အေမ နဲ႔ ေက်ာက္ေတာ္ႀကီးဘုရားမွာ အမွတ္တရ ...
မုဆိုးမ ဘ၀နဲ႔ ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ပဲျပဳတ္ေရာင္းၿပီး
သမီးေတြ ေက်ာင္းထားေပးခဲ့တဲ့ အေမ ...
ရန္ကုန္ကုိတခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ က်ြန္မအေမ..
အေမနဲ႔ မယ္လမုဘုရား မွာ အမွတ္တရ
Friday, March 28, 2014
Monday, March 17, 2014
***အရက္ေသစာနဲ႕ အေဖ့ၾကမၼာ***
“အရက္ေသစာ ၊ ေသာက္စားပါမူ
ခႏၶာပ်က္သုဥ္း ၊ သိကၡာရႈံး၍
ေနာက္ဆံုးလားရာ ငရဲသာ”။
အရက္ေသာက္ရင္ အားရွိတယ္။ သြက္လက္ ေပါ့ပါးတယ္ ဆိုၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕ေသာသူေတြက အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး ေသာက္တတ္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစားမ်ားၾကေတာ့ အသုိင္း၀ိုင္း ၀င္ဆန္႔ဖုိ႔၊ လူႀကီးလူေကာင္း ပီသဖုိ႔ ေသာက္ၾကတယ္။ စိတ္ညစ္လုိ႔ေသာက္တာနဲ႔ အပ်င္းေျပေသာက္တာနဲ႔ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ေသာက္တာနဲ႔ စံုလုိ႔ပါပဲ။ မူးေနေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ မထိန္းႏိုင္၊ သြက္လက္ ေပါ့ပါးတာကို “အားတိုးတယ္၊ အလုပ္ ပိုတြင္က်ယ္တယ္၊ ခံႏုိင္ရည္ ရွိတယ္၊ အပူဒဏ္၊ အေအးဒဏ္၊ သဘာဝ ေဘးဒဏ္ ခံႏုိင္တယ္၊ သတၱိရွိတယ္”လုိ႔လည္း အလြဲသံုး ေနၾကေသးတယ္။
ေက်းရြာ မ်ားမွာဆိုလည္း အလွဴပြဲ၊ မဂၤလာပြဲကအစ အသုဘ ရက္လည္အဆံုး အရက္ ေသာက္ၾကတယ္။ ဘီယာ အရက္ ေသာက္စားမႈဟာ ေယာက်္ားေလးမ်ား သာမက မိန္းကေလးေတြပါ ပါလာတာ ေတြ႕လာရတယ္။ ဘယ္လုိအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ပဲ ေသာက္ေသာက္ အရက္ဆုိတာ ေကာင္းက်ိဳးတစ္ခုမွ မေပးေသာ အရာပဲျဖစ္တယ္။ အရက္ထဲမွာ ပါတဲ့ အယ္လ္ကိုေဟာဟာ ေသြးပူၿပီး လူဣေႁႏၵကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္တဲ့ အင္အား အခိုက္အတန္႔ ပ်က္စီးသြားၿပီး အထိန္းကြပ္ မဲ့ေစတယ္။
အရက္ေသာက္ျခင္းေၾကာင့္ ေရာဂါမ်ိဳးစံုျဖစ္နုိင္သလုိ ေတာအရက္ေသာက္သူေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း အားအင္ ဆုတ္ယုတ္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ အသားအေရ ခန္းေျခာက္တယ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အိုမင္းတဲ့ လကၡဏာ ေပၚတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိ စြဲလမ္းသြားၿပီး စိတ္မူမမွန္ေတာ့တာ ေတြ႕ရတယ္။ စြဲလမ္းေနရင္ “အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ - မိမိကုိယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ'' ''ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ'' ပါပဲ။ အရက္သမား တစ္ေယာက္ရဲ႕ သားသမီးေတြဟာ လူေတြၾကားမွာ အရမ္းသိမ္ငယ္ၾကရတယ္။ အရက္ကုိ ရုိက်ိဳးၿပီး အခ်ိန္လြန္မွ ေနာင္တရရင္း ဘ၀ကုိ အဆံုးသတ္သြားရတဲ့ လူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။
* * * * * *
လူအမ်ားႀကီးထဲကေန ရင္နင့္စရာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္သဖြယ္ ကၽြန္မရင္ထဲ စြဲထင္ေနတဲ့ အရက္သမား တစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္ပ်က္ကုိေတာ့ ဘယ္ေတာ့ေမ့မရခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္ေဘးေလးမွာ.. “ဦးကံုးလုံး”အရက္ဆုိင္တဲ့။ အရက္ေရာင္းတယ္ဆုိေပမဲ့ အရမ္းစိတ္ေကာင္းရွိတယ္။ ရန္ျဖစ္တာ စကားမ်ားတာတုိ႔ တစ္ခါမွ မၾကားရပါဘူး။ သူ႔ဆုိင္မွာ အၿမဲတမ္း ပံုေသ ပင္စင္ အရက္သမားကေတာ့ “ဦးေဌး၀င္း” တဲ့။
ဦးေဌး၀င္းမွာ သားသမီး သံုးေယာက္ရွိတယ္။ ပန္းေရာင္းၿပီး မိသားစု အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳၾကတယ္။ ဦးေဌး၀င္းကေတာ့ မီးသတ္အဖြဲ႕စည္းမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တယ္။ ရတဲ့လစာက မိသားစုအတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အရက္ဖုိးနဲ႔တင္ ကုန္သြားစၿမဲ။ အရက္သမားဆုိေပမဲ့ ကေလးေတြေရာ လူၾကီးေတြေရာ သူ႔ကုိ အရမး္ခ်စ္ၾကတယ္။ စိတ္ရင္းအရမ္းေကာင္းၿပီး ေအးေဆးေနတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ အေမက မနက္ ေလးနာရီဆုိ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႔ ပဲၿပဳတ္ကုိ ေစ်းမွာေရာင္းဖုိ႔ ထၿပီးျပင္ဆင္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆုိ အိမ္ေဘးက ဦးကံုးလံုး အရက္ဆုိင္ကုိ သူေရာက္လာၿပီး အရက္စေသာက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက နွစ္နာရီ ျခားေလာက္ တစ္ေန႔လံုး ေသာက္ေနပါေတာ့တယ္။
* * * * * *
ကၽြန္မနဲ႔ ဦးေဌး၀င္းသမီး မိနီနဲ႔က ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း။ မိနီက ေက်ာင္းမွာဆုိ မ်က္နွာေလးညႈိးလုိ႔ ကၽြန္မကုိ ရင္ဖြင့္တတ္တယ္။ “သူငယ္ခ်ုင္းရယ္... ငါ့အေဖကေလ အရက္မေသာက္ရ မေနနုိင္ေတာ့ဘူး သိလား။ မေသာက္ပါနဲ႔လုိ႔ ေျပာလည္း မရဘူး။ အေမလည္း စိတ္မေကာင္း ကုိကုိတုိ႔လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္နဲ႔ အိမ္မွာလည္း စိတ္မခ်မ္းသာၾကဘူး။ အေမကလည္း မေျပာရက္ဘူး။ အေဖ အရက္ေသာက္တာေတာ့ အရမ္းရွက္တယ္”။ မိနီေျပာတဲ့စကားေတြကုိ ၾကားရတဲ့ အခ်ိန္တုိင္း ကၽြန္မ အရမ္းခံစားခဲ့ရတယ္။ မိနီမွာက အရက္သမားဆိုတဲ့ အေဖ ရွိေနေသးတယ္။ ကၽြန္မအေဖက ကၽြန္မငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အရက္ေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့တယ္။ အရက္သမား တစ္ေယာက္ရဲ႕ သမီးျဖစ္ရေပမဲ့ အေဖဆုိတဲ့ အရိပ္ရွိေနေသးတဲ့မိနီ ကၽြန္မထက္ ကံေကာင္းပါေသးတယ္။ ကၽြန္မ ေတြးရင္း..
