သင္တန္းမွာ ပဲခူးက ဆရာမေတြနဲ႔ ကၽြန္မခင္ခဲ႔တယ္။ ဆရာမေတြက
ကၽြန္မကုိ “ထားဝယ္မေလး”ဆိုျပီး အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္။ သူတို႔ေတြက အလွျပင္တာ အရမ္းေတာ္တယ္။
ဆံထံုးထံုးတာ ခဏေလးဘဲ။ မိတ္ကပ္ေတြ လိမ္းတယ္။ ကၽြန္မက သနပ္ခါး
ပါးကြက္ၾကားေလးနဲ႔၊ ဆံပင္ကုိ ကလစ္ေလးနဲ႔ဘဲ ညွပ္တတ္တာ။ ကၽြန္မကုိ သူတို႔က
ဆရာမပါး မဝဘူးတဲ႔ေလ။ ကၽြန္မလည္း မလုပ္တတ္လုိ႔ပါလုိ႔။ ကၽြန္မအတြက္ ေန႔တိုင္း
မုန္႔ေတြ ယူလာေပးတယ္။ ကၽြန္မ သူတို႔ဆံထံုးေလးေတြ လုပ္ရင္ ၾကည္႔ေနရတယ္။
ကၽြန္မမွ အလွမျပင္တတ္တာေလ။
ညေန ေက်ာင္းျပန္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ ထားဝယ္ဆရာမ
ေလးေယာက္ျပန္လာတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လက္ဘက္ရည္ဆိုင္္အသစ္ေလး ေတြ႔တာနဲ႔ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။
ဆရာမတစ္ေယာက္က အရမ္းေပ်ာ္တတ္တယ္။ သူက ေျပာတယ္ “နင္တို႔ ဘာမွမေျပာနဲ႔ေနာ္၊
ငါေျပာမယ္”တဲ႔ေလ။ ကၽြန္မတို႔လည္
No comments:
Post a Comment