ကၽြန္မ
မိတ္ေဆြက အေပၚကေန စီစဥ္ေပးထားတယ္။ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ အရင္လာၾကိဳလိမ္႔မယ္တဲ႔။ ကၽြန္မလည္း
ထိုင္ေစာင္႔ေနတယ္။ ခဏေနေတာ႔ လာၾကိဳတယ္။ ထိုင္းလူမ်ိဴး ဆိုင္ကယ္သမား၊ ကၽြန္မလည္း အေပၚကလူနဲ႔
ဖုန္းဆက္ျပီး တက္လုိက္လာတယ္။ ဘယ္ကုိ ပုိ႔မယ္ဆိုတာ ကၽြန္မမသိဘူး။ ကၽြန္မ ဘုရားစာေတြပဲ
ရြတ္ျပီးလုိက္လာခဲ႔တယ္။ လမ္းတစ္ဝက္ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္မကုိ သူက စကားေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း
ဘာမွကုိနားမလည္တာ၊ ျပီးေတာ႔ သူက ကၽြန္မ တရားဝင္လုပ္လာတဲ႔ စာအုပ္ေလးကုိ ေတာင္းပါတယ္၊
ကၽြန္မလည္းေပးလိုက္တယ္၊ လုိအပ္တယ္ထင္လုိ႔ေပါ႔။ တကယ္ေတာ႔ သူက အဲဒီစာအုပ္ေလးကုိ ျပန္ေရာင္းစားဖို႔
ကၽြန္မဆိီက ေတာင္းခဲ႔တာေပါ႔။ အထက္ေရာက္မွ ကၽြန္မသိခဲ႔တာပါ။ ကၽြန္မလည္း ေၾကာက္ေနတာနဲ႔
ဘာကုိမွ မသိဘူး။ ခဏေနေတာ႔ ကားတစ္စီးဆီ ေရာက္တယ္။ ကၽြန္မအထင္က ကၽြန္မလုပ္လာခဲ႔တဲ႔စာအုပ္ကုိ
ကားသမားဆီအပ္ျပီး လမ္းမွာ အခ်ိတ္ဆက္လုပ္ျပီး ေခၚသြားမယ္ေပါ႔။ ဘယ္ဟုတ္မလဲေလ၊ ကၽြန္မကုိ
ကားဆီေရာက္ေတာ႔ ကားေပၚတက္ခုိင္းတယ္။ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ ပါးစပ္ကလည္းေျပာတယ္၊ ထု္ိင္းစကားေပါ႔၊
ကၽြန္မကတစ္လံုးမွကုိမသိတာ။
ကားေပၚေရာက္ေတာ႔
ကားေနာက္တန္းခံုေလးမွာ ေယာက္်ားေလး သံုးေယာက္နဲ႔ ကုလားမ ကေလးေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ထိုင္ေနတယ္။
ကၽြန္မလည္း အစကေတာ႔မေျပာရဲဘူး။ ဘယ္သူမွန္းမသိတာေလ။ ဘုရားစာရြတ္ျပီး ထိုင္ေနလုိက္တယ္။
ေၾကာက္တာကေတာ႔ နႈိင္းစရာ စကားလံုးေတာင္ မရွိေတာ႔ဘူး။ ခဏေနေတာ႔ ကေလးအေမက ကၽြန္မကုိ
ေမးလာတယ္။ ဘယ္သြားမလဲတဲ႔ေလ။ ကၽြန္မလည္း သူေျပာမွ ျမန္မာမွန္းသိလုိက္ရတယ္။ ကၽြန္မ အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။
ဒါေပမဲ႔အေပ်ာ္က မၾကာလုိက္ပါဘူး။ ကၽြန္မက တကယ္မသိေတာ႔ ဘယ္ေနရာမွန္း မေျပာတတ္ဘူးေပါ႔။
ကားေပၚကဆင္းတာနဲ႔ လာၾကိဳမယ္ ေျပာထားတယ္ေပါ႔။ ကၽြန္မ အဲလုိေျဖလုိက္ေတာ႔ သူက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ႔
“အဲလုိလူေတြပဲ၊ ေရာင္းစားခံရတာေတြ”တဲ့။ မ်က္နွာထားတင္းတင္းနဲ႔ ေျပာခ်လုိက္ပါေရာ။ ကၽြန္မလည္း
နဂိုကမွေၾကာက္ေနတာ သူေျပာမွ ေသခ်င္စိတ္ပါေပါက္ေရာ။ ကၽြန္မလည္း ဘာမွေတာ႔ျပန္မေျပာပါဘူး၊
ထိုင္ေနလုိက္တယ္။ ေဘးကအကုိ သံုးေယာက္ကလည္း ကၽြန္မကုိ ကြက္ၾကည္႔ ကြက္ၾကည္႔နဲ႔။
No comments:
Post a Comment