“မိနီရယ္.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေဖရွိေနတုန္း အတတ္နိုင္ဆံုး နားလည္စမ္းပါဟာ၊ အရက္သမားလည္း အေဖပါပဲ။ အေဖ ရွိေနဖုိ႔ အဓိကေလ။ ငါ့မွာဆုိ အေဖဆိုတဲ့အရိပ္ကေလးေတာင္ မရွိေတာ့တဲ့ဘ၀ေလ။”
“ေအးပါဟာ ငါနားလည္ပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း အေဖ့ကုိ မျပစ္မွားပါဘူး။ တစ္သက္လံုးခ်စ္သြားမွာပါ။”
မိနီ သူ႔အေဖကုိ တအားဂရုစုိက္ခဲ့တယ္။ သူ႔အကုိဆုိ အရက္ဆုိင္ထိ သြား၀ယ္ၿပီး တုိက္တယ္။ ကၽြန္မလည္း အေဖငတ္တဲ့သူမုိ႔ ဦးေဌး၀င္းကုိ အေဖလုိပဲ ခ်စ္ခဲ့တယ္။ အားတဲ့အခ်ိန္တုိင္း မိနီတုိ႔အိမ္မွာ ကစားၾကတယ္။
* * * * * *
အခ်ိန္ေတြသာ ေျပာင္းတယ္ ဦးေဌး၀င္းရဲ႕ အရက္ေသာက္ျခင္းကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မျပာင္းပါဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ ရွစ္တန္းေရာက္တဲ့နွစ္မွာေပါ့။ ေက်ာင္းဖြင့္ခါနီး မိနီဆီ လုိက္သြားခဲ့တယ္။ သူ႔အေဖက ပက္လက္ကုလားထုိင္မွာ ထိုင္ေနတယ္။ သူ႔အေမက ပန္းေတြသီေနရင္း ..
“ေယာက္်ားရယ္.. အရက္မေသာက္ပါနဲ႔ေတာ့လား၊ သမီးေလးလည္း အရြယ္ရလာၿပီ ရွက္မွာေပါ့။ ရွင့္မွာလည္း မနက္ေလးနာရီကေနစၿပီး ေသာက္လိုက္တဲ့အရက္ အိပ္မွနားေတာ့တယ္။ သမီးေလးက ရွင့္ကုိ အရမ္းခ်စ္တာ။ ဘယ္ေတာ့မွ အေဖ မေကာင္းေၾကာင္းမေျပာဘူး။ ရွင္ဘာသာ နားလည္စမ္းပါ ရွင္ရယ္။”
ကၽြန္မ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဦးေဌး၀င္း မ်က္နွာမွာ ေနာင္တအရိပ္ေတြ ယွက္သန္းလုိ႔ ၊ “မိန္းမရယ္... ငါလည္း ႀကိဳးစားၾကည့္ပါတယ္ကြာ။ မေနနုိင္ပဲ တအားခံရခက္ေတာ့ ျပန္ေသာက္ရျပန္တာ။ အင္း.. ငါ့သမီး အတြက္ဆုိေတာ့ ငါႀကိဳးစားၾကည့္အံုးမယ္ကြာ။”
“သမီးရယ္ အေဖ ငါ့သမီးအတြက္ အရက္ျဖတ္မယ္သိလား”
သူ႔သမီးကုိ ေပြ႔ဖက္ရင္း ဦးေဌး၀င္း ေျပာလုိက္သည္။
* * * * * *
ကၽြန္မ သူတုိ႔မိသားစုကုိၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာျခင္း ၀မ္းနည္းျခင္း နွစ္မ်ိဳးစလံုးကုိ ခံစားရတယ္။ အရက္၏ေက်းကၽြန္ျဖစ္ေနေသာ အေဖ။ သမီးအတြက္ အားတင္းရင္း အရက္ျဖတ္မယ္ ေျပာေသာအေဖ၊ မိဘတုိင္းသည္ သားသမီးအတြက္ဆုိ အရာရာကုိ စြန္႔လႊတ္ရဲသည့္ စိတ္ဓာတ္ကုိ ကၽြန္မေတြ႔ခဲ့တယ္။ မိနီအေဖ အရက္ျဖတ္မယ္ဆုိတာကုိ မိနီနဲ႔ထပ္တူ ေပ်ာ္ခဲ့မိတယ္။ အေမ့ကုိလည္း ေျပာျပခဲ့တယ္။
“အေမ မိနီ အေဖက အရက္ျဖတ္ေတာ့မယ္တဲ့ သိလား။ မိနီ အရမ္း ေပ်ာ္ေနတယ္။ သမီးလည္းေပ်ာ္တယ္။”
“သမီးရယ္... အရက္ကုိ အလြန္ကၽြံေသာက္ၿပီး အခုခ်ိန္မွျဖတ္လုိ႔ ရအံုးမလား။ ျဖတ္ရင္လည္း ၾကာၾကာခံမယ္ မထင္ပါဘူး။”
“ဟင္... ဟုတ္လား၊ အဲလုိျဖစ္တတ္လား အေမ”။
“ျဖစ္တာေပါ့ သမီးရယ္၊ ေစာင့္ၾကည့္ေလ.. အေမကေတာ့ ဦးေဌး၀င္း အရက္ျဖတ္နိုင္ေလာက္မယ္ မထင္ပါဘူး။”
* * * * * *
အေမ့ စကားေၾကာင့္ မိနီ အေဖတြက္ စုိးရိမ္ေနမိတယ္။ သမီးအတြက္ ေပးဆပ္တဲ့ ဖခင္ေမတၱာက အံ့ၾသေလာက္ပါရဲ႕။ မိနီအေဖ တကယ္အရက္ မေသာက္ေတာ့ပါဘူး။ အိမ္မွာပဲ အနားယူေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ မိနီလည္း အရမ္းေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ အရက္ျဖတ္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ မိနီ ေရာက္လာၿပီး..
