ခ်စ္ကံဆိုး

ေရႊအုိေရာင္ညေနခင္းဝယ္ ေလေျပငယ္သြဲ႕သြဲ႔ညွင္းပါလုိ႔

အလင္းေတြမွိန္မွိန္ဆင္း ဆည္းဆာခ်ိန္ အေမွာင္ခြင္းေလေပါ႔

ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ကယ္အားငယ္စိတ္ရယ္ တမ္းတဖြယ္အတိတ္ဆီလွမ္းကာမုိ႔

မွန္းဆမျပယ္ အလြမ္းေတြကကဲ။

အေမွာင္ကမၻာေရာင္ဝါမလင္း ေငြစႏၵာတကယ္ကင္းေလေတာ႔

အဆင္းရယ္ကမပီ ေတးမသီိတဲ႔ငွက္ငယ္အလား

အေဝးဆီကုိေမွ်ာ္ကာေငးရီလုိ႔ ခ်စ္ျခင္းေတြဖြဲ႔သီမိေလမွ

ႏြမ္းလ်မေျပနွလံုးအိမ္ထဲမွာေတာ႔ ကၽြမ္းလွေပါ႔အသည္း။

ကဲလွတယ္သူရယ္ေျပာေလမလား မုိးညမယ္အကာကြယ္မဲ႔ေလအား

ရႊန္းရႊန္းတင္႔တယ္လဝန္းငယ္ေပၚမလာ အေဖာ္ကြာေဝးသူမုိ႔ ေဆြးလ်က္ကယ္မေျဖသာ

တစ္ေျပတစ္ရြာကုိ ေမေမွ်ာ္မွန္းရြယ္လုိ႔ အသြယ္သြယ္မ်က္ရည္စေတြနဲ႔

ကဗ်ာမပီ စာစီမိေလရဲ႕ အခ်စ္ကံကမြဲ။

ႏွင္းေတြငိုတဲ့့ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းဝယ္ (၄)

ညေနေစာင္းလည္း ေရာက္ေရာ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကုိ ေရာက္တယ္။ “ကားေပၚကဆင္းလို႔ရျပီ”တဲ႔ေလ။ ကၽြန္မတို႔ ေအာက္ေရာက္ေတာ႔ အတူတူ ထိုင္လုိက္တယ္။ ကၽြန္မလည္း ေၾကာက္တာ အရမ္းျဖစ္ေနျပီ။ လာၾကိဳသမားလည္း မေရာက္ေသး။ ခဏေနေတာ႔ ေကာင္ေလးသံုးေယာက္ကုိ လာၾကိဳတယ္။ သူတို႔က မေလးရွားသြားမဲ႔လူေတြတဲ႔ေလ။ သူတို႔က “ညီမေလး အားမငယ္နဲ႔ေနာ္၊ အကုိတို႔ကုိ လာၾကိဳေနလုိ႔၊ ခဏေန ညီမေလးကုိ လာၾကိဳမွာပါ”တဲ့။ ကၽြန္မလည္း ဘာမွမေျပာတတ္ေလာက္ေအာင္ ရင္ေတြတုန္ေနျပီ။ နေဘးကေကာင္မေလးက “နင္႔ကုိ လာမၾကိဳေသးဘူးလား”တဲ႔။ ကၽြန္မလည္း “မသိဘူး၊ ဖုန္းလည္း မဆက္တတ္ဘူး၊ ကၽြန္မကုိ ဖုန္းဆက္ေပးပါ”လုိ႔ ေျပာေနတုန္း သူ႔ကိုၾကိဳတဲ႔သူက ေရာက္လာေရာ။ ကၽြန္မအတြက္ “ေသျပီဆရာ”ဘဲ။ ဘာလုပ္ရမွန္း မေျပာတတ္ေတာ႔ဘူး။ ကုလားမၾကီးက ေျပာထားတာကုိ နားထဲၾကားလာတယ္။ အေရာင္းစားခံရရင္ေတာ႔ ေသျပီလုိ႔ေတြးရင္း ကၽြန္မက်န္ခဲ႔ျပန္ေရာ။

ငါးမိနစ္ေလာက္ေနမွ ကၽြန္မကုိ ျမန္မာဆိုင္ကယ္သမားတစ္ေယာက္ လာႀကိဳတယ္။ အဲေတာ႔မွ ကၽြန္မ သက္ျပင္းခ်နိုင္ေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ခဏေလး ဆိုင္ကယ္စီးျပီးတာနဲ႔ ကားငယ္ေလး တစ္ဆင္႔ျပန္စီးရတယ္။ နွစ္နာရီေလာက္ ၾကာတယ္။ ျပီးေတာ႔ ဆိုင္ကယ္တစ္ဆင္႔ ျပန္စီးရတယ္။ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္ရမဲ႔ေနရာကုိ ည ၈နာရီမွ ေရာက္တယ္။ အဲေတာ႔မွ ကၽြန္မလည္း သက္ျပင္းရွည္ရွည္ၾကီး ခ်လုိက္နိုင္ပါေတာ႔တယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ကူညီအားေပးတဲ႔သူကုိ ေတြ႔နိုင္သလုိ မနာလုိ နွိမ္႔ခ်ဆက္ဆံတဲ႔သူကုိလည္း ေတြ႔ခဲ႔ရတယ္။ ဘ၀ဆိုတဲ႔ခရီး တစ္ေထာက္မွာ အေကာင္းလည္း ေတြ႔နိုင္သလုိ အဆိုးလည္းေတြ႔နိုင္တယ္။ အရာရာကုိ ၾကံ႕ၾကံ႕ခံနိုင္တတ္ဖို႔ကေတာ႔ ကုိယ္တိုင္ ေလ႔က်င္႔ယူထားသင္႔တယ္ ဆိုတာေလးကုိ ကၽြန္မ နားလည္ လက္ခံေနမိပါေတာ႔တယ္။

ႏွင္းေတြငိုတဲ့့ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းဝယ္ (၃)

ခဏေနေတာ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ကားေပၚတက္လာတယ္။ ကၽြန္မေဘးမွာ လာထုိ္င္လုိက္တယ္။ သူက ထားဝယ္မေလးေလ။ ကၽြန္မကုိ “ဘယ္သြားမလဲ”တဲ႔။ ကၽြန္မလည္း မသိဘူးေပါ႔၊ လာၾကိဳမယ္ေျပာတာဘဲ႔လုိ႔။ အဲေတာ႔ သူကေျပာတယ္ “ဘာမွမပူနဲ႔၊ ဆင္းရင္ ဖုန္းဆက္ေပးမယ္”တဲ႔ေလ။ ကၽြန္မလည္း စိတ္သက္သာရာ နည္းနည္းေတာ႔ ရလာတယ္။ အဲလုိနဲ႔ပဲ ၁၀-မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ႔ ရွမ္းတစ္ေယာက္ တက္လာတယ္။ ေအာက္ကုိ ဆင္းခိုင္းတယ္။ ကၽြန္မလည္း ဘာလုပ္မလဲေပါ႔။ ကားတြက္ေတာ႔မယ္တဲ႔ေလ။ ကၽြန္မတို႔ကုိ ကားေအာက္က အခန္းေလးထဲဝင္ခိုင္းတယ္။

ကၽြန္မရယ္၊ နေဘးက ေကာင္မေလးရယ္၊ ေယာက်္ားေလး သံုးေယာက္ရယ္၊ ငါးေယာက္ ကားေအာက္ခန္းေလးထဲ ဝင္ရတယ္။ ထိုင္လုိ႔လဲမရဘူး လဲွျပီးလုိက္ရတယ္။ ကားစထြက္ေတာ႔  ကားကလည္းေဆာင္႔ ကားကလည္းမူးနဲ႔ တစ္လမ္းလံုး ကၽြန္မ အန္ပါေလေရာ။ ကၽြန္မေဘးက ေကာင္မေလးကေတာ႔ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ဘာမွမျဖစ္သလုိေလးပဲ။ ကၽြန္မကေတာ႔ ေသမေလာက္ပဲ။ ကၽြန္မကုိ သူတုိ႔ ဝိုင္းျပဳစုေပးၾကတယ္။ လမ္းေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္မကေျပာတယ္္ “ကားေပၚက ဆင္းရင္ ကၽြန္မကုိ မထားခဲ႔နဲ႔ေနာ္၊ လာၾကိဳတဲ႔အထိ ခဏေစာင္႔ေပးပါ”လုိ႔။ အဲလုိေျပာေတာ႔ သူတို႔က “အင္း”တဲ႔ေလ။ ကၽြန္မလည္း တလမ္းလံုး အန္လုိက္ မူးလုိက္နဲ႔ ေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေလးဘဲ က်န္ျပီ။

ႏွင္းေတြငိုတဲ့့ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းဝယ္ (၂)

