အဆိပ္လူးထားတဲ႔ ပန္းတစ္ပြင္႔ကိုမွ
တစ္ရႈိုက္မက္မက္ နမ္းရႈိက္ခ်င္မိတဲ႔ငါ
ေဗဒါလုိခံနုိင္ရည္ရွိမယ္လုိ႔ထင္
အကန္႔သတ္မရွိ ရူးသြပ္ျခင္းလား
ဖမ္းဆုပ္မရတဲ႔ ေလဟာနယ္ကုိမွ
ေတာင္းနဲ႔အုပ္ၿပီး ခ်ဳပ္ထားခ်င္ေနမိတာ။
လြင္႔ေမ်ာသြားတဲ႔ တိမ္တိုက္ေတြက
ဘုိင္… ဆိုတ႔ဲ စကားလံုးေလးနဲ႔
ေရေငြ႔အျဖစ္ေျပာင္းလဲသြားတယ္။
ဆြဲျမွဳတ္တတ္တဲ့ ဝဲဂယက္ထဲေရာက္ေနမွေတာ႔
ရာဇပလႅင္မွာနန္းတင္ခြင္႔ မရခ်င္ေတာ႔ဘူး
မ်က္နွာဖံုးေတြ ေရာင္းပန္းမလွမွာစုိးတာပါ။
အနာတရႏွလံုးသားကုိ သခၤါရနဲ႔အလွဆင္
အခ်ိန္ဆုိတဲ႔ ရာသီေဆးဝါးနဲ႔ ကုစားခဲ႔တာ
ေခ်ာ္ရည္ပူေတြမ်ားလုိ႔ မီးေတာင္တစ္ခုထေပါက္ကြဲတယ္
ခ်ိဳၿမိန္စြာနဲ႔ အငုိက္မိလက္ခံခဲ႔မိတာ အခ်စ္တဲ႔
မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္ပါပဲ ဝိဥာဥ္ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားတယ္။
ရသမဲ႔တဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အသက္သြင္းၾကည္႔မိတာ
မုိနာလီဆာအျပံဳး ေတာခိုသြားတယ္
ေဆာင္းေရာက္ေနၿပီပဲ သမုိင္းကုိငဲ႔ၾကည္႔လုိက္တာ
ရင္ဘတ္ထဲမွာ လြမ္းခ်င္းေတးတစ္ပုဒ္နဲ႔ တေယာထိုးေနတယ္
မုန္တိုင္းထန္တဲ႔ညမွ လမင္းကုိတမ္းတမိေတာ႔
အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ တစ္ထီးတစ္နန္းစံလုိ႔
ငါ႔ဘဝက အထီးက်န္ၿပီးရင္း အထီးက်န္ရင္းေပါ႔။
No comments:
Post a Comment