“သူငယ္ခ်င္းေရ... အေဖ ေနမေကာင္းဘူး၊ ထမင္းလည္းမစားဘူး၊ အရက္ျဖတ္လုိက္လုိ႔ ထင္တယ္၊ အရက္ျပန္ေသာက္ခိုင္းတာလည္း မေသာက္ဘူး၊ အေမလည္း ငိုေနတယ္၊ ကုိကုိလည္း ငုိေနတယ္၊ ငါ့ေၾကာင့္ အရက္ျဖတ္လုိ႔ အေဖေနမေကာင္းျဖစ္တာ။”
ေျပာရင္း မိနီငုိျပန္သည္။ ကၽြန္မလည္း “ေနေကာင္းလာမွာပါ။ သိပ္မစုိးရိမ္ပါနဲ႔ ျဖတ္ခါစမုိ႔ ထင္တယ္။ စိတ္မေကာင္း အရမ္းျဖစ္ေနနဲ႔ေနာ္”လုိ႔ နွစ္သိမ့္လုိက္တယ္။ မိနီျပန္သြားတယ္။ ကၽြန္မလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး က်န္ခဲ့တယ္။
* * * * * *
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေလးနာရီထိုးေတာ့ အသံခ်ဲ႕စက္က တရားဖြင့္သံ ၾကားရပါတယ္။ အေမက “ဘယ္သူပါလိမ့္၊ ေစာေစာစီးစီး တစ္ေယာက္ေတာ့ ရြာထဲမွာ ဆံုးၿပီ”တဲ့။ ကၽြန္မတုိ႔ရြာမွာ လူတစ္ေယာက္ ေသၿပီဆုိတာနဲ႔ တရားသံ အရင္ ၾကားရစၿမဲေလ။ မနက္လင္းေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာ သတင္းက ရင္၀ကုိ လာေဆာင့္တယ္။ “မိနီ အေဖ ဆံုးတာ”တဲ့ေလ။ ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားေတာ့ မိနီ တုိ႔ မိသားစုေတြ အကုန္လံုးငုိေနၾကတယ္။
“ေယာက်ာ္းရယ္.. ရွင္ေနမေကာင္းျဖစ္တုန္း အရက္ျပန္ေသာက္ပါလို႔ ေျပာပါရဲ႕ေနာ္၊ သမီးအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေသာက္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ရွင့္အသက္ကုိ စေတးခဲ့တာ ကၽြန္မဘယ္လုိ ေျဖရမလဲရွင္။”
မိနီအေမရဲ႕ငုိသံက ကၽြန္မကုိ ဆီးၾကိဳလုိ႔။ မိနီကလည္း ငုိထားလုိ႔ မ်က္လံုးေတြ မုိ႔အစ္ေနသည္။ ကၽြန္မကုိ ျမင္ေတာ့ ....
“သူငယ္ခ်င္းရယ္.. အေဖေနမေကာင္းေတာ့ ဆရာ၀န္ ေခၚပါေသးတယ္။ အရက္ေသာက္တာမ်ားလုိ႔ အသည္းစကာေပါက္ျဖစ္ေနၿပီ မရေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ငါတုိ႔လည္း အေဖ့ကုိ သနားတာနဲ႔ အရက္ပဲျပန္ေသာက္ပါလုိ႔ ေျပာၾကေသးတယ္။ အေဖက လံုး၀ျပန္မေသာက္ေတာ့ဘူးတဲ့ေလ။ အခုေတာ့ အေဖဆံုးၿပီ။ အဲဒီအရက္ကို ငါမုန္းတယ္။”
မိနီ နာၾကည္းစြာေျပာေနတယ္။
* * * * * *
အရက္ေၾကာင့္ ကၽြန္မအေဖေသခဲ့သလုိ အခု မိနီအေဖ ေသျပန္ၿပီ။ အရက္ဆုိတဲ့ ေသမင္းတမာန္ေတြက ကၽြန္မတုိ႔ အေဖေတြကုိ အားမနာစတမ္း ေခၚသြားၾကၿပီ။
ဒါေၾကာင့္ လူသားတုိင္း ဘ၀ကုိဖ်က္ဆီးတတ္တဲ့ အရက္ကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကကာ
“ဥစၥာယုတ္ျခင္း၊ ျငင္းခံုမ်ားစြာ၊
ေရာဂါထူေျပာ၊ ေက်ာ္ေစာမဲ့တံု၊
မလံု အဂၤါ၊ ပညာ နည္းရွား၊
ဤ ၆-ပါးကား၊ ေသာက္စားေသစာ အျပစ္တည္း။” ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္အရ အရက္ေသစာေသာက္စားျခင္း၏ အျပစ္ကုိလည္း သိထားၾကရင္း သင္ခန္းစာယူႏိုင္္ၾကပါေစရွင္။
လရိပ္ေလး (ေမာင္းမကန္)
( Dec 27, 2013 )
တကၠသိုလ္ရဟန္းပ်ိဳဓမၼစာေစာင္ အတဲြ(၂) အမွတ္(၅) မွ
Thursday, March 13, 2014
“ေပ်ာ္ရႊင္ေသာဘဝမ်ား ပုိင္ဆုိင္ဖို႔”
ေလာကႀကီးမွာ လူရယ္လုိ႔ျဖစ္လာၿပီဆုိတာနဲ႔
ကၽြန္မ စာေရနည္းအေျခခံလမ္းညႊန္သင္တ
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အဆင္မေျပမႈမ်ားနဲ႔ ႀကံဳတြ႔ရတဲ့အခ်ိန္ အတိတ္ကံ မေကာင္းလုိ႔ပါဆုိျပီး စိတ္ဓာတ္ မက်ေစခ်င္ပါဘူး။ ေမြးဖြားျခင္းနဲ႔စၿပီး ေသဆံုးျခင္းနဲ႔ၿပီးဆံုးရမဲ့