ကၽြန္မ မိတ္ေဆြက အေပၚကေန စီစဥ္ေပးထားတယ္။ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အရင္လာၾကိဳလိမ္႔မယ္တဲ႔။ ကၽြန္မလည္း ထိုင္ေစာင္႔ေနတယ္။ ခဏေနေတာ႔ လာၾကိဳတယ္။ ထိုင္းလူမ်ိဴး ဆိုင္ကယ္သမား၊ ကၽြန္မလည္း အေပၚကလူနဲ႔ ဖုန္းဆက္ျပီး တက္လုိက္လာတယ္။ ဘယ္ကုိ ပုိ႔မယ္ဆိုတာ ကၽြန္မမသိဘူး။ ကၽြန္မ ဘုရားစာေတြပဲ ရြတ္ျပီးလုိက္လာခဲ႔တယ္။ လမ္းတစ္ဝက္ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္မကုိ သူက စကားေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ဘာမွကုိနားမလည္တာ၊ ျပီးေတာ႔ သူက ကၽြန္မ တရားဝင္လုပ္လာတဲ႔ စာအုပ္ေလးကုိ ေတာင္းပါတယ္၊ ကၽြန္မလည္းေပးလိုက္တယ္၊ လုိအပ္တယ္ထင္လုိ႔ေပါ႔။ တကယ္ေတာ႔ သူက အဲဒီစာအုပ္ေလးကုိ ျပန္ေရာင္းစားဖို႔ ကၽြန္မဆိီက ေတာင္းခဲ႔တာေပါ႔။ အထက္ေရာက္မွ ကၽြန္မသိခဲ႔တာပါ။ ကၽြန္မလည္း ေၾကာက္ေနတာနဲ႔ ဘာကုိမွ မသိဘူး။ ခဏေနေတာ႔ ကားတစ္စီးဆီ ေရာက္တယ္။ ကၽြန္မအထင္က ကၽြန္မလုပ္လာခဲ႔တဲ႔စာအုပ္ကုိ ကားသမားဆီအပ္ျပီး လမ္းမွာ အခ်ိတ္ဆက္လုပ္ျပီး ေခၚသြားမယ္ေပါ႔။ ဘယ္ဟုတ္မလဲေလ၊ ကၽြန္မကုိ ကားဆီေရာက္ေတာ႔ ကားေပၚတက္ခုိင္းတယ္။ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ပါးစပ္ကလည္းေျပာတယ္၊ ထု္ိင္းစကားေပါ႔၊ ကၽြန္မကတစ္လံုးမွကုိမသိတာ။

ကားေပၚေရာက္ေတာ႔ ကားေနာက္တန္းခံုေလးမွာ ေယာက္်ားေလး သံုးေယာက္နဲ႔ ကုလားမ ကေလးေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ထိုင္ေနတယ္။ ကၽြန္မလည္း အစကေတာ႔မေျပာရဲဘူး။ ဘယ္သူမွန္းမသိတာေလ။ ဘုရားစာရြတ္ျပီး ထိုင္ေနလုိက္တယ္။ ေၾကာက္တာကေတာ႔ နႈိင္းစရာ စကားလံုးေတာင္ မရွိေတာ႔ဘူး။ ခဏေနေတာ႔ ကေလးအေမက ကၽြန္မကုိ ေမးလာတယ္။ ဘယ္သြားမလဲတဲ႔ေလ။ ကၽြန္မလည္း သူေျပာမွ ျမန္မာမွန္းသိလုိက္ရတယ္။ ကၽြန္မ အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ႔အေပ်ာ္က မၾကာလုိက္ပါဘူး။ ကၽြန္မက တကယ္မသိေတာ႔ ဘယ္ေနရာမွန္း မေျပာတတ္ဘူးေပါ႔။ ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႔ လာၾကိဳမယ္ ေျပာထားတယ္ေပါ႔။ ကၽြန္မ အဲလုိေျဖလုိက္ေတာ႔ သူက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ႔ “အဲလုိလူေတြပဲ၊ ေရာင္းစားခံရတာေတြ”တဲ့။ မ်က္နွာထားတင္းတင္းနဲ႔ ေျပာခ်လုိက္ပါေရာ။ ကၽြန္မလည္း နဂိုကမွေၾကာက္ေနတာ သူေျပာမွ ေသခ်င္စိတ္ပါေပါက္ေရာ။ ကၽြန္မလည္း ဘာမွေတာ႔ျပန္မေျပာပါဘူး၊ ထိုင္ေနလုိက္တယ္။ ေဘးကအကုိ သံုးေယာက္ကလည္း ကၽြန္မကုိ ကြက္ၾကည္႔ ကြက္ၾကည္႔နဲ႔။

ႏွင္းေတြငိုတဲ့့ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းဝယ္ (၁)

ကၽြန္မရဲ႕ဘဝ အမွတ္တရေန႔ေလးျဖစ္ခဲ႔တဲ႔  ထိုင္းနိုင္ငံကုိ စထြက္လာခဲ႔မိတဲ႔ ေန႔ေလးက ခရီးသြား အေတြ႔ၾကံဳေလးကုိ ကၽြန္မေရးခ်င္စိတ္ျဖစ္တာနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေရးေနမိတယ္။

ဒီဇင္ဘာလရဲ႕အစ ေဆာင္း၀င္စ အခ်ိန္ေလးေပါ႔။ ကၽြန္မ ညေန ၆-နာရိီ   ကၽြန္မတို႔ရြာေလးကေန ထားဝယ္ျမိဳ႕ကုိ တက္ခဲ႔တယ္္။ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္က ဆိုင္ကယ္နဲ႔လုိက္ပုိ႔တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔အေဖာ္ အေဒၚတစ္ေယာက္နဲ႔ေပါ႔။ ထားဝယ္မွာ တစ္ညအိပ္ရတယ္။ မနက္ ၂-နာရီဆိုတာနဲ႔ အျမန္ယာဥ္ဂိတ္ကုိ ဆင္းရတယ္။ ကၽြန္မလည္း အေဖာ္ေတြေနာက္ လုိက္ေနတာပါဘဲ။ တစ္ခါမွ အိမ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးတဲ႔ေနရာကုိ သြားေနရတာတစ္မ်ိဳး ေၾကာက္တာတစ္မ်ိုး အိမ္ကုိလြမ္းတာကတစ္မ်ိဳး ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူေနေရာ။ အျမန္ယာဥ္ဂိတ္မွာ တန္းစီဆင္းရတယ္။ ဆင္းရတဲ႔လမ္းမွာ သတင္းစာေတြ ေရာင္းတယ္။ “ဝန္ထမ္းေတြ… တစ္ေစာင္(၅၀၀)”တဲ႔၊ ကၽြန္မလည္း ေၾကာင္ၾကည္႔ေနေတာ႔  အေဖာ္က “ဝယ္လုိက္ေလ၊ မဝယ္ရင္ဟုိေမးဒီေမးနဲ႔  ရစ္ေနလိမ္႔၊ ျမန္ျမန္ဝယ္ ျမန္ျမန္သြားရတယ္”တဲ႔ေလ။ ကၽြန္မလည္း ဝယ္လုိက္တာဘဲ။ ဝယ္ျပီးမွ အျမန္ယာဥ္ထဲ ဆင္းခြင္႔ရတယ္။

ကၽြန္မတို႔ ညေနေမွာင္လုနီးမွ ေကာ႔ေသာင္းကုိ ေရာက္တယ္။ ေကာ႔ေသာင္းေရာက္ေတာ႔ အဆင္းမွာ ေတာ္ေတာ္စစ္ပါတယ္။ ကုိယ္သြားတည္းခုိမဲ႔ေနရာကုိ အတိအက်ေျပာတတ္ေအာင္ လုပ္ထားရတယ္။ မေျပာတတ္ရင္ စစ္မျပီးေတာ႔ျပန္ဘူး။ ကၽြန္မလည္း သြားမဲ႔ေနရာေလးကုိ အလြတ္ရေအာင္ တစ္လမ္းလံုး က်က္လာရတာအေမာ။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အမအိမ္မွာ တည္းခဲ႔တယ္။ မနက္က်ေတာ႔ ရေနာင္းကမ္းကူးမဲ႔ စာအုပ္လုပ္ရတယ္။ ဘတ္ေငြ ၂၀၀၀ေက်ာ္ေက်ာ္ က်တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ႔ ရေနာင္းကမ္းကုိ ကူးတယ္။ ေလွတစ္စီးလံုးကုိ တစ္ေယာက္တည္း စီးတာ ဘတ္-၁၅၀ ေပးရတယ္။ ကၽြန္မတည္းတဲ႔အိမ္က အကုန္လံုး အခ်ိန္အဆက္ လုပ္ေပးလုိက္တယ္။ ေလွသမားက ကၽြန္မကုိ ရေနာင္းကမ္းေရာက္ေတာ႔  လာၾကိဳသမား လာတဲ႔အထိ ထိုင္ေစာင္႔ေပးေနတယ္။

ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းတရားနဲ႕ေျဖေဖ်ာက္ခြင့္

ပန္းကေလးေတြရဲ႕အလွ  ဥယ်ာဥ္မွဴးကအစ

ေဝကာစဘ၀  ေျမေပၚမွာမခဖို႔

ေစတနာနဲ႔ပ်ိဴး လေရာင္ကင္းတ့ဲညဘုရင္

ပဒုမၼာၾကာအျမင္ ခုိဝင္လုိ႔မသင္႔

အမုိးမတင္႔ေတာ႔ တဲအုိပ်က္မုိးေတြကပက္

ဂေယာက္ဂယက္ ခေမာက္ပ်က္နဲ႔မလံု

တန္ဖိုးကုိမလုိ ဟန္ေရးသာဆိုလုိ႔

မာန္ေတြကခပ္ပုိပုိ ေခတ္အဆက္ဆက္က

ပန္းခ်ိီကား ေဆးေရာင္ေတြနဲ႔ပံုေဖာ္မွား။

ဘ၀ဆိုတာ က်ားကြက္အလား တကြက္မွားကအစားခံ

ငါဆိုတဲ႔အတၱဒဏ္ အေၾကာင္းဖန္လုိ႔အသံုးခ်

ေသလုလုဘ၀ေတြ ကံတရားကုိအျပစ္ဖြဲ႔

အရိပ္မဲ႔တဲ႔အျဖစ္အပ်က္ ဥေပကၡာျပဳႏွိပ္စက္

မျမင္ရက္တဲ႔အဆံုး အသည္းေတြေၾကြျပဳန္း

မ်က္နွာလႊဲခဲျပစ္ဆိုတာမ်ိဳး ဆယ္ေနကဲအပူကသဲ

ကူစရာလည္းအားမရွိ ရင္ထဲကမခ်ိ

 ထိခ်က္ေတြကျပင္း နွလံုးေသြးေတြေၾကြဆင္း

အရာရာကုိဖန္ဆင္း ဥာဏ္အလင္းနဲ႔ေျဖရွင္း

ခံပ်င္းတဲ႔အရသာကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းတရားနဲ႔သာ

                                          စုိးမုိးေျဖေဖ်ာက္ခြင္႔ေလးရပါရေစေတာ႔။

အားသစ္

အပ်ံသင္စငွက္ကေလးရဲ႕ ျဖဴလႊလႊနွလံုးေသြး

မာယာသမုဒယေတြနဲ႔ေရာေထြး ဘ၀မုန္တိုင္းကထန္

ေလဆန္အလုိက္ စေတးျခင္းေတြနဲ႔ေထြးပုိက္

ေမွာ္ဆရာအႀကိဳဳက္ ကေနရတဲ႔ ဝိညာဥ္တစ္ေကာင္အလား

ေစညႊန္ရာလိုက္စား ကံေခတာမ်ိဳးဥာဏ္ေတြကတံုး

ဟန္ေဆာင္မႈအျပံဳးေတြနဲ႔ အသက္မပါေတာ႔သေယာင္

ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ေကာင္းကင္က လေရာင္မဲ႔အနမ္း

တိတ္တဆိတ္ေမွ်ာ္မွန္း ငုိမဲ႔မဲ႔အလြမ္းတစ္စ

မလွမပတမ္းတ ဘဝတစ္ခုရဲ႕နာက်င္မႈ

မ်က္ရည္ကုိအေဖာ္ျပဳ အခံခက္ေအာင္လည္းငါမရြယ္

မာယာေလာကအလယ္ အဖန္တစ္ရာေသာကၾကြယ္

ဝကၤပါခရီးသြားႏွယ္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းလမ္းေပ်ာက္

ခရီးတစ္ေထာက္မေရာက္နိုင္လည္း

ေခြမယုိင္အေျခခိုင္အသည္းေတြနဲ႔

အေမွာင္ထုထဲကရုန္းထြက္ အျပံဳးအပ်က္

ေသြးထြက္တဲ႔ဒဏ္ရာ အခ်ိန္ခါနဲ႔ကုစား

ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္အင္အား ပန္းတိုင္အေရာက္သြားလုိ႔

                                         ၀္ိညာဥ္မမဲ႔ခင္ အားသစ္ေတြဆင္ေစမယ္။

ႏြမ္းလ်ၿပီ

ေယာင္လည္လည္ အနည္ထိုင္က်

ဘ၀အတၱဇာတ္ခံုလွလွမွာ ဘီလူးကႀကိဳးသံုး

ျဖတ္မရတဲ႔အဆံုး အေမွာင္ဖံုးတဲ႔ဇာတ္ဝင္ခန္း

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ မဆင္ျမန္းေတာ႔

အလြမ္းခန္းကမင္းသမီး  ဇာတ္သိမ္းကမလွ

အိပ္ေရးကမဝေတာ႔ ႏြမ္းလ်ၿပီေပါ႔။

မႏွစ္သိမ္႔နဲ႔ေတာ႔

ေလေပြၾကမ္းကသရမ္း မီးေတာက္ေတြကထိုးေဖာက္

အမ်ိဴးေပ်ာက္မဲ႔ဇာတ္လမ္း မွတ္တမ္းေတာ႔မထားခဲ႔ပါနဲ႔

ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြကယဲ႔ယဲ႔  အားအင္ေတြထက္ျမက္တုန္း

ေသြးဆက္မဲ႔အမ်ိဳး မတံုးရေလေအာင္

ႀကိဳးစားလုိ႔စြမ္းေဆာင္  လွမ္းလင္႔မဲ႔အိမ္မက္အတြက္

ဟန္ေဆာင္ျခင္းေတြျပည္႔နွက္ ၿဂိဳလ္ဆိုးစနက္ေတြနဲ႔

ပံုျပင္လွလွေတြဖက္တြယ္  စိတ္ေဇာအရအိပ္ေမာက်ေအာင္

မႏွစ္သိမ္႔ပါနဲ႔ေတာ႔။

အတိတ္ကဇာတ္ၾကမ္း

အတိတ္ကအျဖစ္မ်ား ေမ႔ရက္စရာလား

ျပင္စရာရွားေတာ႔ အမွန္ကအမွားေပါ႔

ေလာဘအလ်ား  ေမာဟအနားကြပ္လုိ႔

ေသာကေတြအစာသြပ္ အတၱမ်က္နွာျပင္မွာ

မာနေတြအလွဆင္  ေသြးစက္ေတြေျမခ

ေခါက္ရုိးက်ေနတ႔ဲဒဏ္ရာ မွန္ကန္စြာအနာက်က္ေစဖို႔

ဖ်က္သင္႔ကဖ်က္  ျပင္သင္႔ကျပင္လွ်က္

ေရွ႕ဆက္မဲ႔အနာဂတ္တြင္္ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းအသြင္မွတ္

သံသယဝွက္ဖဲတစ္ခ်ပ္ရဲ႕   လိမ္လည္ျခင္းအတိတ္ဇာတ္ၾကမ္း

                                            ရပ္တန္းကရပ္စမ္းပါ။

လူပီသဖို႔

ေလာကဓံရဲ႕ အေစအပါး  ကံတရားရဲ႕ေစစားရာ

ဘဝမာယာလႈိင္းဂယက္ေတြၾကား

အဆံုးသတ္မထားတဲ႔ စီးေမ်ာျခင္းေတြေအာက္

ေပါက္ဖြားလာတဲ႔ သတၱဝါလူသားေတြ

လူပီသဖို႔ေတာ႔လုိေနၿပီ။

ေတြ႕ရႀကံဳရ ဆရာမဘဝ (၁၅) ပညာဒါနဆရာမေလးျဖစ္ပါရေစ

ကၽြန္မတို႔ရြာေရာက္ေတာ႔  ကၽြန္မ ေက်ာင္းအသစ္မွာ ကေလးအသစ္ေတြနဲ႔ မေပ်ာ္ခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မကေလးေတြကုိဘဲ တမ္းတတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရြာက ေတာဆိုေပမဲ႔  စရုိက္က ၿမိဳ႕ဆန္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းဆရာမေတြကုိ အိမ္ေခၚသင္ေနၾကၿပီ။ ကၽြန္မက ေတာရြာေလးမွာ  လူေတြအရုိေသခံ ကေလးေတြရဲ႕  တကယ္ေမတၱာစစ္ေတြနဲ႔  လႊမ္းၿခံဳေထြးေပြ႕ ေနလာခဲ႔တဲ႔သူဆိုေတာ႔  ကၽြန္မအတြက္ အထူးအဆန္းလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ တတ္နိုင္သေလာက္ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတယ္ မရခဲ႔ဘူး။  ကၽြန္မ အေမနဲ႔အမကုိ ဖြင္႔ေျပာတယ္။ ေတာရြာေလးကုိ ျပန္ေျပာင္းခြင္႔ျပဳပါလုိ႔။ အမက ဆူူတယ္၊ “ဒီမွာက ပုိက္ဆံရတယ္၊ ေရွ႕ေရးကုိ ၾကည္႔ပါ”တဲ႔။

ကၽြန္မ ဘယ္လုိမွ မေပ်ာ္နိုင္တဲ႔အဆံုး   ဘဝအတြက္ကလည္း လုိအပ္ေနတယ္ဆိုေတာ႔  ကၽြန္မ အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔တဲ႔  ဆရာမဘ၀ေလးကုိ  ရင္နာနာနဲ႔ စြန္႔လႊတ္ရင္း  ထိုင္းနိုင္ငံကုိ ထြက္လာျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ထိုင္းကုိ စေရာက္ကတည္းက ကၽြန္မအခုခ်ိန္ထ္ိ ဆရာမနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြပါတဲ႔ ဇာတ္ကားေတြကုိ  မၾကည္႔ခဲ႔ဘူး။

ေရာက္ကာစက တစ္ခါၾကည္႔မိလိုက္တာ  ကၽြန္မ အရမ္းဘဲ ကေလးေတြကို လြမ္းလုိ႔ ငုိမိတယ္။ အဲဒီကတည္းက ကၽြန္မ လံုးဝဇာတ္ကားေတြကုိ ေမ႔ထားလိုက္ေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ျပည္႔စံုတဲ႔  သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔မယ္ဆိုရင္  ဂုဏ္ပကာသနမရွိ   ရိုးစင္းတဲ႔အသိေတြနဲ႔ ျဖဴစင္လြန္းတဲ႔  ေတာရြာေလးမွာဘဲ ေစတနာ ဆရာမေလး ျဖစ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ အမိေျမနဲ႔ ဆရာမေလးဘ၀ကုိ  တမ္းတျခင္းမ်ားစြာျဖင္႔  ဘ၀ဆက္တိုင္းမွာ  လူ႔ဘ၀ကုိရခဲ႔ရင္  စိတ္ခ်မ္းေျမ႕စြာနဲ႔  ပညာဒါန  ေပးကမ္းနိုင္သူသာ ျဖစ္ပါရေစေတာ႔လုိ႔  ဆုေတာင္းေနမိေတာ႔တယ္။

တမ္းတျခင္းမ်ားစြာျဖင္႔ ………………………..

