သၾကၤန္ျပီးေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ သကၤန္းကၽြန္း အ ထ က (၁) ကုိ
သြားရတယ္။ ကၽြန္မက ေျပာတယ္။ တကၠဆီနဲ႔ သြားမယ္ေပါ႔။ သူငယ္ခ်င္း ဦးေလးက “အာ
အေဝးၾကီး၊ ပုိက္ဆံကုန္မ်ားတယ္၊ လိုင္းကားနဲ႔ လိုက္ပုိ႕ေပးမယ္”တဲ႔။ ကၽြန္မတို႔
လုိင္းကားေလးနဲ႔ သြားတာ ကားေပၚတက္ေတာ႔ ေနရာက ခ်က္ခ်င္းမရဘူး၊ ရပ္လိုက္ရတယ္၊
လမ္းေရာက္ေတာ႔ လူေတြဆင္းေတာ႔ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းက ထိုင္တဲ႔။ ကၽြန္မက
အသက္ၾကီးတဲ႔သူေတြကုိ ေနရာေပးရင္းေပးရင္း မထိုင္ရဘူး။ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္၊ “နင္အဲလုိ
ရန္ကုန္မွာ လုပ္ေနလုိ႔ကေတာ႔ ဘယ္ေတာ႔မွ မထိုင္ရဘူး”တဲ႔။ ကၽြန္မလည္း
“ေနပါေစဟာ၊ ငါမထိုင္ရက္ပါဘူး”လုိ႔။ ကၽြန္မ အဲလုိနဲ႔ပဲ ရပ္လိုက္လာရင္း
တစ္နာရီေလာက္ၾကာမွ ေနရာရခဲ႔တယ္။
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔အစည္းေ၀း တက္ရတယ္။
ကၽြန္မတို႔ကုိ ေျပာတယ္၊ “ဘယ္သြားသြား လမ္းမွားရင္ ဖုန္းဆက္ပါ”တဲ႔။ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ ေပးထားတယ္။
ဆရာ ဆရာမေတြက လုိေလေသးမရွိ လုပ္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္မက ထားဝယ္သူမေလး အစစ္ေလ၊ ျမန္မာ
စကားေျပာလုိ႔ကုိ တကယ္မတတ္ဘူး။ ေျပာရမွာလည္း ရွက္တယ္၊ လုိအပ္ရင္
သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေျပာခိုင္းတယ္။ ကၽြန္မကုုိ ဆရာမေတြက စတယ္။ “ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းေတာင္
စကားျပန္နဲ႔၊ အဆင္႔ျမင္႔တယ္”တဲ႔ေလ။ ကၽြန္မ ေက်ာင္းေရာက္လည္း စကားမေျပာဘူး။ စာသင္ၿပီၤးတာနဲ႔
ျပန္လာတယ္။ ေက်ာင္းကျပန္လာေတာ႔ ေန႔တိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ျပန္တယ္။
တစ္ေန႔ ကၽြန္မ သိပ္ေနမေကာင္းေတာ႔ ဘတ္စ္ကားစ္ီး
ျပန္လိုက္တယ္။ တစ္ခါမွ မစီးဖူးေတာ႔ အဲဒီေနရာမွာ လူေတြက ျပည္႔သိပ္ေနတာ။
ကၽြန္မေလ မႊန္းက်ပ္လြန္းလုိ႔ ေသမတတ္ဘဲ။ အေဖာ္ကလည္း မပါ။ မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ႔
ကၽြန္မတို႕ေက်ာင္းနားက မွတ္တိုင္ထင္ျပီး ဆင္းလိုက္တယ္။ ေအာက္ေရာက္ေတာ႔
တစ္မွတ္တိုင္ထပ္ျပီး လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္မ ျပန္ေျပာျပေတာ႔
ဝုိင္းျပီးစၾကလုိ႔ ရီရတာအေမာ။
No comments:
Post a Comment