ဘဝတစ္ခုမွာ အတိတ္ကံဆိုတာ မူရင္းျဖစ္ေသာ္လည္း လက္ရွိဘဝမွာ ဉာဏ္ ဝီရိယက အဓိက က်ပါတယ္။ ထို႔ေၾကာင့္ မဃေဒဝလကၤာ (ပိုဒ္ေရ ၂၄၅)၌ “ကံဟုမူလ၊ သမၺဳဒၶတို႔၊ ေဟာျပသည္မွာ၊ အရင္းသာရွင့္၊ ဥစၥာေဘာဂ၊ ဇီဝိတႏွင့္၊ သုခပြားရန္၊ ဤလူ႔ဌာန္ႏိႈက္၊ ဉာဏ္္ ဝီရိယ၊ ပေယာဂတည့္”ဟု၎၊ “လုံ႔လမထူ၊ ဉာဏ္္မကူဘဲ၊ အယူတေခ်ာင္း၊ ကံတေၾကာင္းမွ်၊ မေကာင္းလည္းကံ၊ ေကာင္းလဲကံဟု၊ ကံကိုခ်ည္းသာ၊ မကိုးရာဘူး၊ ပညာဉာဏ္္ျဖင့္၊ သင့္ မသင့္ကို၊ အခြင့္ရႈ၍၊ အျပဳလုံ႔လ၊ ယွိအပ္စြတည္း၊”ဟု၎ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မာန္လည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ေရးသားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
အတိတ္ကံကုိ ပစၥဳပၸန္ဉာဏ္ဝီရိယနဲ႔ျပင္လု
သီဟိုဠ္ရာဇဝင္မွာ “ဝသဘမင္း”ဆိုတာ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္၊ မင္းမျဖစ္ခင္ သာမန္လူတစ္ေယာက္ ဘဝတုန္းက ဦးရီးေတာ္ စစ္သူႀကီးဆီမွာ ေန,ေနရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ ဟူးရားပညာရွိေတြက “ဝသဘအမည္ရွိတဲ့သူဟာ မင္းျဖစ္လိမ့္မယ္”လို႔ ေဟာေျပာ လာၾကပါတယ္။ ဒီစကားၾကားရေတာ့ လက္ရွိ္မင္းလုပ္ေနတဲ့ ယသဠာလကမင္းက သီဟိုဠ္ကၽြန္းမွာ ဝသဘအမည္ရတဲ့သူ အားလံုးကို သတ္ေစလို႔ မိန္႔ပါတယ္။ ဒီေတာ့ စစ္သူႀကီးက သူ႔ဆီမွာေနတဲ့ ဝသဘကို မင္းဆီအပ္ဖို႔ မယားလုပ္သူကို ေျပာပါတယ္။ ရာထူးတုိးခ်င္တာလည္း ပါမွာပါ။ နံနက္ေစာေစာေရာက္ေတာ့ စစ္သူႀကီးက ဝသဘကို အသာေခၚၿပီး မင္းနန္းေတာ္ကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဝသဘကို သတ္ဖို႔ေခၚသြားၿပီဆိုတာ သိထားတဲ့ စစ္သူႀကီးရဲ႕မယားက ကြမ္းအလြန္ႀကိဳက္တဲ့ စစ္သူႀကီးအတြက္ ထံုးမပါတဲ့ ကြမ္းကို ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။
စစ္သူႀကီး မင္းနန္းေတာ္ တံခါးဝေရာက္လို႔ ကြမ္းစားမယ္လည္းလုပ္ေရာ ထံုးမပါတာ ေတြ႔တာနဲ႔ ဝသဘကို အိမ္ျပန္ၿပီး ထံုးယူေစပါတယ္။ ဝသဘက အိမ္ေရာက္ေတာ့ စစ္သူႀကီးရဲ႕မယားက သူႀကံစည္တဲ့အတုိင္း ျဖစ္လာလို႔ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ပဲ “ဝသဘ၊ သင့္ဦးႀကီးက သင့္ကို မင္းႀကီးဆီအပ္ၿပီးသတ္မွာ၊ ေရာ့ အသျပာတစ္ေထာင္ယူၿပီး လြတ္ရာကို ေျပးေပေတာ့”ဆိုၿပီး ေျပးခုိင္းလိုက္ပါတယ္။ ဝသဘလည္း မင္းနဲ႔ေဝးတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း
ဒီလိုနဲ႔ေနရင္း တစ္ေန႔မွာ ပညာရွိ လူႏူတစ္ေယာက္က ဝသဘရဲ႕ ဇာတာကိုၾကည့္ၿပီး “သင္မင္းျဖစ္လိမ့္မယ္” လို႔ ေဟာလိုက္ပါတယ္။ ဒီစကားၾကားရေတာ့ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာနဲ႔ပဲ သတၱိရွိတဲ့ ေယာက္်ားေတြ စုရံံုးပါတယ္။ အေတာ္အတန္ စုမိေတာ့ “မုန႔္သည္မသားသည္ မုန္႔အနားက စ၍ စားရသည္”ဆိုတဲ့ ေရွးထံုးကို ႏွလံုးမူၿပီး ၿမိဳ႕စြန္ ရြာစြန္က စၿပီး သိမ္းပါတယ္။ လိုရင္းကို ေျပာရရင္ေတာ့ ေနာက္ဆုံုး ဝသဘ မင္းျဖစ္သြားတယ္ပဲ ဆုိပါေတာ့။
ဝသဘ မင္းျဖစ္လာေတာ့ ဟူးရားပညာရွိေတြကို ဆိတ္ကြယ္ရာေခၚၿပီး သူ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ မင္းျပဳရမလဲဆိုတာ တြက္ခုိင္းပါတယ္။ ဟူးရားပညာရွိေတြက တြက္ခ်က္ၿပီး “(၁၂)ႏွစ္ မင္းျပဳရမယ္”လို႔ ေဟာလိုက္ပါတယ္။ ဝသဘမင္းက ဟူးရားပညာရွိေတြကို အသျပာတစ္ေထာင္ေပးၿပီး ဒီအေၾကာင္း ဘယ္သူ႔မွ မေျပာနဲ႔ဆိုၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ရဟန္း၊ သံဃာေတြဆီ ခ်ည္းကပ္ၿပီး “အရွင္ဘုရားတို႔၊ မင္းသက္ ရွည္ရာရွည္ေၾကာင္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ရွိပါသလားဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။
ဒီေတာ့ သံဃာေတြက- “ဝသဘမင္းျမတ္၊ ေရစစ္လွဴပါ၊ နာမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့ ရဟန္းေတြကို ေဆးလွဴပါ၊ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ႕ေနတဲ့ေက
ယင္းသို႔ ဉာဏ္ဝီရိယျဖင့္ ျပဳျပင္နည္းမ်ားကို “ေရစစ္,ေဆး,ေက်ာင္း၊ အေဟာင္းျပဳျပင္၊ ပဥၥင္,အ႒၊ သီလမည္သာ၊ ဤေျခာက္ျဖာလည္း၊ ဒီဃာယုက၊ ပုညေခၚရိုး၊ က်င့္တမ်ိဳးတည့္၊”ဟု မွတ္သားႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ လူတုိင္းလူတိုင္း လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ရာထူးဌာနႏၱရႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကံဆိုးေနတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ ဝသဘမင္းဝတၳဳကုိ အာရံုျပဳျပီး ဆုိးေနတဲ့ကံကုုိ ျပဳျပင္ယူၾကပါ။ ဘယ္ေလာက္ပဲဆုိးေနတဲ့ ကံျဖစ္ပါေစ ေန႔စဥ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ (၅)မ်ိဳးနဲ႔လည္း ျပဳျပင္ယူလုိ႔ ရပါတယ္။ ကုသိုလ္(၅)မ်ိဳးကေတာ့ ဒါနရယ္၊ သီလရယ္၊ ဂုဏ္ေတာ္ရယ္၊ ေမတၱာရယ္၊ ဝိပႆနာရယ္ပါ။ ဒါနလုိ႔ဆုိရာမွာ ဘုရားတည္၊ ေက်ာင္းေဆာက္မွ အလွဴအတန္း ႀကီးႀကီးမားမား ျပဳလုပ္မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ လမ္းေဘးမွာ ေတာင္းစားေနတဲ့ သူေတာင္းစားေလးေတြကုိ မုန္႔ဖုိးေပးလုိက္တာလဲ ဒါနပါပဲ၊ ငွက္ကေလးေတြကုိ အစာေကၽြးတာလည္း ဒါနပါပဲ။ သီလဆုိတာကေတာ့ ေလာကီထဲမွာ ရွင္သန္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ငါးပါးသီလေလာက္ ေစာင့္ထိန္းနုိင္ရင္ ေတာ္ပါၿပီ။ ဂုဏ္ေတာ္ဆိုတာကေတာ့ ဂုဏ္ေတာ္ကုိးပါးထဲက တစ္ပါးပါးကုိ ပါဠိေရာ အနက္ေရာ သိေအာင္လုပ္ျပီး ရြတ္ပြားေနရံုမွ်ျဖင့္ ဂုဏ္ေတာ္က ျပန္လည္ေစာင့္ေရွာက္မွာ အေသခ်ာပါပဲ။ ဥပမာ “အရဟံ - ပူေဇာ္အထူးကုိ ခံယူေတာ္မူထိုက္ေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ အရဟံ - ကိေလသာကင္းစင္ေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား၊ အရဟံ - ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္၌ပင္ မေကာင္းမႈကုိ မျပဳေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား” ဆုိျပီး စိတ္ထဲက ပြားမ်ားေနျခင္းကုိ ဆုိလုိပါတယ္။
ေမတၱာဆုိတာကေတာ့ ပြားမ်ားရတာပါ။ ေမတၱာပြားတဲ့ေနရာမွာ ပထမကိုယ့္အေပၚ ေက်းဇူးရွိတဲ့ ေက်းဇူးမ်ားတဲ့ လူပုဂၢဳိလ္အားလံုးကုိ တစ္ေယာက္ခ်င္း ကုန္ေအာင္ပြားပါ။ ၿပီးရင္နတ္ေကာင္း နတ္ျမတ္အားလံုးကုိ ကုိယ္ဆင္းရဲျခင္း ကင္းပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ကင္းပါေစ၊ အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစေပါ့။
ဝိပႆနာကေတာ့ က်င့္ႀကံအားထုတ္ရတာပါ။ ကုိယ္အားထုတ္ဖူးတဲ့ နည္းအတိုင္း အားထုတ္က်င့္ၾကံ နုိင္ပါတယ္။ ကုသုိလ္(၅)မ်ိဳးကုိ ေန႔တိုင္းလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္မတုိ႔ ၾကိဳးစားၾကပါစုိ႔။ မနက္အိပ္ရာထၿပီဆုိတာနဲ႔ ကုိယ္လက္သန္႔စင္ျပီး ဘုရားခန္း အရင္၀င္လုိက္ပါ။ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရ ကပ္လိုက္ပါ။ ငါးပါးသီလ ခံယူလုိက္ပါ။ ျပီးရင္ဂုဏ္ေတာ္ကုိ ငါးမိနစ္၊ ေမတၱာကုိ ငါးမိနစ္၊ ဝိပႆနာကုိ ငါးမိနစ္ပြားပါ။ ဘဝတစ္ေန႔တာရဲ႕ အစကုိ ကုသုိလ္(၅)မ်ိဳးနဲ႔ စလုိက္တာဟာ အရမ္းကုိ တန္းဖုိးရွိစြာနဲ႔ ဘဝကုိ ျဖတ္သန္းလုိက္တာပါပဲ။ ဘုရားရွိခုိးၿပီးတာနဲ႔ အမွ်ေဝေပးလိုက္ပါ။ အရာအားလံုး ျငိမ္းခ်မ္းသြားမွာ အေသခ်ာပါပဲ။
ကၽြန္မတို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ
လရိပ္ေလး(ေမာင္းမကန္)
(Jan 23, 2014)
တကၠသိုလ္ရဟန္းပ်ိဳဓမၼစာေစာင္ အတဲြ(၂) အမွတ္(၆) မွ
Wednesday, March 5, 2014
***အေမ႔ရင္ခြင္ဆီ***
ညအေမွာင္ထုရဲ႕ ၾကီးစုိးမႈေအာက္ လေရာင္ေလးက မွိန္မွိန္..
ညကိုအလွဆင္တဲ႔ ၾကယ္ကေလးေတြနဲ႔ ေကာင္းကင္ၾကီးက လွပေနေပမဲ႔ ေျမျပင္မွာေတာ႔ တဲစုတ္သာသာ အိမ္ကေလးထဲမွာ ကၽြန္မရယ္ အေမရယ္ ဘာမွန္းမသိေသးတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ သမီးေလးရယ္ေပါ့။ အေမနဲ႔ သမီးေလးကေတာ႔ အိပ္ေပ်ာ္လုိ႔ေပါ႔။ ကၽြန္မကေတာ႔ တိတ္ဆိတ္တဲ႔ညကုိ အေတြးေတြနဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ရင္း လွပတဲ႔အနာဂတ္ အိပ္မက္ေလးကုိ မက္ခြင္႔ရေအာင္ ဒီေန႔နဲ႔မနက္ျဖန္ ခ်ိတ္ဆက္မႈအတြက္ စီးေမ်ာလုိက္ပါရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ၾကိဳးစားအိပ္လိုက္ပါေတာ႔တယ္။
မနက္ ေလးနာရီ ရြာဦးေက်ာင္းက အုန္းေမာင္းေခါက္သံနဲ႔အတူ ကၽြန္မ နိုးထလာခဲ႔တယ္။ အေမ႔အတြက္ ဆြမ္းကပ္ဖို႔နဲ႔ ဘုရားရွိခုိးဖို႕ ကၽြန္မ ျပင္ဆင္ေနခဲ႔တယ္။ "အေမ..ေရ ဆြမ္းေတာ္ကပ္လုိ႔ရျပီေနာ္"လုိ႕ ေျပာလုိက္ျပီး မၾကာခင္မွာပဲ အေမ႔ရဲ႕ ဘုရားရွိခုိးသံေလးက အိမ္ကေလးထဲမွာသာယာလုိ႔ေပါ႔။
အေမ ဘုရားရွိခိုးေနခ်ိန္ သမီးေလးနဲ႔ အေမ့အတြက္ မနက္စာစားဖို႔ ပဲျပဳတ္ေလးနဲ႔ စ္ိမ္းစားငပိဖုတ္ ဆီဆမ္းေလးကုိ ျပင္ဆင္ထားလုိက္တယ္။ ျပီးတာနဲ႔ သမီးေလးကုိ နိုးလိုက္ပါတယ္။ "အဖြားနဲ႔ေျမး အတူတူ စားမယ္မလားသမီး၊ ျပီးရင္ ေက်ာင္းသြားမယ္ေနာ္"လုိ႔ ေျပာေတာ့ သမီးေလးကလည္း ေခါင္းေလးညိတ္လုိ႔ ထလာတယ္။
ျပင္ဆင္ျပီးတာနဲ႔ ေျမးအဘြားနွစ္ေယာက္ ထမင္းစားေတာ႔ အေမက "သမီးလည္း တစ္ခါတည္း ၀င္စားေလ"တဲ႔။ စားစရာေလး မေလာက္မငကုိ အေမနဲ႔သမီးဘဲ စားေစခ်င္လုိ႔ "အေမရယ္ သမီးမဆာပါဘူး မစားခ်င္ဘူး"လုိ႔ေျဖခဲ႔တယ္။ အေမနဲ႔သမီးကုိ ေငးၾကည့္ရင္း "မခ်မ္းသာေပမဲ႔ ျပည့္စံုတဲ႔ မိသားစုေလးျဖစ္ေအာင္ ငါဖန္တီးသင္႔တယ္"လုိ႔ ကၽြန္မ ေတြးေနမိတယ္။
* * * * *
အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ သမီးေလးက "အေမ.. ဒီလ အစမ္းစာေမးပြဲမွာ ပထမရရင္ ဂါ၀န္ေလး ၀ယ္ေပးေနာ္"တဲ့။ ကၽြန္မေလးတြဲ႔စြာနဲ႔ "အင္း"လုိ႔ ေျဖခဲ႔တယ္။ တဒဂၤအတြင္းမွာဘဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကုိ ခ်လုိက္တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေရာက္ေတာ႔ "အေမ"လုိ႔ ကၽြန္မေခၚေတာ႔ အေမက "ေျပာေလ သမီး.. ဘာေျပာမွာလဲ"တဲ႔ေလ။ မ်က္နွာအရိပ္အကဲ သိေနတဲ႔အေမက ေမးေတာ႔ ကၽြန္မ မ်က္ရည္၀ဲလာမိတယ္။ "အေမ.. သမီးေလ သူမ်ားနိုင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္မယ္ေနာ္"လုိ႔ အားတင္းျပီး ေျပာလုိက္တယ္။ "မသြားပါနဲ႔လားသမီးရယ္"တဲ႔။ အေမနဲ႔ သမီးေလးအတြက္ သြားခြင္႔ျပဳဖုိ႔ အေမ႔ကုိ ထပ္ေျပာေတာ႔မွ အေမက သမီးသေဘာပါေလတဲ႔။
ကၽြန္မေလ ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္မ အသက္နဲ႔ထပ္တူ ခ်စ္ခဲ႔ရတဲ႔ အေမနဲ႔ သမီးေလးကုိ ရင့္နာစြာနဲ႔ ခြဲျပီး ထြက္လာခဲ႔ေတာ႔ အေမက ငုိလုိ႔သမီးကလည္းငုိလုိ႔ေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ေနာက္မဆုတ္တဲ႔ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ကၽြန္မ အနာဂတ္ အိမ္မက္အတြက္ အားတင္းလုိ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။
သဘာ၀အလွေတြ ျပည့္စံုတဲ႔ ျမန္မာျပည္ၾကီးကုိ ထားခဲ႔လုိ႔ ေရာင္စံုအလွေတြနဲ႔ ဆင္ယင္ထားတဲ႔ ထုိင္းနုိင္ငံကုိ ကၽြန္မ ေျခခ်လုိက္မိေတာ႔တယ္။ အလုပ္လုပ္ေနေပမဲ႔ အေမနဲ႔ သမီးဆီ အျမဲဖုန္းဆက္ခဲ႔ပါတယ္။ ဖုန္းဆက္တိုင္း အိမ္ကိုလြမ္းလုိ႔ ငုိရင္းေပါ႔။ စ္ိတ္ထဲကလည္း အျမဲဆုေတာင္းေနမိတယ္ "အခုလုိမ်ိဳး မိသားစုနဲ႔ ေ၀းကြာေနရတဲ႔ ဘ၀မ်ိဳးမၾကံဳရပါေစနဲ႔ေတာ႔"လုိ႔။