တစ္ခ်ိန္က ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ရဖူးတဲ႔  ဆရာမေလး

ေတြ႕ရႀကံဳရ ဆရာမဘဝ (၁၄) ဆရာမအတန္းေလးအသန္႔ရွင္းဆံုးဆုရတယ္တဲ့

အဲလိုနဲ႔ပဲ နွစ္ကုန္ေလာက္ေတာ႔ ကၽြန္မဇာတိရြာကုိ ကၽြန္မ ျပန္ေျပာင္းဖုိ႔ စီစဥ္လိုက္တယ္။ ကြ်န္မဇာတိရြာက ၿမိဳ႕ေလးလိုပါပဲ။ နွစ္ပတ္လည္ အစည္းအေဝးမျဖစ္ခင္   ေရႊ႕ေျပာင္းစာက်လာတယ္။ ကၽြန္မကေလးေတြကငုိလုိ႔ ကၽြန္မလည္းငုိလုိ႔ေပါ႔။ ကၽြန္မ အရမ္းကုိ ခံစားရတယ္။ အေမ႔ဆီကုိ ျပန္ေျပာင္းရတယ္ဆိုေပမဲ႔ သားသမီးေတြကုိ မပစ္နိုင္သလုိ ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မအတြက္ ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲေလး လုပ္ေပးတယ္။ ကၽြန္မ  ကၽြန္မရဲ႕ရြာကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ႔  ကၽြန္မဆီ သူငယ္ခ်င္းဆရာမတစ္ေယာက္ စာပုိ႔လာခဲ႔တယ္။ “ဆရာမေရ ဆရာမႀကိဳးစားခဲ႔တဲ႔ အတန္းေလး အတန္းအသန္႔ရွင္းဆံုး ဆုရတယ္၊ ဆရာမအစား ကၽြန္မလက္ခံ ယူေပးလိုက္ပါတယ္”တဲ႔ေလ။

ကၽြန္မ အရမ္းကုိ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မ ဘယ္လုိမွ ေနလုိ႔မရေတာ႔ဘူး။ ပင္လယ္ကမ္းေျခကုိ တစ္ေယာက္တည္း ဆင္းသြားျပီး  ေအာ္ငုိပစ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္မ အေတာင္႔တဆံုး  အလုိခ်င္ဆံုး အရာတစ္ခုကုိ  အနားကပ္ေလး မပုိင္ဆိုင္လိုက္ရတဲ႔ ခံစားမႈကုိ ကၽြန္မ ပံုေဖာ္လို႔မတတ္ေတာ႔  မိန္းမသားေတြရဲ႕ ေျဖသိမ္႔ရာတစ္ခုျဖစ္တဲ႔ မ်က္ရည္နဲ႔ဘဲ ေျဖသိမ္႔လိုက္ပါတယ္။

ေတြ႕ရႀကံဳရ ဆရာမဘဝ (၁၃) ရင္ခုန္အရဆံုး အမွတ္တရေလး

ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင႔္ေတာ႔ စာေတြျပန္သင္ရင္း  ေတာသူၿမိဳ႕တက္တဲ႔ အေၾကာင္းေလးေတြ ျပန္ျပန္ေျပာၿပီး ရီရတာအေမာ။  နွစ္လယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ႔  ေငြစာရင္းရွင္းတမ္း အစည္းအေဝးတစ္ခု လုပ္ပါေလေရာ။  ကၽြန္မလည္း ခါတိုင္းလုိဘဲ အကူေနရာက ဆရာမေလးဆိုေတာ႔  ဘာမွမျပင္ဆင္ဘူးေပါ႔။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔  အစည္းအေဝး စခါနီးမွ  ကၽြန္မကုိ  ေငြစာရင္းရွင္းတမ္းကုိ ဖတ္ျပရမယ္တဲ႔ေလ။  ကၽြန္မက “ဆရာမႀကီး ကၽြန္မ ႀကိဳတင္ေလ႔က်င္႕မထားဘဲ ေျပာလုိ႔မရဘူးထင္တယ္၊ တျခားဆရာမကုိ ေျပာခုိင္းပါ”လုိ႔  ေတာင္းပန္တာ မရဘူး။  လုပ္ကုိ လုပ္ရမယ္တဲ႔။ ကၽြန္မလည္း စိတ္တင္းလိုက္တယ္။ ကၽြန္မကုိ အၿမဲအားေပးတဲ႔ ဆရာမတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူက ဘယ္လုိေျပာ မ်က္လံုးကုိ ဘယ္လုိၾကည္႔ေပါ႔။ စိတ္ကုိ ဘယ္လုိတည္ၿငိမ္ေအာင္ထား ကၽြန္မကုိ ဂရုတစိုက္ေျပာျပတယ္။

ကၽြန္မလည္း ဆရာမလုပ္ကတည္းက တစ္ခါမွ စင္ေပၚမတက္ခဲ႔ဖူးေတာ႔  ဒူးေတြေတာင္ တုန္တယ္။ ရင္ကလည္း အဆမတန္ခုန္လုိ႔  ကၽြန္မအလွည္႔ကုိ ေစာင္႔ေနခဲ႔တယ္။ အင္းေခၚလိုက္ပါၿပီ။ ဆရာမေလး (……………..)မွ ေငြစာရင္းရွင္းတမ္းကုိ ေၾကျငာပါေတာ႔မယ္ရွင္တဲ႔။ ကၽြန္မ ေျခေထာက္ေတြ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ထိလား မထိလားေတာင္ မေျပာတတ္ဘူး။  စင္ေပၚ ေရာက္သြားခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မ စိတ္ေတြကို အရင္ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ၿပီး   အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားျပီး ေငြစာရင္းရွင္းတမ္း တစ္ခုလံုးၿပီး ေအာင္ဖတ္ျပနိုင္ခဲ႔တယ္။ ေအာက္ေရာက္ေတာ႔  ကၽြန္မလက္ေတြ ေအးစက္ေနေရာ    ဆရာမၾကီးနဲ႔ ဆရာမေတြက  ကၽြန္မကုိ “အရမ္းေတာ္တယ္၊ ဘယ္ေနရာမွ အမွားမရွိဘူး၊ တစ္ခါမွမေျပာဖူးတဲ႔သူကုိ ပြဲထုတ္ေပးတာ”တဲ႔ေလ။   ကၽြန္မရဲ႕ ဆရာမဘ၀ ရင္ခုန္အရဆံုး  အမွတ္တရေလးေပါ႔။

ေတြ႕ရႀကံဳရ ဆရာမဘဝ (၁၂) အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာမေလးရယ္

အဲလုိနဲ႔ဘဲ အဆင္ေျပသလုိ ေနလာရင္း  သင္တန္းကာလာၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ ျပန္ရေတာ႔မယ္ဆိုေတာ႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ စီစဥ္ေပးတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ ဆရာမနွစ္ေယာက္က ကားနဲ႔ျပန္မယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္ကေန သာမညဆရာေတာ္ဖူးရင္းလုိ႔ ျပန္လာခဲ႔တယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္ေရာက္ေတာ႔ ေနမေကာင္းျဖစ္လုိ႔  ဆရာေတာ္လည္း မဖူးရဘဲျပန္ခဲ႔ရတယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္ကေနလာေတာ႔  လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး  ကားေပၚမွာ  ဂိတ္တိုင္း စစ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔က ဝန္ထမ္းကတ္ေတြနဲ႔ ဆုိေတာ႔  ဘာမွမစစ္ပါဘူး။ ကၽြန္မေဘးမွာ ပါလာတဲ႔ အေဒၚတစ္ေယာက္ေလ။ ပစၥည္းေတြဝယ္ၿပီး ျပန္လာတယ္ထင္ပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ ဂိတ္ေတြတိုင္းမွာ ေပးေနရတာ ေျဖေနရတာ အေမာ။  ေနာက္တစ္ဂိတ္ေရာက္ေတာ႔လဲ တစ္ခါစစ္ျပန္ၿပီ။ ကၽြန္မလည္း သနားလာေတာ႔   တက္လာစစ္တဲ႔   ဝန္ထမ္းေတြကုိ  မ်က္နွာတည္တည္ေလးနဲ႔   “အဲဒါေတြ  ဆရာမေတြရဲ႕  အိတ္ေတြေနာ္၊ စာရြက္စာတမ္းေတြဘဲပါတယ္၊ ဘာမွမရွိဘူး”လုိ႔  ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ မစစ္ဘဲ ျပန္ဆင္းသြားေတာ႔  အဲဒီအေဒၚက ကၽြန္မကုိ “ဆရာမေလးရယ္၊ အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္”တဲ႔ေလ။ ကၽြန္မလည္း ဆရာမဆိုတဲ႔ဂုဏ္နဲ႔  သနားလြန္းလုိ႔သာ လိမ္ေပးလိုက္တာ  လိပ္ျပာကေတာ႔ သိပ္မလံုဘူးေလ။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ အေမနဲ႔အမကုိ ျပန္ေျပာျပေတာ႔  “နင္ေတာ႔လုပ္မယ္၊ သူမ်ားအတြက္ဆို”တဲ႔။ သနားလုိ႔ပါလုိ႔ျပန္ေျပာျပီး ရီေနရတယ္။

ေတြ႕ရႀကံဳရ ဆရာမဘဝ (၁၁) အမတို႔ တကယ္ေနာက္တတ္တယ္ဗ်ာ

သင္တန္းမွာ ပဲခူးက ဆရာမေတြနဲ႔ ကၽြန္မခင္ခဲ႔တယ္။ ဆရာမေတြက ကၽြန္မကုိ “ထားဝယ္မေလး”ဆိုျပီး အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္။ သူတို႔ေတြက အလွျပင္တာ အရမ္းေတာ္တယ္။ ဆံထံုးထံုးတာ ခဏေလးဘဲ။ မိတ္ကပ္ေတြ လိမ္းတယ္။ ကၽြန္မက သနပ္ခါး  ပါးကြက္ၾကားေလးနဲ႔၊ ဆံပင္ကုိ ကလစ္ေလးနဲ႔ဘဲ ညွပ္တတ္တာ။  ကၽြန္မကုိ သူတို႔က ဆရာမပါး မဝဘူးတဲ႔ေလ။ ကၽြန္မလည္း မလုပ္တတ္လုိ႔ပါလုိ႔။ ကၽြန္မအတြက္ ေန႔တိုင္း မုန္႔ေတြ ယူလာေပးတယ္။ ကၽြန္မ သူတို႔ဆံထံုးေလးေတြ လုပ္ရင္  ၾကည္႔ေနရတယ္။ ကၽြန္မမွ အလွမျပင္တတ္တာေလ။

ညေန ေက်ာင္းျပန္ေတာ႔  ကၽြန္မတို႔ ထားဝယ္ဆရာမ ေလးေယာက္ျပန္လာတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း  လက္ဘက္ရည္ဆိုင္္အသစ္ေလး ေတြ႔တာနဲ႔ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။ ဆရာမတစ္ေယာက္က အရမ္းေပ်ာ္တတ္တယ္။ သူက ေျပာတယ္ “နင္တို႔  ဘာမွမေျပာနဲ႔ေနာ္၊ ငါေျပာမယ္”တဲ႔ေလ။ ကၽြန္မတို႔လည္း ၾကည္႔ေနလိုက္တယ္။ သူက စားပြဲထုိး ေကာင္းေလးကုိ ေခၚလုိက္တယ္။ ျပီးေတာ႔ ထားဝယ္လုိ မွာလုိက္တယ္။ ေကာင္ေလးက တစ္ခါမွမၾကားဖူးတဲ႔ ဘာသာစကားဆိုေတာ႔  ေၾကာင္ၾကည္႔ေနေရာ။ ကၽြန္မတို႔က မိန္းကေလး  ေလးေယာက္ေလ။ သူက တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ႔  ရွက္အမ္းအမ္းေလးေပါ႔။ ကၽြန္မက ေျပာလုိက္တယ္။ “အဲလုိ မလုပ္ပါနဲ႔၊  ျမန္မာလုိ ေျပာလုိက္ပါ”လုိ႔။ အဲဒီေတာ႔မွ ေကာင္ေလးက    “အမတို႔ တကယ္ ေနာက္တတ္တယ္ဗ်ာ”တဲ႔။ ကၽြန္မတို႔လည္း ဝိုင္းရီၾကေတာ႔တယ္။

ေတြ႕ရႀကံဳရ ဆရာမဘဝ (၁၀) ျမန္မာလုိ စေျပာၿပီ

တနဂၤေႏြေန႔က်ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ ေရႊတိဂံုဘုရား သြားၾကတယ္။ ျမန္မာဆရာမေလး ၃-ေယာက္ရယ္၊ ကၽြန္မတို႔ထားဝယ္ဆရာမေလး  ၃-ေယာက္ရယ္ေပါ႔။ ကၽြန္မတို႔က လမ္းလဲမသိ  ကားလည္းမစီးတတ္  ျမန္မာလုိလည္းမေျပာတတ္  ဟုတ္ေနေရာ။ ေတာသူေတြ ၿမိဳ႕တက္ မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ေပါ႔။ ေယာင္ခ်ာခ်ာ သူမ်ားေနာက္က လုိက္ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းကုိ ညေန  ၇-နာရီဆို ျပန္၀င္ရတယ္။ အခ်ိန္မလြန္ေစရဘူး။

ကၽြန္မတို႔ ဘုရားေရာက္ေတာ႔ ေတာသူေတြဆိုေတာ႔ မျမင္ဖူးေတာ႔ အရူးအမူးနဲ႔ ဟုိၾကည္႔ ဒီၾကည္႔နဲ႔။ ျမန္မာဆရာမေလးေတြနဲ႔  လူစုကြဲပါေလေရာ။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းနွစ္ေယာက္က  မ်က္နွာေတြ ပ်က္ေနၿပီ။ ကၽြန္မကုိ ဘယ္လုိလုပ္မလဲေပါ႔၊ ၆ နာရီထိုးေနျပီတဲ႔၊ ျပန္လဲမျပန္တတ္ေတာဘူးတဲ႔၊ ဖုန္းနံပါတ္လည္း ပါမလာဘူးတဲ႔၊ ငိုမလုိျဖစ္ေနၾကၿပီေလ။ ကၽြန္မလည္း အဲလုိျဖစ္ေနတာျမင္ေတာ႔ “အာ လာစမ္းပါ၊ ငါရွိတယ္ဟ၊ လာလုိက္ခဲ႔” ဆိုၿပီး ဘုရားေအာက္ ဆင္းလာၾကတယ္။ ကၽြန္မတိ္ု႔ လာတုန္းကစီးခဲ႔တဲ႔  ကားနံပါတ္ကုိ ရွာေနတယ္။ လမ္းကုိ အျမန္ ျဖတ္ကူးလုိက္တယ္။ သူတို႔က မကူးရဲေတာ႔  ကၽြန္မ ေအာ္လိုက္တယ္။ 

ေတြ႕ရႀကံဳရ ဆရာမဘဝ (၉) ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေတာင္စကားျပန္နဲ႔

သၾကၤန္ျပီးေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ သကၤန္းကၽြန္း အ ထ က (၁) ကုိ  သြားရတယ္။ ကၽြန္မက ေျပာတယ္။ တကၠဆီနဲ႔ သြားမယ္ေပါ႔။ သူငယ္ခ်င္း ဦးေလးက  “အာ  အေဝးၾကီး၊ ပုိက္ဆံကုန္မ်ားတယ္၊ လိုင္းကားနဲ႔ လိုက္ပုိ႕ေပးမယ္”တဲ႔။ ကၽြန္မတို႔ လုိင္းကားေလးနဲ႔ သြားတာ ကားေပၚတက္ေတာ႔  ေနရာက ခ်က္ခ်င္းမရဘူး၊ ရပ္လိုက္ရတယ္၊ လမ္းေရာက္ေတာ႔ လူေတြဆင္းေတာ႔  ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းက ထိုင္တဲ႔။ ကၽြန္မက အသက္ၾကီးတဲ႔သူေတြကုိ ေနရာေပးရင္းေပးရင္း မထိုင္ရဘူး။ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္၊ “နင္အဲလုိ ရန္ကုန္မွာ လုပ္ေနလုိ႔ကေတာ႔   ဘယ္ေတာ႔မွ မထိုင္ရဘူး”တဲ႔။ ကၽြန္မလည္း “ေနပါေစဟာ၊ ငါမထိုင္ရက္ပါဘူး”လုိ႔။ ကၽြန္မ အဲလုိနဲ႔ပဲ ရပ္လိုက္လာရင္း တစ္နာရီေလာက္ၾကာမွ  ေနရာရခဲ႔တယ္။ 

ေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔  ကၽြန္မတို႔အစည္းေ၀း တက္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ကုိ ေျပာတယ္၊ “ဘယ္သြားသြား လမ္းမွားရင္ ဖုန္းဆက္ပါ”တဲ႔။ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ ေပးထားတယ္။ ဆရာ ဆရာမေတြက လုိေလေသးမရွိ လုပ္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္မက ထားဝယ္သူမေလး အစစ္ေလ၊ ျမန္မာ စကားေျပာလုိ႔ကုိ တကယ္မတတ္ဘူး။  ေျပာရမွာလည္း ရွက္တယ္၊ လုိအပ္ရင္  သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေျပာခိုင္းတယ္။ ကၽြန္မကုုိ  ဆရာမေတြက စတယ္။ “ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေတာင္ စကားျပန္နဲ႔၊ အဆင္႔ျမင္႔တယ္”တဲ႔ေလ။ ကၽြန္မ ေက်ာင္းေရာက္လည္း စကားမေျပာဘူး။ စာသင္ၿပီၤးတာနဲ႔ ျပန္လာတယ္။ ေက်ာင္းကျပန္လာေတာ႔   ေန႔တိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ျပန္တယ္။

