အဲလိုနဲ႔ပဲ နွစ္ကုန္ေလာက္ေတာ႔ ကၽြန္မဇာတိရြာကုိ ကၽြန္မ ျပန္ေျပာင္းဖုိ႔
စီစဥ္လိုက္တယ္။ ကြ်န္မဇာတိရြာက ၿမိဳ႕ေလးလိုပါပဲ။ နွစ္ပတ္လည္
အစည္းအေဝးမျဖစ္ခင္ ေရႊ႕ေျပာင္းစာက်လာတယ္။ ကၽြန္မကေလးေတြကငုိလုိ႔
ကၽြန္မလည္းငုိလုိ႔ေပါ႔။ ကၽြန္မ အရမ္းကုိ ခံစားရတယ္။ အေမ႔ဆီကုိ ျပန္ေျပာင္းရတယ္ဆိုေပမဲ႔
သားသမီးေတြကုိ မပစ္နိုင္သလုိ ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ ကၽြန္မအတြက္ ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲေလး လုပ္ေပးတယ္။
ကၽြန္မ ကၽြန္မရဲ႕ရြာကုိ ျပန္ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္မဆီ သူငယ္ခ်င္းဆရာမတစ္ေယာက္
စာပုိ႔လာခဲ႔တယ္။ “ဆရာမေရ ဆရာမႀကိဳးစားခဲ႔တဲ႔ အတန္းေလး အတန္းအသန္႔ရွင္းဆံုး ဆုရတယ္၊
ဆရာမအစား ကၽြန္မလက္ခံ ယူေပးလိုက္ပါတယ္”တဲ႔ေလ။
ကၽြန္မ အရမ္းကုိ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မ ဘယ္လုိမွ
ေနလုိ႔မရေတာ႔ဘူး။ ပင္လယ္ကမ္းေျခကုိ တစ္ေယာက္တည္း ဆင္းသြားျပီး
ေအာ္ငုိပစ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္မ အေတာင္႔တဆံုး အလုိခ်င္ဆံုး အရာတစ္ခုကုိ အနားကပ္ေလး
မပုိင္ဆိုင္လိုက္ရတဲ႔ ခံစားမႈကုိ ကၽြန္မ ပံုေဖာ္လို႔မတတ္ေတာ႔
မိန္းမသားေတြရဲ႕ ေျဖသိမ္႔ရာတစ္ခုျဖစ္တဲ႔ မ်က္ရည္နဲ႔ဘဲ ေျဖသိမ္႔လိုက္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment