အဲလုိနဲ႔ဘဲ အဆင္ေျပသလုိ ေနလာရင္း သင္တန္းကာလာၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ ျပန္ရေတာ႔မယ္ဆိုေတာ႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္ စီစဥ္ေပးတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔
ဆရာမနွစ္ေယာက္က ကားနဲ႔ျပန္မယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္ကေန သာမညဆရာေတာ္ဖူးရင္းလုိ႔
ျပန္လာခဲ႔တယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္ေရာက္ေတာ႔ ေနမေကာင္းျဖစ္လုိ႔ ဆရာေတာ္လည္း
မဖူးရဘဲျပန္ခဲ႔ရတယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္ကေနလာေတာ႔ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး
ကားေပၚမွာ ဂိတ္တိုင္း စစ္တယ္။ ကၽြန္မတို႔က ဝန္ထမ္းကတ္ေတြနဲ႔ ဆုိေတာ႔
ဘာမွမစစ္ပါဘူး။ ကၽြန္မေဘးမွာ ပါလာတဲ႔ အေဒၚတစ္ေယာက္ေလ။ ပစၥည္းေတြဝယ္ၿပီး
ျပန္လာတယ္ထင္ပါတယ္။ သူ႔ခမ်ာ ဂိတ္ေတြတိုင္းမွာ ေပးေနရတာ ေျဖေနရတာ အေမာ။ ေနာက္တစ္ဂိတ္ေရာက္ေတာ႔လဲ
တစ္ခါစစ္ျပန္ၿပီ။ ကၽြန္မလည္း သနားလာေတာ႔ တက္လာစစ္တဲ႔
ဝန္ထမ္းေတြကုိ မ်က္နွာတည္တည္ေလးနဲ႔ “အဲဒါေတြ
ဆရာမေတြရဲ႕ အိတ္ေတြေနာ္၊ စာရြက္စာတမ္းေတြဘဲပါတယ္၊ ဘာမွမရွိဘူး”လုိ႔
ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ မစစ္ဘဲ ျပန္ဆင္းသြားေတာ႔ အဲဒီအေဒၚက ကၽြန္မကုိ “ဆရာမေလးရယ္၊
အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္”တဲ႔ေလ။ ကၽြန္မလည္း ဆရာမဆိုတဲ႔ဂုဏ္နဲ႔ သနားလြန္းလုိ႔သာ လိမ္ေပးလိုက္တာ
လိပ္ျပာကေတာ႔ သိပ္မလံုဘူးေလ။ အိမ္ေရာက္ေတာ႔ အေမနဲ႔အမကုိ ျပန္ေျပာျပေတာ႔ “နင္ေတာ႔လုပ္မယ္၊
သူမ်ားအတြက္ဆို”တဲ႔။ သနားလုိ႔ပါလုိ႔ျပန္ေျပာျပီး ရီေနရတယ္။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment