တနဂၤေႏြေန႔က်ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ ေရႊတိဂံုဘုရား သြားၾကတယ္။
ျမန္မာဆရာမေလး ၃-ေယာက္ရယ္၊ ကၽြန္မတို႔ထားဝယ္ဆရာမေလး ၃-ေယာက္ရယ္ေပါ႔။
ကၽြန္မတို႔က လမ္းလဲမသိ ကားလည္းမစီးတတ္ ျမန္မာလုိလည္းမေျပာတတ္
ဟုတ္ေနေရာ။ ေတာသူေတြ ၿမိဳ႕တက္ မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ေပါ႔။ ေယာင္ခ်ာခ်ာ သူမ်ားေနာက္က
လုိက္ခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းကုိ ညေန ၇-နာရီဆို ျပန္၀င္ရတယ္။
အခ်ိန္မလြန္ေစရဘူး။
ကၽြန္မတို႔ ဘုရားေရာက္ေတာ႔ ေတာသူေတြဆိုေတာ႔ မျမင္ဖူးေတာ႔
အရူးအမူးနဲ႔ ဟုိၾကည္႔ ဒီၾကည္႔နဲ႔။ ျမန္မာဆရာမေလးေတြနဲ႔ လူစုကြဲပါေလေရာ။ ကၽြန္မသူငယ္ခ် င္းနွစ္ေယာက္က
မ်က္နွာေတြ ပ်က္ေနၿပီ။ ကၽြန္မကုိ ဘယ္လုိလုပ္မလဲေပါ႔၊ ၆ နာရီထိုးေနျပီတဲ႔၊ ျပန္လဲမျပန္တတ္ေတာဘူးတဲ႔၊
ဖုန္းနံပါတ္လည္း ပါမလာဘူးတဲ႔၊ ငိုမလုိျဖစ္ေနၾကၿပီေလ။ ကၽြန္မလည္း
အဲလုိျဖစ္ေနတာျမင္ေတာ႔ “အာ လာစမ္းပါ၊ ငါရွိတယ္ဟ၊ လာလုိက္ခဲ႔” ဆိုၿပီး
ဘုရားေအာက္ ဆင္းလာၾကတယ္။ ကၽြန္မတိ္ု႔ လာတုန္းကစီးခဲ႔တဲ႔ ကားနံပါတ္ကုိ
ရွာေနတယ္။ လမ္းကုိ အျမန္ ျဖတ္ကူးလုိက္တယ္။ သူတို႔က မကူးရဲေတာ႔ ကၽြန္မ
ေအာ္လိုက္တယ္။
ကၽြန္မလည္း မွတ္ထားတဲ႔ ကားနံပါတ္ေလးကုိေတြ႔ တာနဲ႔
ရွက္စိတ္ေတြကုိ ေၾကာက္စိတ္ေတြက စုိးမုိးေနေတာ႔ ကားကုိလက္ျပတားၿပီး
ကားဆရာကုိ ျမန္မာလုိေလး မပီတပီနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္ “ဒီကား
သကၤန္းကၽြန္းျပန္ေရာက္မလား”ေပါ႔ ။ ကားဆရာက “ဂိတ္ဆံုးအထိ လိုက္၊ ၿပီးရင္ ျပန္မယ္တဲ႔”ေလ။
ကၽြန္မလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ လက္ရပ္ေခၚလိုက္တယ္။ အစက ကၽြန္မက အနီးမွာ လာမေနနဲ႔
ေျပာထားတယ္။ ကၽြန္မစကားမေျပာရဲဘူးလုိ႔။ နင္တို႔ေ၀းေ၀းမွာ ေနလုိ႔။ ကားရေတာ႔
ကၽြန္မတို႔ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ခဲ႔တယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔မွ
သက္ျပင္းခ်နိုင္ေတာ႔တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ျမန္မာလုိ စေျပာၿပီး ဦးေဆာင္ျပန္လာတဲ႔
စြန္႔စားခန္းေလးက အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ႔အထိ ဟာသေလးေတြနဲ႔ညံလုိ႔။
No comments:
Post a Comment