တစ္ေန႔ ကၽြန္မ သိပ္ေနမေကာင္းေတာ႔  ဘတ္စ္ကားစ္ီး ျပန္လိုက္တယ္။ တစ္ခါမွ မစီးဖူးေတာ႔  အဲဒီေနရာမွာ လူေတြက ျပည္႔သိပ္ေနတာ။  ကၽြန္မေလ မႊန္းက်ပ္လြန္းလုိ႔ ေသမတတ္ဘဲ။ အေဖာ္ကလည္း မပါ။  မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းနားက မွတ္တိုင္ထင္ျပီး ဆင္းလိုက္တယ္။ ေအာက္ေရာက္ေတာ႔  တစ္မွတ္တိုင္ထပ္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔  ကၽြန္မ ျပန္ေျပာျပေတာ႔ ဝုိင္းျပီးစၾကလုိ႔ ရီရတာအေမာ။

ေတြ႕ရႀကံဳရ ဆရာမဘဝ (၈) ရန္ကုန္သႀကၤန္

ကၽြန္မ ရန္ကုန္ကုိ သင္တန္းသြားရမယ္လုိ႔ စာက်လာတယ္။ ကၽြန္မ လက္ထဲမွာ ပုိက္ဆံမရွ္ိဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္း ဆရာမတစ္ေယာက္က  ကၽြန္မကုိ သူ႔ဆီမွာ ယူထားတဲ႔။ အတူတူတက္ရေအာင္တဲ႔။ ကၽြန္မလည္း ေရႊတိဂံုဘုရားၾကီးကုိ ဖူးရပါေစလုိ႔  ေန႔စဥ္ဆုေတာင္းခဲ႔လုိ႔လား မသိဘူး သင္တန္းတက္ဖို႔ အေၾကာင္းျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ရန္ကုန္ကုိ သႀကၤန္မတိုင္ခင္ တက္လာရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရြာကေန  မနက္ ၆-နာရီ စထြက္လာတာ ေမာ္လၿမိဳင္ကုိ ညေနေလာက္မွ ေရာက္တယ္။ ခရီးေဝး မသြားဖူးတဲ႔ ကၽြန္မ ငုိပါေလေရာ။ ေနာက္တစ္ေန႔ ရန္ကုန္ဆက္တက္ရတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ဆရာမေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ေလ။ လႈိုင္သာယာစက္မႈဇုန္ဆိုလား ဘာလားေတာ႔ သိပ္မေျပာတတ္ဘူး၊ အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ဦးေလးအိမ္ေလးမွာ သြားတည္းရတယ္။ သင္တန္းက သၾကၤန္ျပီးမွဆိုေတာ႔  ရန္ကုန္သၾကၤန္ကို မွီလိုက္ေသးတယ္။   တစ္ရက္ လိုက္ပုိ႔ေပးတယ္။ ပါဂ်ဲရုိးကားတဲ႔၊ ကၽြန္မလည္း တစ္ခါမွ မစိီးဖူးေတာ႔  ေပ်ာ္ေနမိတာေပါ႔။

ေတြ႕ရႀကံဳရ ဆရာမဘဝ (၇) အသန္႔ရွင္းဆံုးအတန္းဆု

ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းမွာ နွစ္ကုန္လုိ႔ နွစ္ပတ္လည္ အစည္းအေဝးလုပ္ရင္   ဆရာမႀကီးက  ရင္ခုန္စရာေလး တစ္ခုလုပ္ေပးတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ႔ “အသန္႔ရွင္းဆံုးအတန္းဆု”ကုိ ေျပာျပမထားပဲ  အစည္းအေဝး ခန္းမထဲေရာက္မွ အကယ္ဒမီေပးပြဲလုပ္သလုိေလး အိတ္ေဖာက္ေပးတာ။ ကၽြန္မက သူငယ္တန္းအတန္းပုိင္ ဆိုေပမဲ႔  ကၽြန္မကေလးေတြကုိ ေန႔တိုင္း သန္ရွင္းေရးကုိ အဓိကထား လုပ္ခိုင္းတယ္။ “အတန္းဆုရေအာင္  ႀကိဳးစားမယ္ေနာ္”လုိ႔ေျပာၿပီး ကၽြန္မ စည္းရံုးလုပ္ေဆာင္ခဲ႔တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ လာၾကည္႔ၾကည္႔ လာစစ္စစ္  ကၽြန္မအတန္းမွာ အမႈိက္တစ္စေတာင္ မေတြ႔ရဘူး။  နွစ္ကုန္ျပီဆို ကၽြန္မလည္း 

ေတြ႕ရႀကံဳရ ဆရာမဘဝ (၆) ဆရာမေလးမနွင္းဆီ

ကၽြန္မတို႔ ဆရာမေတြ တစ္ပတ္တစ္ခါ အစည္းအေဝးရွိတယ္။ အဲလုိလုပ္ရင္  ဆရာမႀကီးက  ေျပာၿပီးတဲ႔  စကားေတြ အရမ္းေမ႔တတ္ေတာ႔ သူေျပာၿပီးေမ႔လည္း ဆရာမေတြပဲ အေျပာခံရတယ္။ အခံရဆံုးကေတာ႔  မူလတန္းျပဆရာမေလးေတြေပါ႔။ ေနာက္ေတာ႔  ကၽြန္မက ဆရာမႀကီးေျပာတဲ႔ စကားေတြကုိ အခ်ိန္နဲ႔  အတိက် မွတ္ထားတယ္။ ဆူၿပီဆိုတာနဲ႔  အတိက် ျပန္ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဆရာမႀကီးက  ကၽြန္မကုိ အကုန္လံုးထဲမွာ အေတာ္ဆံုးတဲ႔ေလ။

ကၽြန္မက နွင္ဆီးအရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ေက်ာင္းသြားတိုင္း နွင္းဆီပန္တတ္တယ္။ ကၽြန္မကေလးေတြဆို ကၽြန္မအတြက္ ေန႔တိုင္းလာပုိ႔ထားတယ္။ ေက်ာင္းမွာ အရုပ္ဆိုးဆိုး ဆရာမေလးက နွင္းဆီေလးတစ္ပြင္႔  ေန႔တိုင္းပန္ထားေတာ႔  ထူးဆန္းေနသလုိေပါ႔။ ကၽြန္မ ဆရာမဘ၀ေလးကုိ အရမ္းေပ်ာ္ခဲ႔တယ္။

ေတြ႕ရႀကံဳရ ဆရာမဘဝ (၅) တစ္ရြာလံုးနဲ႔တစ္ေယာက္

တစ္ခါက တျခားရြာေလးမွာ ေဘာလံုး သြားကန္ေတာ႔ ကၽြန္မလုိက္ရတယ္။ ဆရာမႀကီးက  အားကစား ဆရာမေလးနဲ႔ ကၽြန္မကုိ မွာလုိက္တယ္။ “ေဘာလံုးအသင္းေတြ မယွဥ္္ၿပိဳင္ခင္  အသင္းသားေတြရဲ႕ အရြယ္နဲ႔အသက္ကုိ  စစ္ၿပီးေဆးပါ။ ကေလးေတြ အနိုင္ရတာထက္ နာက်င္မႈ မျဖစ္ေအာင္ သတိထား လုပ္ပါ။ လုပ္ပုိင္ခြင္႔ေပးလိုက္တယ္”တဲ႔။ ကၽြန္မလည္း လိုက္သြားလုိ႔  ဟုိေရာက္ေတာ႔ မူလတန္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမေလးရဲ႕ အသင္းနဲ႔ၿပိဳင္ရမွာ။ အဲဒီဆရာမေလးက အရမ္းအတၱႀကီးတယ္။

ေတြ႕ရႀကံဳရ ဆရာမဘဝ (၄) ေစတနာဆရာမေလး

ကၽြန္မကုိ လူေတြက  အသက္ငယ္ၿပီး  နားလည္ေအာင္ ေျပာတတ္တဲ႔သူအျဖစ္ တစ္စတစ္စ ေလးစားလာၾကတယ္။ ကၽြန္မ ဆရာမဘ၀ေလးကုိ ပုိနွစ္သက္လာတယ္။ လုပ္သက္ေလး ရလာေတာ႔ အနီးနားက အတန္းႀကီးေတြက ကေလးေတြကုိ  ကၽြန္မဆီ က်ဴရွင္ဆိုတဲ႔ပံုစံနဲ႔  လာအပ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မ လက္ခံသင္ေပးတယ္။ ေတာက ကေလးေတြဆိုေတာ႔  ဆင္းရဲတာမ်ားတယ္။ ပုိက္ဆံမရွိလုိ႔ မလာရဲတာလည္းရွိတယ္။ ကၽြန္မ တတ္နုိ္င္သေလာက္ အကုန္လံုး ေခၚသင္ေပးတယ္။ ပုိက္ဆံမယူခဲ႔ဘူး။  သူတို႔ ေစတနာနဲ႔ လာကန္ေတာ႔ရင္  ကၽြန္မလက္ခံတယ္။ အတန္းႀကီးေတြက ေက်ာင္းမွာ စာသင္တာ နားမလည္ရင္ ကၽြန္မကုိလာေမးၾကတယ္။ ကၽြန္မ တတ္သေလာက္ေလး ရွင္းျပေပးတယ္။

အားရက္ေတြဆို ကေလးေတြနဲ႔  အလည္သြားတယ္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခ  ေရတံခြန္ေတြ  ကၽြန္မအရမ္းေပ်ာ္ခဲ႔တယ္။ ကေလးေတြ  မုိးရာသီေဘာလံုးပြဲဆို  ေက်ာင္းကေန တျခားးရြာမွာ  သြားကန္ၾကရတယ္။ အုပ္စုလုိက္ပြဲေတြေပါ႔။ ကၽြန္မက အားကစားကုိ မလုပ္တတ္ေပမဲ႔  အရမ္းစိတ္၀င္စားတယ္။ ကေလးေတြကုိ အားေပးတယ္။ အားကစား အတြက္ ဆရာမတစ္ေယာက္ သီးသန္႔ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ကေလးေတြက ေဘာ္လံုးသြားကန္ရေတာ႔မယ္႔အခ်ိန္ဆို ကၽြန္မကုိ ထည္႔ေပးပါလုိ႔ အၿမဲေတာင္းဆိုတယ္၊ ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ႔ ကၽြန္မက တျခားေက်ာင္းက ဆရာမေတြနဲ႔  အသင္းကိစၥ​ေတြ မတရားတာေတြဆို ဘာကုိမွအားမနာ ကေလးေတြေရွ႕က ေျဖရွင္းေပးခဲ႔လုိ႔ပဲ။

ကၽြန္မကုိ လူေတြက  အသက္ငယ္ၿပီး  နားလည္ေအာင္ ေျပာတတ္တဲ႔သူအျဖစ္ တစ္စတစ္စ ေလးစားလာၾကတယ္။ ကၽြန္မ ဆရာမဘ၀ေလးကုိ ပုိနွစ္သက္လာတယ္။ လုပ္သက္ေလး ရလာေတာ႔ အနီးနားက အတန္းႀကီးေတြက ကေလးေတြကုိ  ကၽြန္မဆီ က်ဴရွင္ဆိုတဲ႔ပံုစံနဲ႔  လာအပ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မ လက္ခံသင္ေပးတယ္။ ေတာက ကေလးေတြဆိုေတာ႔  ဆင္းရဲတာမ်ားတယ္။ ပုိက္ဆံမရွိလုိ႔ မလာရဲတာလည္းရွိတယ္။ ကၽြန္မ တတ္နုိ္င္သေလာက္ အကုန္လံုး ေခၚသင္ေပးတယ္။ ပုိက္ဆံမယူခဲ႔ဘူး။  သူတို႔ ေစတနာနဲ႔ လာကန္ေတာ႔ရင္  ကၽြန္မလက္ခံတယ္။ အတန္းႀကီးေတြက ေက်ာင္းမွာ စာသင္တာ နားမလည္ရင္ ကၽြန္မကုိလာေမးၾကတယ္။ ကၽြန္မ တတ္သေလာက္ေလး ရွင္းျပေပးတယ္။

အားရက္ေတြဆို ကေလးေတြနဲ႔  အလည္သြားတယ္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခ  ေရတံခြန္ေတြ  ကၽြန္မအရမ္းေပ်ာ္ခဲ႔တယ္။ ကေလးေတြ  မုိးရာသီေဘာလံုးပြဲဆို  ေက်ာင္းကေန တျခားးရြာမွာ  သြားကန္ၾကရတယ္။ အုပ္စုလုိက္ပြဲေတြေပါ႔။ ကၽြန္မက အားကစားကုိ မလုပ္တတ္ေပမဲ႔  အရမ္းစိတ္၀င္စားတယ္။ ကေလးေတြကုိ အားေပးတယ္။ အားကစား အတြက္ ဆရာမတစ္ေယာက္ သီးသန္႔ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ႔ကေလးေတြက ေဘာ္လံုးသြားကန္ရေတာ႔မယ္႔အခ်ိန္ဆို ကၽြန္မကုိ ထည္႔ေပးပါလုိ႔ အၿမဲေတာင္းဆိုတယ္၊ ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ႔ ကၽြန္မက တျခားေက်ာင္းက ဆရာမေတြနဲ႔  အသင္းကိစၥ​ေတြ မတရားတာေတြဆို ဘာကုိမွအားမနာ ကေလးေတြေရွ႕က ေျဖရွင္းေပးခဲ႔လုိ႔ပဲ။

ေတြ႕ရႀကံဳရ ဆရာမဘဝ (၃) အျဖဴအစိမ္းေလးဝတ္လာရမယ္ေနာ္

ေက်ာင္းမွာ တစ္ပတ္ကုိ ၃ ရက္ အျဖဴအစိမ္း ဝတ္ရတယ္၊ မဝတ္လာရင္ ဆရာမႀကီးက အတန္းပုိင္ေတြကုိ ဆူတယ္၊ တစ္ေန႔ေတာ႔ “လူႀကီးလာမယ္ေနာ္၊ မနက္ျဖန္ အျဖဴအစိမ္းေလး ဝတ္လာရမယ္ေနာ္”လုိ႔ ကၽြန္မမွာလုိက္တယ္။ ေက်ာင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔  ကေလးတစ္ေယာက္က  မဝတ္လာဘူး။  ကၽြန္မလဲ ေဒါသျဖစ္ရင္းနဲ႔    ထရပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ မွာရက္သားနဲ႔ ဘာလုိ႔မဝတ္ခဲ့လဲေပါ့။ အသက္ကလည္းငယ္ လုပ္သက္ကလည္းမရွိေတာ႔  မရင္႔က်က္ေသး တာေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးေလးက  “ကၽြန္ေတာ႔မွာ တကယ္ဝတ္စရာမရွိလုိ႔ပါ   ဆရာမ ခင္ဗ်ား”တဲ႔ေလ။ ကၽြန္မ လဲၿပိဳမတတ္ပဲ၊ ေနာင္တေတြရလုိ႔ မ်က္ရည္ဝဲတက္လာတယ္။ ကၽြန္မ အရမ္းမွားသြားတယ္ေပါ႔။ ကၽြန္မ ထိုင္ခုိင္းလိုက္တယ္။ “ရတယ္ ကေလး၊ ဆရာမႀကီးလာရင္  ဆရာမ ေျပာေပးမယ္ေနာ္ ကေလး”လုိ႔ နွစ္သိမ္႔လိုက္တယ္။ ေက်ာင္းဆင္းတဲ႔အထိ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းနိုင္ခဲ႔ဘူး။ 

ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ႔  ကၽြန္မ အဲဒီကေလးအေၾကာင္း စံုစမ္းတယ္။ လုိအပ္တာ ကူညီေပးခဲ႔တယ္။ ကေလးကုိ အတန္းထဲမွာ အတန္းေခါင္းေဆာင္ ခန္႔လိုက္တယ္။  စိတ္ဓာတ္ေတြကုိ ေပ်ာ္လာေအာင္ လုပ္ေပးခဲ႔တယ္။ ကေလးက အရမ္းစာေတာ္လာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေလးမွာ အျမဲျပံဳးတတ္လာတယ္။ အတန္းထဲမွာ ဆိုးတဲ႔ကေလးေတြကုိ ကၽြန္မက ေနရာေပးၿပီး ထားတယ္။ သူတို႔ကလည္း ဆရာမက အေရးေပးတယ္၊ လူႀကီးျဖစ္ေနတယ္ေပါ႔၊ မဆိုးေတာ႔ဘူး။

ေတြ႕ရႀကံဳရ ဆရာမဘဝ (၂) မဂၤလာပါ ဆရာမ

ကၽြန္မ သူငယ္တန္းေလးကုိ  စဝင္ေတာ႔  ကေလးေတြက  “မဂၤလာပါ  ဆရာမ”တဲ႔၊  ကၽြန္မဲရင္ထဲ ၾကည္ႏူးလုိက္တာ အရမ္းပဲ၊ ကၽြန္မျဖစ္္ခ်င္ခဲ႔တာေတြ အကုန္လံုးကုိ ေမ႔ေလ်ာ႔သြားတယ္၊ ဆရာမဘ၀ကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံျပီး  လုပ္ေဆာင္ခ်င္စိတ္က  တစ္ဖြားဖြားနဲ႔ ဘ၀က လွပလာသလုိ ခံစားခဲ႔ရတယ္။

ကၽြန္မတုိ႔ေက်ာင္းက ေတာကေက်ာင္းကေလးဆိုေပမဲ႔  အလယ္တန္းရယ္ တြဲဖက္အထက္တန္းရယ္ေလ။   ဆရာမၾကီးကလည္း စည္းကမ္းရွိတယ္ ျပတ္သားတယ္ ကၽြန္မတို႔ အတန္းပုိင္ေတြကုိ အရမ္းတင္းၾကပ္တယ္။ အသင္းေတြကုိ အလွည္႔က် တာ၀န္ယူရတယ္။ အတန္းေပါင္းစံုရဲ႕ အသင္းေတြကုိ ေန႔အလိုက္ေပါ႔။ ကၽြန္မက  အသက္ငယ္ဆံုး  ပညာအရည္ခ်င္း အညံ႔ဆံုး   သူငယ္တန္းအတန္းပုိင္ေလးဆိုေတာ႔  အတန္းၾကီ္းက ေက်ာင္းသားေတြကုိ  ဘယ္လုိ စည္းရံုးရမလဲ?

