***အေမ႔ရင္ခြင္ဆီ***

          ညအေမွာင္ထုရဲ႕ ၾကီးစုိးမႈေအာက္ လေရာင္ေလးက မွိန္မွိန္..  

          ညကိုအလွဆင္တဲ႔ ၾကယ္ကေလးေတြနဲ႔  ေကာင္းကင္ၾကီးက လွပေနေပမဲ႔  ေျမျပင္မွာေတာ႔ တဲစုတ္သာသာ အိမ္ကေလးထဲမွာ ကၽြန္မရယ္ အေမရယ္ ဘာမွန္းမသိေသးတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ သမီးေလးရယ္ေပါ့။ အေမနဲ႔ သမီးေလးကေတာ႔ အိပ္ေပ်ာ္လုိ႔ေပါ႔။ ကၽြန္မကေတာ႔ တိတ္ဆိတ္တဲ႔ညကုိ အေတြးေတြနဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ရင္း လွပတဲ႔အနာဂတ္ အိပ္မက္ေလးကုိ မက္ခြင္႔ရေအာင္ ဒီေန႔နဲ႔မနက္ျဖန္  ခ်ိတ္ဆက္မႈအတြက္ စီးေမ်ာလုိက္ပါရင္း 

အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ၾကိဳးစားအိပ္လိုက္ပါေတာ႔တယ္။

          မနက္ ေလးနာရီ ရြာဦးေက်ာင္းက အုန္းေမာင္းေခါက္သံနဲ႔အတူ ကၽြန္မ နိုးထလာခဲ႔တယ္။  အေမ႔အတြက္ ဆြမ္းကပ္ဖို႔နဲ႔ ဘုရားရွိခုိးဖို႕ ကၽြန္မ ျပင္ဆင္ေနခဲ႔တယ္။ "အေမ..ေရ ဆြမ္းေတာ္ကပ္လုိ႔ရျပီေနာ္"လုိ႕ ေျပာလုိက္ျပီး မၾကာခင္မွာပဲ အေမ႔ရဲ႕ ဘုရားရွိခုိးသံေလးက အိမ္ကေလးထဲမွာသာယာလုိ႔ေပါ႔။

          အေမ ဘုရားရွိခိုးေနခ်ိန္ သမီးေလးနဲ႔ အေမ့အတြက္  မနက္စာစားဖို႔ ပဲျပဳတ္ေလးနဲ႔ စ္ိမ္းစားငပိဖုတ္ ဆီဆမ္းေလးကုိ ျပင္ဆင္ထားလုိက္တယ္။ ျပီးတာနဲ႔ သမီးေလးကုိ နိုးလိုက္ပါတယ္။ "အဖြားနဲ႔ေျမး အတူတူ စားမယ္မလားသမီး၊ ျပီးရင္ ေက်ာင္းသြားမယ္ေနာ္"လုိ႔ ေျပာေတာ့ သမီးေလးကလည္း ေခါင္းေလးညိတ္လုိ႔ ထလာတယ္။

          ျပင္ဆင္ျပီးတာနဲ႔ ေျမးအဘြားနွစ္ေယာက္ ထမင္းစားေတာ႔ အေမက "သမီးလည္း တစ္ခါတည္း ၀င္စားေလ"တဲ႔။ စားစရာေလး မေလာက္မငကုိ အေမနဲ႔သမီးဘဲ စားေစခ်င္လုိ႔  "အေမရယ္ သမီးမဆာပါဘူး မစားခ်င္ဘူး"လုိ႔ေျဖခဲ႔တယ္။ အေမနဲ႔သမီးကုိ ေငးၾကည့္ရင္း "မခ်မ္းသာေပမဲ႔ ျပည့္စံုတဲ႔ မိသားစုေလးျဖစ္ေအာင္ ငါဖန္တီးသင္႔တယ္"လုိ႔ ကၽြန္မ ေတြးေနမိတယ္။

          အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ သမီးေလးက "အေမ.. ဒီလ အစမ္းစာေမးပြဲမွာ ပထမရရင္ ဂါ၀န္ေလး ၀ယ္ေပးေနာ္"တဲ့။ ကၽြန္မေလးတြဲ႔စြာနဲ႔ "အင္း"လုိ႔ ေျဖခဲ႔တယ္။ တဒဂၤအတြင္းမွာဘဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကုိ  ခ်လုိက္တယ္။

          ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေရာက္ေတာ႔  "အေမ"လုိ႔ ကၽြန္မေခၚေတာ႔ အေမက "ေျပာေလ သမီး..  ဘာေျပာမွာလဲ"တဲ႔ေလ။ မ်က္နွာအရိပ္အကဲ သိေနတဲ႔အေမက ေမးေတာ႔ ကၽြန္မ မ်က္ရည္၀ဲလာမိတယ္။ "အေမ.. သမီးေလ သူမ်ားနိုင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္မယ္ေနာ္"လုိ႔ အားတင္းျပီး ေျပာလုိက္တယ္။ "မသြားပါနဲ႔လားသမီးရယ္"တဲ႔။ အေမနဲ႔ သမီးေလးအတြက္ သြားခြင္႔ျပဳဖုိ႔ အေမ႔ကုိ ထပ္ေျပာေတာ႔မွ အေမက သမီးသေဘာပါေလတဲ႔။

          ကၽြန္မေလ ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္မ အသက္နဲ႔ထပ္တူ ခ်စ္ခဲ႔ရတဲ႔ အေမနဲ႔ သမီးေလးကုိ ရင့္နာစြာနဲ႔ ခြဲျပီး ထြက္လာခဲ႔ေတာ႔ အေမက ငုိလုိ႔သမီးကလည္းငုိလုိ႔ေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ေနာက္မဆုတ္တဲ႔ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ကၽြန္မ အနာဂတ္ အိမ္မက္အတြက္ အားတင္းလုိ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။

          သဘာ၀အလွေတြ ျပည့္စံုတဲ႔ ျမန္မာျပည္ၾကီးကုိ ထားခဲ႔လုိ႔  ေရာင္စံုအလွေတြနဲ႔ ဆင္ယင္ထားတဲ႔  ထုိင္းနုိင္ငံကုိ ကၽြန္မ ေျခခ်လုိက္မိေတာ႔တယ္။ အလုပ္လုပ္ေနေပမဲ႔ အေမနဲ႔ သမီးဆီ အျမဲဖုန္းဆက္ခဲ႔ပါတယ္။ ဖုန္းဆက္တိုင္း အိမ္ကိုလြမ္းလုိ႔ ငုိရင္းေပါ႔။ စ္ိတ္ထဲကလည္း အျမဲဆုေတာင္းေနမိတယ္  "အခုလုိမ်ိဳး မိသားစုနဲ႔ ေ၀းကြာေနရတဲ႔ ဘ၀မ်ိဳးမၾကံဳရပါေစနဲ႔ေတာ႔"လုိ႔။

          အလြမ္းစိတ္ေတြကုိ အားတင္းေျဖေဖ်ာက္ရင္း ကၽြန္မအိမ္ကုိ လတိုင္း ပုိက္ဆံပုိ႔ေပးခဲ႔တယ္။ "တစ္သက္ေပ်ာ္ခ်င္ သစ္ပင္စုိက္" ဆုိတဲ႔အတိုင္း အေမက စုေဆာင္းလုိ႔ ျခံေလးတစ္ျခံ ၀ယ္ထားလုိက္တယ္ေလ။  အခ်ိန္က ကုန္မွန္းမသ္ိ ကုန္ရင္း ကၽြန္မ အိမ္က ထြက္လာခဲ႔တာ ၅-နွစ္ေတာင္ ရွိခဲ႔ေပါ႔။

          အေမဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ႔  အေမက  "သမီးေရ.. ျပန္လာေတာ႔ေနာ္၊ အေမ လြမ္းလွျပ္ီ၊ ေျမးေလးလည္း လြမ္းလွျပီ၊ အေမတို႔ ျခံေလးလည္း အသိီးေလးေတြ စားလုိ႔ရျပီ"တဲ႔ေလ။ ကၽြန္မ ေပ်ာ္လိုက္တာ အရမ္းဘဲေလ။ "လကုန္ေလာက္ ျပန္လာမယ္ေနာ္ အေမ"လို႔ ကၽြန္မ ၀မ္းသာအားရ ေျပာလုိက္တယ္။ အလုပ္လုပ္ရတာလည္း ေပ်ာ္လြန္းလုိ႔ ပင္ပန္းမွန္းေတာင္မသိေတာ႔ပါဘူး။ 

          ကၽြန္မ အေပ်ာ္ကမၾကာလိုက္ပါဘူး။ အေမ ေနာက္တစ္ပတ္က်ေတာ႔ ဖုန္းဆက္လာတယ္။  "သမိီးေရ"လုိ႔ ေခၚျပီး အေမ ဘာမွဆက္မေျပာဘူးေလ။  ကၽြန္မ စိတ္ပူလာတယ္။ "အေမ ေျပာေလ၊  ဘာျဖစ္လဲ? သမီး ေနမေကာင္းတာလား?  အေမေနမေကာင္းတာလား?" လို႔  စုိးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ တရစပ္ေမးေတာ႔မွ  အေမက  "အေမတုိ႔ျခံေလးကုိ  အစိုးရက လုိအပ္လုိ႔ လာသိမ္းလုိက္ျပီ"လုိ႔ ေျပာျပီး   အေမငိုပါေလေရာ။    

          ကၽြန္မ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ? ဘာဆက္ေတြးရမလဲ ? အဲဒါ ကၽြန္မရဲ႕ ညံ႔ဖ်င္းမႈလား?  ကံၾကမၼာလား?  ေလာကဓံရဲ႕ ရုိက္နွက္ခ်က္လား?   ၀ဋ္ေၾကြးလား?  ကၽြန္မ နာက်င္စြာေတြးရင္း ငိုခ်လုိက္မိပါေတာ႔တယ္။ ျပီးမွကၽြန္မ အေမ႔ကုိ ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။  "အေမ.. သမီး ျပန္လာေတာ႔မယ္ေနာ္"လုိ႔။ မျမဲျခင္း သခၤါရတရားရဲ႕ ေအာက္မွာ အေမ႔ေမတၱာကုိ ခံယူလုိ႔ သမီးေလးကုိ ေမတၱာတရားေတြ ေပးဆပ္ရင္း  ပူေလာင္မႈကင္းတဲ႔ တဲစုတ္ေလးဆီ ျပန္ေတာ႔မယ္လုိ႔။

          ေလာကရဲ႕ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္မႈေတြထဲက  အလွပဆံုး ေရြးခ်ယ္မႈ တစ္ခုကုိ ကၽြန္မ ျပဳလုပ္လိုက္ပါေတာ႔တယ္။ ၾကိဳးစားမႈေနာက္ကြယ္မွာ  ေအာင္ျမင္မႈက အစဥ္ရွိျပီးသားပါ။  ဒါေပမဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈတိုင္းကုိ ဖမ္းဆုပ္ယူလုိ႔မရဘူး။ ျဖစ္ျပီးရင္ ပ်က္တတ္တဲ႔ ေလာကမွာ လုပ္သင္႔တာလုပ္ေဆာင္လုိ႔   ရွိသမွ်နဲ႔ ေရာင္႔ရဲတင္းတိမ္ရင္း  ဘ၀ကုိ ျဖတ္သန္းေတာ႔မယ္လုိ႔   ကၽြန္မ မိုက္မဲစြာဘဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိပါေတာ႔တယ္။

          ေအာ္ အနိစၥ.. ဒုကၡ.. အနတၱ..တဲ႔။ ဘယ္သူ႔လက္တြင္းမွာပါလိမ္႔? ယမမင္းဆီမွာလား?  ေလာကမွာလား?  ဒါမမဟုတ္ခဲ႔ရင္ ကၽြန္္မဆီမွာလားေလ။   မျမဲျခင္းတရားေတြကုိ လက္ကုိင္ထားလုိ႔ မနက္ျဖန္ေတြကုိ ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း  အထီးက်န္ ရိကၡာထုပ္ေလးနဲ႔  ဘ၀ကုိ နွစ္သိမ္႔ရင္း  အေမ႔ရင္ခြင္ဆီ ျပန္ပါေတာ႔မယ္။

ဝန္ခံခ်က္။      ။သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္မွန္ကုိ ခံစားေရးသားလုိက္တာပါ။   

လရိပ္ေလး(ေမာင္းမကန္)
http://layeiklay.blogspot.com/