ညေနေစာင္းလည္း
ေရာက္ေရာ ျမိဳ႕တစ္ျမိဳ႕ကုိ ေရာက္တယ္။ “ကားေပၚကဆင္းလို႔ရျပီ”တဲ႔ေလ။ ကၽြန္မတို႔ ေအာက္ေရာက္ေတာ႔
အတူတူ ထိုင္လုိက္တယ္။ ကၽြန္မလည္း ေၾကာက္တာ အရမ္းျဖစ္ေနျပီ။ လာၾကိဳသမားလည္း မေရာက္ေသး။
ခဏေနေတာ႔ ေကာင္ေလးသံုးေယာက္ကုိ လာၾကိဳတယ္။ သူတို႔က မေလးရွားသြားမဲ႔လူေတြတဲ႔ေလ။ သူတို႔က
“ညီမေလး အားမငယ္နဲ႔ေနာ္၊ အကုိတို႔ကုိ လာၾကိဳေနလုိ႔၊ ခဏေန ညီမေလးကုိ လာၾကိဳမွာပါ”တဲ့။
ကၽြန္မလည္း ဘာမွမေျပာတတ္ေလာက္ေအာင္ ရင္ေတြတုန္ေနျပီ။ နေဘးကေကာင္မေလးက “နင္႔ကုိ
လာမၾကိဳေသးဘူးလား”တဲ႔။ ကၽြန္မလည္း “မသိဘူး၊ ဖုန္းလည္း မဆက္တတ္ဘူး၊ ကၽြန္မကုိ ဖုန္းဆက္ေပးပါ”လုိ႔
ေျပာေနတုန္း သူ႔ကိုၾကိဳတဲ႔သူက ေရာက္လာေရာ။ ကၽြန္မအတြက္ “ေသျပီဆရာ”ဘဲ။ ဘာလုပ္ရမွန္း
မေျပာတတ္ေတာ႔ဘူး။ ကုလားမၾကီးက ေျပာထားတာကုိ နားထဲၾကားလာတယ္။ အေရာင္းစားခံရရင္ေတာ႔ ေသျပီလုိ႔ေတြးရင္း
ကၽြန္မက်န္ခဲ႔ျပန္ေရာ။
ငါးမိနစ္ေလာက္ေနမွ
ကၽြန္မကုိ ျမန္မာဆိုင္ကယ္သမားတစ္ေယာက္ လာႀကိဳတယ္။ အဲေတာ႔မွ ကၽြန္မ သက္ျပင္းခ်နိုင္ေတာ႔တယ္။
ကၽြန္မတို႔ ခဏေလး ဆိုင္ကယ္စီးျပီးတာနဲ႔ ကားငယ္ေလး တစ္ဆင္႔ျပန္စီးရတယ္။ နွစ္နာရီေလာက္
ၾကာတယ္။ ျပီးေတာ႔ ဆိုင္ကယ္တစ္ဆင္႔ ျပန္စီးရတယ္။ ကၽြန္မ အလုပ္လုပ္ရမဲ႔ေနရာကုိ ည ၈နာရီမွ
ေရာက္တယ္။ အဲေတာ႔မွ ကၽြန္မလည္း သက္ျပင္းရွည္ရွည္ၾကီး ခ်လုိက္နိုင္ပါေတာ႔တယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ
ကူညီအားေပးတဲ႔သူကုိ ေတြ႔နိုင္သလုိ မနာလုိ နွိမ္႔ခ်ဆက္ဆံတဲ႔သူကုိလည္း ေတြ႔ခဲ႔ရတယ္။
ဘ၀ဆိုတဲ႔ခရီး တစ္ေထာက္မွာ အေကာင္းလည္း ေတြ႔နိုင္သလုိ အဆိုးလည္းေတြ႔နိုင္တယ္။ အရာရာကုိ
ၾကံ႕ၾကံ႕ခံနိုင္တတ္ဖို႔ကေတာ႔ ကုိယ္တိုင္ ေလ႔က်င္႔ယူထားသင္႔တယ္ ဆိုတာေလးကုိ
ကၽြန္မ နားလည္ လက္ခံေနမိပါေတာ႔တယ္။
No comments:
Post a Comment