* * * * *
အလြမ္းစိတ္ေတြကုိ အားတင္းေျဖေဖ်ာက္ရင္း ကၽြန္မအိမ္ကုိ လတိုင္း ပုိက္ဆံပုိ႔ေပးခဲ႔တယ္။ "တစ္သက္ေပ်ာ္ခ်င္ သစ္ပင္စုိက္" ဆုိတဲ႔အတိုင္း အေမက စုေဆာင္းလုိ႔ ျခံေလးတစ္ျခံ ၀ယ္ထားလုိက္တယ္ေလ။ အခ်ိန္က ကုန္မွန္းမသ္ိ ကုန္ရင္း ကၽြန္မ အိမ္က ထြက္လာခဲ႔တာ ၅-နွစ္ေတာင္ ရွိခဲ႔ေပါ႔။
အေမဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ႔ အေမက "သမီးေရ.. ျပန္လာေတာ႔ေနာ္၊ အေမ လြမ္းလွျပ္ီ၊ ေျမးေလးလည္း လြမ္းလွျပီ၊ အေမတို႔ ျခံေလးလည္း အသိီးေလးေတြ စားလုိ႔ရျပီ"တဲ႔ေလ။ ကၽြန္မ ေပ်ာ္လိုက္တာ အရမ္းဘဲေလ။ "လကုန္ေလာက္ ျပန္လာမယ္ေနာ္ အေမ"လို႔ ကၽြန္မ ၀မ္းသာအားရ ေျပာလုိက္တယ္။ အလုပ္လုပ္ရတာလည္း ေပ်ာ္လြန္းလုိ႔ ပင္ပန္းမွန္းေတာင္မသိေတာ႔ပါဘူး။
* * * * *
ကၽြန္မ အေပ်ာ္ကမၾကာလိုက္ပါဘူး။ အေမ ေနာက္တစ္ပတ္က်ေတာ႔ ဖုန္းဆက္လာတယ္။ "သမိီးေရ"လုိ႔ ေခၚျပီး အေမ ဘာမွဆက္မေျပာဘူးေလ။ ကၽြန္မ စိတ္ပူလာတယ္။ "အေမ ေျပာေလ၊ ဘာျဖစ္လဲ? သမီး ေနမေကာင္းတာလား? အေမေနမေကာင္းတာလား?" လို႔ စုိးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ တရစပ္ေမးေတာ႔မွ အေမက "အေမတုိ႔ျခံေလးကုိ အစိုးရက လုိအပ္လုိ႔ လာသိမ္းလုိက္ျပီ"လုိ႔ ေျပာျပီး အေမငိုပါေလေရာ။
ကၽြန္မ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ? ဘာဆက္ေတြးရမလဲ ? အဲဒါ ကၽြန္မရဲ႕ ညံ႔ဖ်င္းမႈလား? ကံၾကမၼာလား? ေလာကဓံရဲ႕ ရုိက္နွက္ခ်က္လား? ၀ဋ္ေၾကြးလား? ကၽြန္မ နာက်င္စြာေတြးရင္း ငိုခ်လုိက္မိပါေတာ႔တယ္။ ျပီးမွကၽြန္မ အေမ႔ကုိ ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ "အေမ.. သမီး ျပန္လာေတာ႔မယ္ေနာ္"လုိ႔။ မျမဲျခင္း သခၤါရတရားရဲ႕ ေအာက္မွာ အေမ႔ေမတၱာကုိ ခံယူလုိ႔ သမီးေလးကုိ ေမတၱာတရားေတြ ေပးဆပ္ရင္း ပူေလာင္မႈကင္းတဲ႔ တဲစုတ္ေလးဆီ ျပန္ေတာ႔မယ္လုိ႔။
ေလာကရဲ႕ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္မႈေတြထဲက အလွပဆံုး ေရြးခ်ယ္မႈ တစ္ခုကုိ ကၽြန္မ ျပဳလုပ္လိုက္ပါေတာ႔တယ္။ ၾကိဳးစားမႈေနာက္ကြယ္မွာ ေအာင္ျမင္မႈက အစဥ္ရွိျပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈတိုင္းကုိ ဖမ္းဆုပ္ယူလုိ႔မရဘူး။ ျဖစ္ျပီးရင္ ပ်က္တတ္တဲ႔ ေလာကမွာ လုပ္သင္႔တာလုပ္ေဆာင္လုိ႔ ရွိသမွ်နဲ႔ ေရာင္႔ရဲတင္းတိမ္ရင္း ဘ၀ကုိ ျဖတ္သန္းေတာ႔မယ္လုိ႔ ကၽြန္မ မိုက္မဲစြာဘဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိပါေတာ႔တယ္။
ေအာ္ အနိစၥ.. ဒုကၡ.. အနတၱ..တဲ႔။ ဘယ္သူ႔လက္တြင္းမွာပါလိမ္႔? ယမမင္းဆီမွာလား? ေလာကမွာလား? ဒါမမဟုတ္ခဲ႔ရင္ ကၽြန္္မဆီမွာလားေလ။ မျမဲျခင္းတရားေတြကုိ လက္ကုိင္ထားလုိ႔ မနက္ျဖန္ေတြကုိ ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း အထီးက်န္ ရိကၡာထုပ္ေလးနဲ႔ ဘ၀ကုိ နွစ္သိမ္႔ရင္း အေမ႔ရင္ခြင္ဆီ ျပန္ပါေတာ႔မယ္။
လရိပ္ေလး(ေမာင္းမကန္)
(Saturday, August 25, 2012)
ညကိုအလွဆင္တဲ႔ ၾကယ္ကေလးေတြနဲ႔ ေကာင္းကင္ၾကီးက လွပေနေပမဲ႔ ေျမျပင္မွာေတာ႔ တဲစုတ္သာသာ အိမ္ကေလးထဲမွာ ကၽြန္မရယ္ အေမရယ္ ဘာမွန္းမသိေသးတဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ သမီးေလးရယ္ေပါ့။ အေမနဲ႔ သမီးေလးကေတာ႔ အိပ္ေပ်ာ္လုိ႔ေပါ႔။ ကၽြန္မကေတာ႔ တိတ္ဆိတ္တဲ႔ညကုိ အေတြးေတြနဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ရင္း လွပတဲ႔အနာဂတ္ အိပ္မက္ေလးကုိ မက္ခြင္႔ရေအာင္ ဒီေန႔နဲ႔မနက္ျဖန္ ခ်ိတ္ဆက္မႈအတြက္ စီးေမ်ာလုိက္ပါရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ၾကိဳးစားအိပ္လိုက္ပါေတာ႔တယ္။
