Pages

Friday, December 21, 2012

***မေသြပ်က္မွာ ကုိယ့္ခႏၶာ***




လူရယ္ျဖစ္လာ ခဏတာ၀ယ္
ေမြးကာစျဖစ္ ေသျခင္းနွင့္ဆံုး
အခ်စ္အမုန္း အငုိျပံဳးစံု
မူထံုးလုိျဖစ္ တကယ္စစ္မုိ႔
မျဖစ္ခ်င္လုိ႔ ရမည္ေလာ။

သံသရာမွာ ဖန္တစ္ရာမွ်
ခံလာမေသြ ဒုကၡေတြကုိ
ေရႊေငြနဲ႔လဲ မဆင္းရဲေအာင္
ဆင့္ကဲဥာဏ္ျဖင့္ အတၱနွင့္ေပါင္း
ထပ္ဆင့္ေလာင္းကာ လုပ္ေဆာင္ပါလည္း
ေသခါဆင္းရဲ လြတ္မည္ေလာ။

ကံစီမံရာ ဘ၀မွာပင္
သိရာတရား မပြားမ်ားပဲ
ေဖာက္ျပားမိုက္မဲ တဏွာကဲကာ
ေသဆဲလုမွ တရားျပဳက
မုခ်ေသျခင္း လြတ္မည္ေလာ။

ေကာင္းက်ိဳးေကာင္းမႈ အစဥ္ျပဳ၍
ေရွးရႈေမတၱာ မ်ားသူငါကုိ
သဒၵါစိတ္အား ၾကင္နာထား၍
တရားအမွန္ အားထုတ္ျပန္လည္း
နိဗၺာန္မေရာက္ မေပါက္ေျမာက္က
ေသရဆင္းရဲ လြတ္မည္ေလာ။

ေမြးျပီးေသမွာ ဓမၼတာမုိ႔
ကမၻာပ်က္ခါ ေသရမွာကုိ
ရင္ဖုိေၾကာက္စိတ္ တစ္ထိတ္ထိတ္နဲ႔
မအိပ္မစား ေသာကထား၍
ေထြျပားစိတ္ေတြ ေတြးေၾကာက္ေနက
မေသလြတ္ေျမာက္ က်န္မည္ေလာ။

ကမၻာမပ်က္ မေသခဲ့လည္း
ေန႔ရက္ကုန္ကာ ေသရမွာမုိ႔
ရင္မွာေၾကာက္အား မထည္႔ထားပဲ
တရားကုိသာ ပြားမ်ားရွာၾကံ
လားရာမွန္ေအာင္ က်င့္လုိ႔ေဆာင္ကာ
ဘာ၀နာကုိ မွန္စြာက်င့္၍
စိတ္ျဖင့္ပြားမ်ား လုပ္ေဆာင္ထားက
ေကာင္းက်ိဳးရမွာ ေသခ်ာတာမုိ႔
သံသရာလြတ္ေအာင္ လုပ္ၾကေလ။....(လရိပ္ေလး)

No comments:

Post a Comment