ကၽြန္မ ေတြးလုိက္တယ္။ အသင္းတာဝန္က်တဲ႔ေန႔ဆို  ကၽြန္မ အေစာၾကီး ေက်ာင္းသြားလိုက္တယ္။ “ကေလးတို႔ေရ… ဒီေန႔ ဆရာမတို႔  တာဝန္က်တယ္”လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္မကုိယ္တိုင္ ေရွ႕ကေနဦးေဆာင္ၿပီး အမုိက္လိုက္ေကာက္ေနလုိက္တယ္။ အဲလုိ လုပ္တယ္ဆိုရင္ပဲ ကေလးေတြ အကုန္လံုး  ဘယ္သူမွ မေနၾကေတာ႔ဘူး၊ ကၽြန္မနဲ႔အတူ မနားတမ္း လိုက္လုပ္ၾကတာေပါ႔။ ကၽြန္မရဲ႕လုပ္ေဆာင္မႈကုိ ဆရာမႀကီးကေတြ႔ေတာ႔  “ေခါင္းေဆာင္ဆိ္ုတာ အဲလုိ ျဖစ္ရမယ္”တဲ႔။  ကၽြန္မစာသင္ေတာ႔  ေက်ာင္းစတက္တဲ႔  သူငယ္တန္း  ကေလးေတြကို အရမ္းစိတ္ရွည္ရတယ္။ ကၽြန္မ “ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ”လို႔ ေတြးေနရတာ အခါခါ။ ကၽြန္မ ရေအာင္ႀကိဳးစား သင္ခဲ႔တယ္။ 

ေတြ႕ရႀကံဳရ ဆရာမဘဝ (၁) ျငင္းခြင္႔မရွိတဲ့ ဆရာမအသစ္ေလး

ေလာကတြင္ လူသားတိုင္းဟာ ေမြးဖြားျခင္းနွင္႔စတင္ျပီး ေသဆံုးျခင္းနွင့္ ျပီးဆံုးၾကရတယ္။  ေလာကတြင္ ရွင္သန္ေနရတဲ႔  ကာလတစ္ခုမွာ အေကာင္းဆံုး လုပ္ေဆာင္နိုင္တဲ႔သူ ရွိသလုိ  အဓိပၸာယ္မဲ႔စြာ ေနထိုင္ၾကတဲ႔ သူေတြလည္း ရွိၾကတယ္။ လုိခ်င္တာမရ  ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္မလာခဲ႔ရင္   အျပစ္မဲ႔တဲ႔ ေလာကကုိ  မတရားမႈေတြနဲ႔ တရားစြဲလုိ႔   အျပစ္ပံုခ်တတ္ၾကတယ္။ ဘ၀ဇာတ္ဆရာ ဆိုတဲ႔စကားလံုးေလးကုိ   တြင္ၾကယ္စြာသံုးစြဲတတ္ၾကတယ္။  မိမိရဲ႕ၾကိဳးစားမႈ ေအာင္ျမင္ခဲ႔လွ်င္ ငါေတာ္လုိ႔  က်ရႈံးခဲ႔လွ်င္ ဘ၀ဇတ္ဆရာ ေလာကဓံပါလုိ႔ ေျဖသိမ္႔တတ္ၾကတယ္။

ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ အတြက္ေတာ႔ 

 ဘ၀ဇာတ္ဆရာ  ဆိုတာ

လြမ္းေနမိတဲ့ အမိျမန္မာျပည္

ရုတ္တရက္ နႈတ္မဆက္ရဲခဲ႔ဘူး

အသံတိတ္ေၾကကြဲခ်င္းေတြကုိ

ဟန္ေဆာင္ဖံုးကြယ္လုိ႔

ေလနွင္ရာလြင္႔ေမ်ာရမဲ႔ မုိးတိမ္လုိ

အမိေျမနဲ႔ေဝးရာ  ထြက္ခြာလာခဲ႔တယ္။

တန္ဖိုးမထားလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး

အေျခမခုိင္  ေခြယု္ိင္မဲ႔

အေနထားတစ္ခုေၾကာင္႔

ရင္နာစြာ စြန္႔ထားခဲ႔ျခင္းပါ။

ညႈိးလ်တဲ႔အေမ႔မ်က္နွာ  

ေက်ာင္းလခအတြက္ အားကုိးေမွ်ာ္လင္႔ေနတ႔႔ဲ  ေမာင္နွမေတြ

ေနမေကာင္းတဲ႔ၾကားက အလုပ္လုပ္ေနရတဲ႔ အေဖ

ဒ္ီျဖစ္စဥ္ေတြက  ေန႔စဥ္ရက္ဆက္

အေတြးထဲတစ္ရစ္ဝဲဝဲဆိုေတာ႔

မေနတတ္တဲ႔ငါ   လုိအပ္မႈေတြအတြက္

တိုင္းတစ္ပါးကုိထြက္  အမိေျမကုိစြန္႔ခဲ႔ရျပီေပါ႔။

ဘာသာစကားေတြကြဲျပား 

တိုင္းတစ္ပါးသားကုိ ကၽြန္လုိနွိမ္႔ခ် ျမင္တတ္ၾကတဲ႔

လူမ်ိဳးျခားေတြရဲ႕  မယံုမၾကည္မ်က္လံုးေတြေအာက္

မွားလည္းခံ မွန္လည္းခံ   ဆႏၵေတြကု္ိအေသသတ္ရင္း

မိသားစုအတြက္  ေငြတစ္မ်က္နွာကုိဘဲ႔ၾကည္႔ေနခဲ႔ရတယ္။

နားထဲထူးျခားတဲ႔အသံၾကားရင္

ဘယ္သူလာဖမ္းပါလိမ္႔   ဘာျဖစ္တာပါလိမ္႔

အေတြးေတြနဲ႔  ေျခာက္လွန္႔

အိပ္ေရးပ်က္ခဲ႔တာလည္း ညေတြမေရတြက္နိုင္ေတာ႔ပါဘူး။

အခ်ိန္တန္လုိ႔ အိမ္ျပန္ ၾကသူေတြကုိၾကည္႔ရင္း

ဝမ္းနည္းခဲ႔ရတာလဲအၾကိမ္ၾကိမ္

ဘယ္အခ်ိန္  ဘယ္ေတာ႔မ်ားမွ

ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ေထြးပုိက္ရင္း

အမိေျမကုိ ျပန္ခြင္႔ရမလဲလုိ႔

နာက်င္တဲ႔အေတြးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔

မ်က္ရည္ဝဲလွ်က္  လြမ္းေနမိတယ္

အမိျမန္မာျပည္ရယ္။

အခ်စ္ရဲ႕ဆုလာဒ္

သမုဒယနယ္ အယုအယေတြပုိလို႔

ကဗ်ာမပီ စာမမွီအေတြးေတြနဲ႔

အလွဆံုးဆိုတဲ႔အရာဟာ 

အခ်စ္လုိ႔ယူဆလိုက္တယ္။

အခုေတာ႔ရုန္းမရတဲ႔ အခ်စ္ေတာျမိဳင္အလယ္

ထြက္မရတဲ႔ခ်စ္ခရီးဝကၤပါအလယ္မွာ

ခံစားတတ္တဲ႔ နွလံုးသားတစ္စံုနဲ႔

ေသာကအလြမ္းေတြ ေဝလုိ႔ ႏြမ္းေၾကေနရျပီေပါ႔။

တစ္မိုးေအာက္မွာအတူရွိေနေပမဲ႔

အသည္းခ်င္းကေဝးကြာေနရျပီ 

ညီညာေျဖာင္႔ျဖဴးတဲ႔ မ်ဥ္းျပိဳင္တစ္စံုလုိ

ဘယ္ေတာ႔မဆံုနိုင္ေတာ႔ဘူး။

ဘယ္ကံၾကမၼာ ဝဋ္ေၾကြးေတြေၾကာင္႔ 

အျပစ္ကင္းတဲ႔  ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ေမတၱာရိပ္က

ထြက္ခြာေျပးသြားခဲ႔တာလဲ။

အနိုင္ယူတဲ႔အျပံဳးေတြနဲ႔  ရက္စက္စြာထားခဲ႔ေပမဲ႔

ငါ႔နွလံုးသားေသြးေတြ ေအးခဲသြားတဲ႔အထိ

အရႈံးေတြတစ္ေပြ႔တစ္ပုိက္နဲ႔

ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္အထိ 

တုနႈိင္းမဲ႔ခ်စ္ျခင္းတရားေတြကုိ

အနက္ရႈိင္းဆံုး ရင္တြင္းတစ္ေနရာမွာ

လက္ရာမပ်က္သိမ္းဆည္းရင္း

အလြမ္း  ဆိုတဲ႔ တမ္းခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ

                                          ဆိုညည္းေနပါရေစေတာ႔     ခ်စ္သူ။