ဘဝ ႏွင့္ ေလာကဓံ

          "ဘဝ"ဆုိတဲ့ စကားလံုးေလးက   ဘနဲ႔၀ ေပါင္းစည္း ျဖစ္တည္ ေနေပမဲ႔      သံသရာဇာတ္ဆရာ အလုိက် ဇာတ္ကြက္လွေအာင္ ကျပေနရတဲ႔  ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္းေတြနဲ႔ လွပေအာင္  ဖန္တီးပံုေဖာ္   အသံုးေတာ္ ခံေနတဲ႔  မင္းသမီးေလး တစ္ပါးေပါ႔။ ျဖစ္ခ်င္တာက  ဆႏၵ၊ ျဖစ္ေနတာက ဘ၀၊   ေလာဘ  ေဒါသ ေမာဟေတြ၊ အငုိမ်က္လံုး  အျပံဳးမ်က္နွာနဲ႔ လွလွပပ သရုပ္ျပ ေနၾကရတာ၊ ေလာကမွာ ဘယ္သူမွ တစ္ဦး တစ္ေယာက္တည္း  ထီးထီး ေနလုိ႔ မရပါဘူး။  အမ်ားနဲ႔ ေပါင္းစည္း ရွင္သန္ ၾကရတယ္။ အမ်ားနဲ႔ ရွင္သန္ရတဲ႔  ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ေကာင္းတာကုိ အတုယူ မေကာင္းတာကုိ သင္ခန္းစာယူ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ဖို႔က ကိုယ္တိုင္ပါဘဲ။

          ကၽြန္မ ရွင္သန္ခဲ႔ရတဲ႔ ဘ၀ေလးရဲ႕ အစက  နာက်င္မႈေလး ေတြကုိ အတုယူခဲ႔လုိ႔   သင္ခန္းစာေလး အျဖစ္မွတ္ယူျပီး ျပဳျပင္ခဲ႔ျပီး  ၾကိဳးစားခဲ႔ျခင္း ရလဒ္ေလးေတြ ရွိခဲ႔တယ္။   ကၽြန္မ ဒုတိယတန္း နွစ္ေလးကေပါ႔။  ကၽြန္မ အတန္းတင္ စာေမးပြဲမွာ  ပထမဆု ရခဲ႔တယ္။ တကယ္ ေအာင္းစာရင္း ထြက္လာေတာ႔ ကၽြန္မနာမည္ေလး ေဘးမွာ ေရးထားတာ (ဒုတ္ိယ)တဲ႔။  အဲဒီ အေၾကာင္းေလးကုိ ရွင္းျပရရင္ေတာ႔ 

 ကၽြန္မရဲ႕ အတန္းပုိင္ဆရာမကေန စရမွာေပါ႔။ ဆရာမက  ကၽြန္မနဲ႔ သူ႔တူမေလးရဲ႕  ပညာေရးကုိ  လူမႈေရးနဲ႔ ေရာယွက္လုိက္တာပါ။ စာအရမ္းေတာ္တဲ႔ကၽြန္မ  ပထမရခဲ႔ေပမဲ႔  အေဖမရွိတဲ႔ကၽြန္မ အေမမုဆုိိးမနဲ႔ ဘ၀ကုိ ျဖတ္သန္းေနရတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္အစဥ္ကုိ အနာတရ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ျပစ္ခဲ႔တယ္။   အမွတ္က ကၽြန္မက  သာေနေပမဲ႔  ကၽြန္မကုိ ဒုတိယ ေပးခဲ႔တယ္။ လူအမ်ားေရွ႔မွာ တူမေလးကုိ  ပထမ ရေစခ်င္ခဲ႔တဲ႔   ဆရာမ၊ စည္းဆိုတဲ႔ အရာကုိ ေမ႔ေလ်ာ႔ခဲ႔တာ ျဖစ္မွာပါ။ သူ႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကုိ ဘယ္သူမွ မသိနိုင္ဘူးလုိ႔  ထင္ခဲ႔တာ ျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မကုိ အရမ္းခ်စ္တဲ႔ ဆရာမ တစ္ေယာက္က ဒါေတြကုိ သိေနေတာ႔  အေမ႔ကုိ ျပန္လာ ေျပာျပခဲ႔တယ္။ အေမက ကၽြန္မလက္ကုိဆြဲျပၤီး  ဆရာမၾကီးဆီ သြားခဲ႔ပါေသးတယ္။  ေအာင္စာရင္းက ထုတ္ျပီးသား ျဖစ္ေနတာရယ္၊  ဆရာမရဲ႕ ဂုဏ္ကုိ မထိခိုက္ ေစခ်င္တာရယ္ေၾကာင္႔    အေမနဲ႔ကၽြန္မ ဆရာမၾကီးကုိဘဲ ရင္ဖြင္႔ျပီး ျပန္ခဲ႔ပါတယ္။

