ကၽြန္မတို႔ရြာေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္မ ေက်ာင္းအသစ္မွာ
ကေလးအသစ္ေတြနဲ႔ မေပ်ာ္ခဲ႔ဘူး။ ကၽြန္မကေလးေတြကုိဘဲ တမ္းတတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရြာက
ေတာဆိုေပမဲ႔ စရုိက္က ၿမိဳ႕ဆန္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းဆရာမေတြကုိ အိမ္ေခၚသင္ေနၾကၿပီ။
ကၽြန္မက ေတာရြာေလးမွာ လူေတြအရုိေသခံ ကေလးေတြရဲ႕
တကယ္ေမတၱာစစ္ေတြနဲ႔ လႊမ္းၿခံဳေထြးေပြ႕ ေနလာခဲ႔တဲ႔သူဆိုေတာ႔
ကၽြန္မအတြက္ အထူးအဆန္းလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ တတ္နိုင္သေလာက္ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတယ္ မရခဲ႔ဘူး။
ကၽြန္မ အေမနဲ႔အမကုိ ဖြင္႔ေျပာတယ္။ ေတာရြာေလးကုိ ျပန္ေျပာင္းခြင္႔ျပဳပါလုိ႔။ အမက
ဆူူတယ္၊ “ဒီမွာက ပုိက္ဆံရတယ္၊ ေရွ႕ေရးကုိ ၾကည္႔ပါ”တဲ႔။
ကၽြန္မ ဘယ္လုိမွ မေပ်ာ္နိုင္တဲ႔အဆံုး ဘဝအတြက္ကလည္း
လုိအပ္ေနတယ္ဆိုေတာ႔ ကၽြန္မ အရမ္းေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔တဲ႔ ဆရာမဘ၀ေလးကုိ
ရင္နာနာနဲ႔ စြန္႔လႊတ္ရင္း ထိုင္းနိုင္ငံကုိ ထြက္လာျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ထိုင္းကုိ စေရာက္ကတည္းက
ကၽြန္မအခုခ်ိန္ထ္ိ ဆရာမနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြပါတဲ႔ ဇာတ္ကားေတြကုိ မၾကည္႔ခဲ႔ဘူး။
ေရာက္ကာစက တစ္ခါၾကည္႔မိလိုက္တာ ကၽြန္မ အရမ္းဘဲ
ကေလးေတြကို လြမ္းလုိ႔ ငုိမိတယ္။ အဲဒီကတည္းက ကၽြန္မ လံုးဝဇာတ္ကားေတြကုိ ေမ႔ထားလိုက္ေတာ႔တယ္။
ကၽြန္မ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ျပည္႔စံုတဲ႔ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔မယ္ဆိုရင္
ဂုဏ္ပကာသနမရွိ ရိုးစင္းတဲ႔အသိေတြနဲ႔ ျဖဴစင္လြန္းတဲ႔
ေတာရြာေလးမွာဘဲ ေစတနာ ဆရာမေလး ျဖစ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ အမိေျမနဲ႔ ဆရာမေလးဘ၀ကုိ
တမ္းတျခင္းမ်ားစြာျဖင္႔ ဘ၀ဆက္တိုင္းမွာ လူ႔ဘ၀ကုိရခဲ႔ရင္
စိတ္ခ်မ္းေျမ႕စြာနဲ႔ ပညာဒါန ေပးကမ္းနိုင္သူသာ ျဖစ္ပါရေစေတာ႔လုိ႔
ဆုေတာင္းေနမိေတာ႔တယ္။
တမ္းတျခင္းမ်ားစြာျဖင္႔ ………………………..
တစ္ခ်ိန္က ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ရဖူးတဲ႔
ဆရာမေလး
No comments:
Post a Comment