ေတြ႕ရႀကံဳရ ဆရာမဘဝ (၅) တစ္ရြာလံုးနဲ႔တစ္ေယာက္
တစ္ခါက တျခားရြာေလးမွာ ေဘာလံုး သြားကန္ေတာ႔ ကၽြန္မလုိက္ရတယ္။
ဆရာမႀကီးက အားကစား ဆရာမေလးနဲ႔ ကၽြန္မကုိ မွာလုိက္တယ္။ “ေဘာလံုးအသင္းေတြ
မယွဥ္္ၿပိဳင္ခင္ အသင္းသားေတြရဲ႕ အရြယ္နဲ႔အသက္ကုိ စစ္ၿပီးေဆးပါ။
ကေလးေတြ အနိုင္ရတာထက္ နာက်င္မႈ မျဖစ္ေအာင္ သတိထား လုပ္ပါ။
လုပ္ပုိင္ခြင္႔ေပးလိုက္တယ္”တဲ႔။ ကၽြန္မလည္း လိုက္သြားလုိ႔ ဟုိေရာက္ေတာ႔
မူလတန္း ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမေလးရဲ႕ အသင္းနဲ႔ၿပိဳင္ရမွာ။ အဲဒီဆရာမေလးက အရမ္းအတၱႀကီးတယ္။
ကေလးေတြ အနိုင္ရေအာင္ေလာက္ဘဲ ေတြးထားတယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ ၿပဳိင္မယ္ေျပာေတာ႔ ကၽြန္မ သူ႔ဘက္က
ကေလးေတြကုိ ၾကည္႔လုိက္တယ္။ အရမ္းထြားၿပီး အသက္ႀကီးေနတဲ႔ ကေလးကုိ ကၽြန္မ
ေတြ႔လုိက္တယ္။ ကၽြန္မက “ခဏေနအံုး၊ သူက အသက္ဘယ္ေလာက္လဲ? အရပ္တိုင္းေပးပါ၊ လူခ်င္းမမွ်ခဲ႔ရင္
ကေလးေတြ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာရမွာ စုိးလုိ႔ပါ”လုိ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဆရာမက ကၽြန္မေျပာတာ လက္မခံဘူး။
အဲဒီကေလးကုိ အသင္းကပယ္ရင္ ဒီပြဲကုိ ဖ်က္မယ္ေပါ႔။ အားကစားဆရာမေလးက
ကၽြန္မကုိၾကည္႔တယ္။ သူက အရမ္းေအးတယ္ မေျပာရဲဘူး ျဖစ္ေနလုိ႔ ကၽြန္မ
ေျပာမယ္လုိ႔။
သူတို႔ရြာမွာဆိုေတာ႔ “တစ္ရြာလံု
ရြာသားေတြကလည္း ကၽြန္မနဲ႔ သူတို႔ေက်ာင္းကဆရာမ ဘယ္လုိ ျဖစ္လာမလဲေပါ႔။
ကၽြန္မလည္း မွန္တယ္ထင္ရင္ ဘာမွမၾကာက္တတ္တဲ႔ အက်င္႔က ရွိေလေတာ႔ အမ်ားနဲ႔
တစ္ေယာက္ေပမဲ့ ခပ္တည္တည္ေပါ႔။ ဆရာမၾကီးကလည္း လႊဲလုိက္ေတာ႔ မာန္ေလးနဲ႔ေပါ႔။
အဲဒီေတာ႔ ဆရာမေလးက ျပန္ေလွ်ာ႔ခ်လာတယ္။ “ေအးပါ၊ ဒီတိုင္းဆို အဲဒီကေလးကုိ
ထုတ္ေပးမယ္တဲ႔”ေလ။ ရြာသားေတြနဲ႔ ကေလးေတြက ကၽြန္မကုိ ေျပာလိုက္ၾကတာမ်ား
“ဆရာမကေတာ႔ စံပဲေဟ႔၊ ဒ္ီဆရာမကုိ ဘယ္သူမွ ေျပာလုိ႔မရဘူး၊ ဒီတစ္ခါေတာ႔
ခံရျပီမလား”တဲ႔။ ကၽြန္မ ေျပာလိုက္တယ္၊ “ဒါအမွန္တရားေလ၊ ကၽြန္မဘက္လုိက္တာ မဟုတ္ဘူး၊
လုပ္သင္႔တာဆုိ လုပ္ရဲတယ္”လုိ႔။ ေဘာလံုးကန္ေတာ႔ ကၽြန္မတို႕အသင္း အနိုင္ရလိုက္တယ္။
ကၽြန္မကေလးေတြဆို ကၽြန္မကုိ ေျပာလို႔မဆံုးေတာ့ဘူး၊ “ဆရာမက ေျပာရဲတယ္၊
ဒါေၾကာင္႔သာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နိုင္တယ္”ေပါ႔။ ကေလးအေတြးေတြနဲ႔ေပါ႔။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ႔
ကေလးေတြက ဆရာမၾကီးကုိ အကုန္လံုး ျပန္ေျပာျပၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာ အထက္ျမက္ဆံုးေလးေပါ႔။
ကၽြန္မ မ်က္နွာသာေလးရလာတာေပါ႔။ အားကစားပြဲစၿပီဆို ကၽြန္မ ေနရာတုိင္း ပါသလုိ
ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။
No comments:
Post a Comment