ကၽြန္မရဲ႕ဘဝ
အမွတ္တရေန႔ေလးျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ ထိုင္းနိုင္ငံကုိ စထြက္လာခဲ႔မိတဲ႔ ေန႔ေလးက ခရီးသြား
အေတြ႔ၾကံဳေလးကုိ ကၽြန္မေရးခ်င္စိတ္ျဖစ္တာနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ေရးေနမိတယ္။
ဒီဇင္ဘာလရဲ႕အစ
ေဆာင္း၀င္စ အခ်ိန္ေလးေပါ႔။ ကၽြန္မ ညေန ၆-နာရိီ ကၽြန္မတို႔ရြာေလးကေန ထားဝယ္ျမိဳ႕ကုိ
တက္ခဲ႔တယ္္။ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္က ဆိုင္ကယ္နဲ႔လုိက္ပုိ႔တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔အေဖာ္ အေဒၚတစ္ေယာက္နဲ႔ေပါ႔။
ထားဝယ္မွာ တစ္ညအိပ္ရတယ္။ မနက္ ၂-နာရီဆိုတာနဲ႔ အျမန္ယာဥ္ဂိတ္ကုိ ဆင္းရတယ္။ ကၽြန္မလည္း
အေဖာ္ေတြေနာက္ လုိက္ေနတာပါဘဲ။ တစ္ခါမွ အိမ္မက္ေတာင္ မမက္ဖူးတဲ႔ေနရာကုိ သြားေနရတာတစ္မ်ိဳး
ေၾကာက္တာတစ္မ်ိုး အိမ္ကုိလြမ္းတာကတစ္မ်ိဳး ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူေနေရာ။ အျမန္ယာဥ္ဂိတ္မွာ
တန္းစီဆင္းရတယ္။ ဆင္းရတဲ႔လမ္းမွာ သတင္းစာေတြ ေရာင္းတယ္။ “ဝန္ထမ္းေတြ… တစ္ေစာင္(၅၀၀)”တဲ႔၊
ကၽြန္မလည္း ေၾကာင္ၾကည္႔ေနေတာ႔ အေဖာ္က “ဝယ္လုိက္ေလ၊ မဝယ္ရင္ဟုိေမးဒီေ
ကၽြန္မတို႔
ညေနေမွာင္လုနီးမွ ေကာ႔ေသာင္းကုိ ေရာက္တယ္။ ေကာ႔ေသာင္းေရာက္ေတာ႔ အဆင္းမွာ ေတာ္ေတာ္စစ္ပါတယ္။
ကုိယ္သြားတည္းခုိမဲ႔ေနရာကုိ အတိအက်ေျပာတတ္ေအာင္ လုပ္ထားရတယ္။ မေျပာတတ္ရင္ စစ္မျပီးေတာ႔ျပန္ဘူး။
ကၽြန္မလည္း သြားမဲ႔ေနရာေလးကုိ အလြတ္ရေအာင္ တစ္လမ္းလံုး က်က္လာရတာအေမာ။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းရဲ႕
အမအိမ္မွာ တည္းခဲ႔တယ္။ မနက္က်ေတာ႔ ရေနာင္းကမ္းကူးမဲ႔ စာအုပ္လုပ္ရတယ္။ ဘတ္ေငြ ၂၀၀၀ေက်ာ္ေက်ာ္
က်တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ႔ ရေနာင္းကမ္းကုိ ကူးတယ္။ ေလွတစ္စီးလံုးကုိ တစ္ေယာက္တည္း
စီးတာ ဘတ္-၁၅၀ ေပးရတယ္။ ကၽြန္မတည္းတဲ႔အိမ္က အကုန္လံုး အခ်ိန္အဆက္ လုပ္ေပးလုိက္တယ္။
ေလွသမားက ကၽြန္မကုိ ရေနာင္းကမ္းေရာက္ေတာ႔ လာၾကိဳသမား လာတဲ႔အထိ ထိုင္ေစာင္႔ေပးေနတယ္။
No comments:
Post a Comment