရွ့တန္းတင္ၾကတဲ့ လူသားေတြမွာ ရင္ခုန္သံႏွင့္ခံစားမႈ တဦးႏွင့္တဦး
မတူညီၾကသလို ထိုလူသားေတြမွာ ေ၀ဒနာ သို႔မဟုတ္ ေသာကတို႔ႏွင့္ မကင္းဟု
ထင္မိ၏။

သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ကဗ်ာဆိုတာ မ်ိဳသိပ္လို႔မရ ယိုဖိတ္လို႔က်လာတဲ့
ႏွလံုးသား တေနရာက ထြက္ေပါက္မို႔ အသက္ေလာက္မက ျမတ္ႏိုးမိသလို သိုသိပ္လို႔
အထားခက္ ခါးသက္သက္အရသာမ်ား. ျမတ္ႏုိးျခင္း အႏုအရြကိုေပါင္းစပ္
ေမာင္းခတ္လို႔မေၾကညာမိေပမယ့္လည္း စားသားမ်ားအျဖစ္ထုဆစ္ လိုက္မိပါတယ္…..

ကဗ်ာခ်စ္သူမ်ားအေနႏွင့္လည္း တခ်ိန္ေသာကာလက ဘ၀အသိႏွင့္ရင္းႏွီးရင္း အငို
အၾကမ္း အလြမ္းမ်ားႏွင့္ ျဖတ္သန္းလာမိၾကပါလိမ့္မယ္..

တကယ္ေတာ့ ကဗ်ာဆိုတာ ရင္ထဲမွာ ခံစားေနရတဲ့ အျဖစ္ပ်က္ေတြကို
ဖြင့္အန္ခ်လိုက္တဲ့ ရင္ခုန္သံမို႔ ခါးရင္လည္း ခါးမယ္… ခ်ိဳရင္လဲ
ခ်ိဳမယ္… ႏွလံုးသားရဲ့အလိုက်ေပါ့…. ပင့္သက္အရွိဳက္ ေလအတိုက္မွာ ေ၀ွ႔၀ိုက္ကာ
ေၾကြက်.. ေျမခသြားခ့ဲရတဲ့ သစ္ရြက္ကေလးေတြလို ကြ်န္မရဲ့ ရင္ခုန္သံစာစု
ေလးကို ၾကည့္ရွဴမိသူမ်ား… ကဗ်ာခ်စ္သူမ်ား ခံစားနားလည္ႏိုင္ပါေစလို႔….. ဆႏၵျပဳလွ်က္………