ကၽြန္မ သူငယ္တန္းေလးကုိ စဝင္ေတာ႔ ကေလးေတြက “မဂၤလာပါ
ဆရာမ”တဲ႔၊ ကၽြန္မဲရင္ထဲ ၾကည္ႏူးလုိက္တာ အရမ္းပဲ၊ ကၽြန္မျဖစ္္ခ်င္ခဲ႔တာေတြ
အကုန္လံုးကုိ ေမ႔ေလ်ာ႔သြားတယ္၊ ဆရာမဘ၀ကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံျပီး
လုပ္ေဆာင္ခ်င္စိတ္က တစ္ဖြားဖြားနဲ႔ ဘ၀က လွပလာသလုိ ခံစားခဲ႔ရတယ္။
ကၽြန္မတုိ႔ေက်ာင္းက ေတာကေက်ာင္းကေလးဆိုေပမဲ႔ အလယ္တန္းရယ္
တြဲဖက္အထက္တန္းရယ္ေလ။ ဆရာမၾကီးကလည္း စည္းကမ္းရွိတယ္ ျပတ္သားတယ္
ကၽြန္မတို႔ အတန္းပုိင္ေတြကုိ အရမ္းတင္းၾကပ္တယ္။ အသင္းေတြကုိ အလွည္႔က် တာ၀န္ယူရတယ္။
အတန္းေပါင္းစံုရဲ႕ အသင္းေတြကုိ ေန႔အလိုက္ေပါ႔။ ကၽြန္မက အသက္ငယ္ဆံုး
ပညာအရည္ခ်င္း အညံ႔ဆံုး သူငယ္တန္းအတန္းပုိင္ေလးဆိုေတာ႔
အတန္းၾကီ္းက ေက်ာင္းသားေတြကုိ ဘယ္လုိ စည္းရံုးရမလဲ?
ကၽြန္မ ေတြးလုိက္တယ္။ အသင္းတာဝန္က်တဲ႔ေန႔ဆို ကၽြန္မ အေစာၾကီး
ေက်ာင္းသြားလိုက္တယ္။ “ကေလးတို႔ေရ… ဒီေန႔ ဆရာမတို႔ တာဝန္က်တယ္”လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။
ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္မကုိယ္တိုင္ ေရွ႕ကေနဦးေဆာင္ၿပီး အမုိက္လိုက္ေကာက္ေနလုိက္တယ္။
အဲလုိ လုပ္တယ္ဆိုရင္ပဲ ကေလးေတြ အကုန္လံုး ဘယ္သူမွ မေနၾကေတာ႔ဘူး၊
ကၽြန္မနဲ႔အတူ မနားတမ္း လိုက္လုပ္ၾကတာေပါ႔။ ကၽြန္မရဲ႕လုပ္ေဆာင္မႈကုိ ဆရာမႀကီးကေတြ႔ေတာ႔
“ေခါင္းေဆာင္ဆိ္ုတာ အဲလုိ ျဖစ္ရမယ္”တဲ႔။ ကၽြန္မစာသင္ေတာ႔ ေက်ာင္းစတက္တဲ႔
သူငယ္တန္း ကေလးေတြကို အရမ္းစိတ္ရွည္ရတယ္။ ကၽြန္မ “ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ”လို႔ ေတြးေနရတာ
အခါခါ။ ကၽြန္မ ရေအာင္ႀကိဳးစား သင္ခဲ႔တယ္။
No comments:
Post a Comment