          အဲဒီအခ်ိန္ ကတည္းက အေမနဲ႔ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာေတာ႔ အျပစ္မျမင္ခဲ႔ေပမဲ႔   ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔နိုင္ခဲ႔ပါဘူး။ အဲဒီ အေၾကာင္းေလးကုိ အေမဒီေန႔ထိ ျပန္ေျပာေနတုန္းပါဘဲ။ အျပစ္မျမင္ တတ္တဲ႔ကၽြန္မ အဲဒါေလးကုိ  ဘ၀ရဲ႕ သင္ခန္းစာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲခဲ႔တယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ကုိယ္႔လုိအပ္ခ်က္အတြက္ လုပ္လိုက္တယ္ဆိုေပမဲ႔   ခံရတဲ႔သူအတြက္ တစ္ဘဝလံုးစာ နာက်င္သြားနုိင္တယ္ဆိုတာ   အမွားလုပ္ျပီးမွ ျပန္ေတာင္းပန္တာထက္  မမွားခင္တတ္နိုင္သမွ် ဆင္ျခင္နိုင္ရမယ္လုိ႔  လက္ခံလုိက္တယ္။ ကၽြန္မ အဲလုိမမွားေအာင္ လုပ္မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ႔တယ္။ 

          ကၽြန္မ ၆တန္းေရာက္တဲ႔အထိ အဂၤလိပ္စာ အရမ္းေတာ္ခဲ႔တယ္။  ကၽြန္မ စာက်က္ရတာ ပ်င္းတယ္။ သင္တာနဲ႔ တခါတည္း ရေအာင္လုပ္တယ္။ အိမ္ျပန္ စာမက်က္တတ္တဲ႔ ကၽြန္မ ၇-တန္း ေရာက္ေတာ႔  ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး တစ္ေယာက္နဲ႔ ဆံုခဲ႔ရတယ္။ အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးတယ္။ ဆရာက အရမ္းေတာ္တယ္။ နိုင္ငံျခားျပန္တဲ႔။ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္မတို႔ နားလည္ေအာင္ မရွင္းျပနိုင္ခဲ႔ဘူး။  ကၽြန္မတို႔ တစ္တန္းလံုး ေန႔တိုင္း အရိုက္ခံၾကရတယ္။ အတန္းထဲ ေရာက္တာနဲ႔  လုိက္ကူးခိုင္းတယ္။  ျပီးရင္ က်က္ခိုင္းတယ္။ နားမလည္ဘဲ က်က္တယ္ဆိုေတာ႔  ဘာမွ အရာမထင္ခဲ႔ဘူး တစ္တန္းလံုး အဂၤလိပ္စာဆုိ  လတုိင္း ရႈံးၾကတယ္။ စာက်က္ရ ပ်င္းတဲ႔ ကၽြန္မကေတာ႔ အမွတ္ ၄၀ ကေန မတက္ေတာ႔ဘူး။  အဲလုိနဲ႔ဘဲ ေအာင္ေအာင္ လုပ္ခဲ႔ၾကရတယ္။ ကၽြန္မ အသိတစ္ခု ရလုိက္တယ္။ ကုိယ္တိုင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ နိုင္ငံေက်ာ္ေအာင္ တတ္တတ္  ကမၻာေက်ာ္ေအာင္  ေတာ္ေတာ္  သူမ်ားအတြက္  အသံုး၀င္ေအာင္ မလုပ္ေပးနိုင္ အက်ိဳးမျပဳနိုင္ခဲ႔ရင္  အဲဒ္ီပညာေတြက  ေရမွာ အရုပ္ေရးသလုိ အရာမထင္နိုင္ဘူးလုိ႔။

          ကၽြန္မ ၇-တန္းမွာပဲ ဆရာမ  မလာခင္ေလး အတန္းေရွ႕မွာ ခိုးျပီး ကစားၾကတယ္။  ဆရာမ လာရုိက္တာ ေျခသလံုးေတြမွာ အရြတ္ေတြ ထင္လုိ႔။ အိမ္ျပန္ေတာ႔ အေမက ဘာျဖစ္လဲ ေမးတယ္။  ခိုးကစားလုိ႔ပါ ဆိုျပီးျပန္ေျဖခဲ႔ေတာ႔  အေမက  "လုပ္ရဲရင္ ခံရဲရမယ္"တဲ႔။ အမွားကုိ ကိုယ္တိုင္လုပ္ရင္ ကုိယ္တိုင္ ခံရမယ္ ဆိုတာ ရင္ထဲ ထညိ္႔ထားလုိက္တယ္။  

          ကၽြန္မ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ႔  က်ဴရွင္တက္ခဲ႔တယ္။  သခ်ၤာဆရာက စကားေျပာတာ တည္ၾကည္တယ္။ ဆယ္တန္းကေလးေတြ ဆိုေတာ႔  စိတ္ထဲရွိရာ ေဝဖန္တတ္ေနျပီေလ။  ဆရာ႔ေရွ႕မွာ  ဟုိဆရာ၀န္က ဘယ္လုိ ပုိက္ဆံယူတာ မ်ားတယ္၊ ဘယ္ျမိဳ႕နယ္မွဴးက လာဘ္စားတယ္၊ အဲလုိေလးေတြ  ေဝဖန္တာ ဆရာက ၾကားေတာ႔ "နင္တို႔ေတြ သူတို႔ယူတာကုိ အျပစ္မေျပာနဲ႔ေလ၊  သ႔ူလုိ ျဖစ္ခ်င္ရင္    သူ႔လုိျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပါ၊ သူကုိယ္တိုင္လည္း အဲလုိဘ၀ ေရာက္လာေအာင္ ဘယ္ေလာက္ ၾကိဳးစားခဲ႔ရမလဲ ဆိုတာ  ထည္႔စဥ္းစားေပး"တဲ႔ေလ။  ကၽြန္မ ဘာမွေျပာလုိ႔ မရေအာင္  ဆရာ႔စကားကုိ မွင္သက္မိ ေနခဲ႔တယ္။ လူတစ္ေယာက္ကုိ အျပစ္တင္ခ်င္ရင္ သူ႔ေနရာကေန အရင္ ၀င္ခံစား ေတြးေပးသင္႔တယ္ ဆိုတာေလးကုိ ေတြးမိတယ္။ 

          ကၽြန္မ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႔  မူလတန္းျပ ဆရာမေလး လုပ္ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မ ဆရာမ စလုပ္တာနဲ႔ ကေလးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံတာနဲ႔ ကၽြန္မ အရာအားလံုး  အသစ္ ျပန္ျဖစ္လာသလုိ ခံစားခဲ႔ရတယ္။ အတိက္က နာက်င္ခ႔ဲတာေတြကုိ သင္ခန္းစာယူျပီး ကၽြန္မ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မ ခံစားရသလုိ ကေလးေတြ မခံစားရေအာင္ ကၽြန္မ အတတ္နိုင္ဆံုး လုပ္ေဆာင္ခဲ႔တယ္။ မွန္ကန္ေအာင္ စနစ္တက် ဘက္မလုိက္ဘဲ   နားလည္ေအာင္ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ သင္ခန္းစာေတြကုိ ကၽြန္မ ရွိသမွ် ဥာဏ္ေတြနဲ႔ ေတြးေတာ ၾကံဆျပီး သင္ေပးခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မ နာက်င္ခဲ႔ရတဲ႔ ခံစားမႈေတြက  ကၽြန္မရဲ႕ ဆရာမဘ၀ေလးအတြက္ အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္း တစ္ခု ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မကုိ မိဘတိုင္းက ကေလးတိုင္းက စာအသင္ျပ ေကာင္းတဲ႔ ဆရာမ၊ ဘက္မလုိက္တတ္တဲ႔ ဆရာမ၊  ကေလးေတြကုိ ၾကင္နာတတ္တဲ႔ ဆရာမအျဖစ္ လက္ခံၾကတယ္။ ကၽြန္မ အရမ္း ေပ်ာ္ခဲ႔တယ္။ အဲဒါေတြ ဘာၾကာင္႔ ျဖစ္လာခဲ႔ရ တာလဲဆိုရင္  ကၽြန္မကုိ ဘက္လုိက္နွိမ္႔ခ်ခဲ႔တဲ႔  ဆရာမကုိ အျပစ္မယူဘဲ ကၽြန္မ သင္ခန္းစာ ယူနိုင္ခဲ႔လုိ႔ပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ လူေလာကထဲ က်င္လည္ေနၾကရတဲ႔ သူေတြဟာ အေကာင္းအဆိုးကုိ ဒြန္တဲြ စံစား ခံစားၾကရမွာပဲ။

          လူေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းတဲ႔  ဧရိယာ က်ယ္ဝန္းေလ  အသ္ိတုိးေလ ေတြးေတာၾကံဆမႈ ပုိေကာင္းေလ ျဖစ္တယ္။ တစ္ပါးသူဆီကေန ေကာင္းတဲ႔ အက်င္႔ေလးေတြ ယူျပၤီး  မေကာင္းတာ ေလးေတြကုိ  ဘဝသင္ခန္းစာ အျဖစ္  ေျပာင္းလဲ လက္ခံ သင္႔တယ္။ လုူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ပုိင္း တစ္စက သူတစ္ပါးရဲ႕ အက်ိဳးေၾကာင္႔ ျဖစ္တယ္။ စာအုပ္ထဲက အသ္ိေတြက တန္ဖုိးရွိတယ္ ဆုိေပမဲ႔  လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ကုိယ္တုိင္ ဆက္ဆံျပီး ရလာတဲ႔ အေတြ႔ၾကံဳေတြက  အသ္ိဥာဏ္ ပုိတိုးေစတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အသ္ိဥာဏ္ ၾကြယ္၀ေနပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေအာင္ျမင္ေနပါေစ၊  တစ္ျခားလူအေပၚ ကုိယ္ခ်င္းစာ တရားမထားဘူး  အခက္ခဲကုိ မကူည္ီဘူး၊ လ်စ္လ်ဴရႈမယ္ဆိုရင္  ဘ၀မွာ အဓိပၸာယ္မဲ႔ ေစလိမ္႔မယ္။

          ဘ၀ကုိ လွပေအာင္ ကုိယ္တိုင္ ဖန္ဆင္း ယူသင္႔တယ္။ တိမ္ညဳိေတြ မရွိခဲ႔ရင္  မုိးသက္ေလျပင္း မက်ခဲ႔ရင္  လွပတဲ႔ သက္တန္႔ဆုိတာ ရွိလာမွာ မဟုတ္ဘူး။ မိိမိရဲ႕ စိတ္ကုိ ေျပာင္းလဲနိုင္တာ  မိမိ ကုိယ္တုိင္ပဲ ျဖစ္တယ္။  လူ႔ဘ၀ လမ္းခရီး တစ္ေလွ်ာက္မွာ  အတားအဆီးေတြ  ရင္ဆိုင္ ေက်ာ္ျဖတ္ျပီးမွ  ကုိယ္လုိရာ ပန္းတုိင္ ေရာက္ၾကရတယ္။ ေရွ႕ဆက္ ေအာင္ျမင္ဖို႔  တစ္ခါတစ္ေလ ငါဆိုတဲ႔ အတၱအစြဲေတြကုိ  ဥာဏ္နဲ႔ ဖယ္ရွား ျပစ္ခဲ႔ရတယ္။ ငါ တကယ္လုိေနတာ ဘာလဲ  ငါဘာလုပ္သင္႔သလဲ  ျပန္ဆန္းစစ္ တတ္ရမယ္။  ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေျပာင္းလဲလုိ႔ မရခဲ႔ရင္  ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ေျပာင္းလဲ သင္႔တယ္။ တျခားလူ  နာက်င္မွ ရလာမဲ႔  ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ိဳးကုိ  မပုိင္ဆိုင္ ခ်င္ပါနဲ႔။  ကိုယ္ရဲ႕ ျဖဴစင္တဲ႔ အေတြး အျပဳအမူ  စိတ္ေန သေဘာထားနဲ႔ ကုိယ္တိုင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိ လုပ္ယူပါ။

          မိမိကုိယ္ကုိ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ေရွ႕ဆက္မယ္ ဆိုရင္ ဘဝက ေနေပ်ာ္စရာပါ။ လူ႔ဘ၀ဟာ အခက္ခဲ တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ရင္ဆိုင္ရမွ  လွပ အေရာင္စံုတဲ႔ ဘ၀ကုိ ပုိခံစား တတ္လာတယ္။ ေန႔ရက္ တစ္ရက္  အခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္  တစ္စကၠန္႔တိုင္းဟာ  အရမ္း အေရးၾကီးတယ္။ ကုိယ္႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ဆိုတာ  ဘယ္အခ်ိန္မွန္း မသိနိုင္လုိ႔ပဲ။ လက္ရွိ ျဖစ္တည္ေနတဲ႔  ဘ၀ေလးမွာ အေကာင္းဆံုး လုပ္ေဆာင္ျပီး အေပ်ာ္ဆံုး လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေအာင္ပဲ လုပ္ယူသင္႔တယ္။ ေလာကဓံရဲ႕ အလွအပ အဆုိးအေကာင္း  အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ  အေကာင္းျမင္တတ္ လက္ခံတတ္ၾကပါေစ။