မနက္ ေလးနာရီ ရြာဦးေက်ာင္းက အုန္းေမာင္းေခါက္သံနဲ႔အတူ ကၽြန္မ နိုးထလာခဲ႔တယ္။ အေမ႔အတြက္ ဆြမ္းကပ္ဖို႔နဲ႔ ဘုရားရွိခုိးဖို႕ ကၽြန္မ ျပင္ဆင္ေနခဲ႔တယ္။ "အေမ..ေရ ဆြမ္းေတာ္ကပ္လုိ႔ရျပီေနာ္"လုိ႕ ေျပာလုိက္ျပီး မၾကာခင္မွာပဲ အေမ႔ရဲ႕ ဘုရားရွိခုိးသံေလးက အိမ္ကေလးထဲမွာသာယာလုိ႔ေပါ႔။
အေမ ဘုရားရွိခိုးေနခ်ိန္ သမီးေလးနဲ႔ အေမ့အတြက္ မနက္စာစားဖို႔ ပဲျပဳတ္ေလးနဲ႔ စ္ိမ္းစားငပိဖုတ္ ဆီဆမ္းေလးကုိ ျပင္ဆင္ထားလုိက္တယ္။ ျပီးတာနဲ႔ သမီးေလးကုိ နိုးလိုက္ပါတယ္။ "အဖြားနဲ႔ေျမး အတူတူ စားမယ္မလားသမီး၊ ျပီးရင္ ေက်ာင္းသြားမယ္ေနာ္"လုိ႔ ေျပာေတာ့ သမီးေလးကလည္း ေခါင္းေလးညိတ္လုိ႔ ထလာတယ္။
ျပင္ဆင္ျပီးတာနဲ႔ ေျမးအဘြားနွစ္ေယာက္ ထမင္းစားေတာ႔ အေမက "သမီးလည္း တစ္ခါတည္း ၀င္စားေလ"တဲ႔။ စားစရာေလး မေလာက္မငကုိ အေမနဲ႔သမီးဘဲ စားေစခ်င္လုိ႔ "အေမရယ္ သမီးမဆာပါဘူး မစားခ်င္ဘူး"လုိ႔ေျဖခဲ႔တယ္။ အေမနဲ႔သမီးကုိ ေငးၾကည့္ရင္း "မခ်မ္းသာေပမဲ႔ ျပည့္စံုတဲ႔ မိသားစုေလးျဖစ္ေအာင္ ငါဖန္တီးသင္႔တယ္"လုိ႔ ကၽြန္မ ေတြးေနမိတယ္။
* * * * *
အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာ သမီးေလးက "အေမ.. ဒီလ အစမ္းစာေမးပြဲမွာ ပထမရရင္ ဂါ၀န္ေလး ၀ယ္ေပးေနာ္"တဲ့။ ကၽြန္မေလးတြဲ႔စြာနဲ႔ "အင္း"လုိ႔ ေျဖခဲ႔တယ္။ တဒဂၤအတြင္းမွာဘဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကုိ ခ်လုိက္တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေရာက္ေတာ႔ "အေမ"လုိ႔ ကၽြန္မေခၚေတာ႔ အေမက "ေျပာေလ သမီး.. ဘာေျပာမွာလဲ"တဲ႔ေလ။ မ်က္နွာအရိပ္အကဲ သိေနတဲ႔အေမက ေမးေတာ႔ ကၽြန္မ မ်က္ရည္၀ဲလာမိတယ္။ "အေမ.. သမီးေလ သူမ်ားနိုင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္မယ္ေနာ္"လုိ႔ အားတင္းျပီး ေျပာလုိက္တယ္။ "မသြားပါနဲ႔လားသမီးရယ္"တဲ႔။ အေမနဲ႔ သမီးေလးအတြက္ သြားခြင္႔ျပဳဖုိ႔ အေမ႔ကုိ ထပ္ေျပာေတာ႔မွ အေမက သမီးသေဘာပါေလတဲ႔။
ကၽြန္မေလ ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ႔ ကၽြန္မ အသက္နဲ႔ထပ္တူ ခ်စ္ခဲ႔ရတဲ႔ အေမနဲ႔ သမီးေလးကုိ ရင့္နာစြာနဲ႔ ခြဲျပီး ထြက္လာခဲ႔ေတာ႔ အေမက ငုိလုိ႔သမီးကလည္းငုိလုိ႔ေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ ေနာက္မဆုတ္တဲ႔ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ကၽြန္မ အနာဂတ္ အိမ္မက္အတြက္ အားတင္းလုိ႔ ေလွ်ာက္လာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။
သဘာ၀အလွေတြ ျပည့္စံုတဲ႔ ျမန္မာျပည္ၾကီးကုိ ထားခဲ႔လုိ႔ ေရာင္စံုအလွေတြနဲ႔ ဆင္ယင္ထားတဲ႔ ထုိင္းနုိင္ငံကုိ ကၽြန္မ ေျခခ်လုိက္မိေတာ႔တယ္။ အလုပ္လုပ္ေနေပမဲ႔ အေမနဲ႔ သမီးဆီ အျမဲဖုန္းဆက္ခဲ႔ပါတယ္။ ဖုန္းဆက္တိုင္း အိမ္ကိုလြမ္းလုိ႔ ငုိရင္းေပါ႔။ စ္ိတ္ထဲကလည္း အျမဲဆုေတာင္းေနမိတယ္ "အခုလုိမ်ိဳး မိသားစုနဲ႔ ေ၀းကြာေနရတဲ႔ ဘ၀မ်ိဳးမၾကံဳရပါေစနဲ႔ေတာ႔"လုိ႔။
* * * * *
အလြမ္းစိတ္ေတြကုိ အားတင္းေျဖေဖ်ာက္ရင္း ကၽြန္မအိမ္ကုိ လတိုင္း ပုိက္ဆံပုိ႔ေပးခဲ႔တယ္။ "တစ္သက္ေပ်ာ္ခ်င္ သစ္ပင္စုိက္" ဆုိတဲ႔အတိုင္း အေမက စုေဆာင္းလုိ႔ ျခံေလးတစ္ျခံ ၀ယ္ထားလုိက္တယ္ေလ။ အခ်ိန္က ကုန္မွန္းမသ္ိ ကုန္ရင္း ကၽြန္မ အိမ္က ထြက္လာခဲ႔တာ ၅-နွစ္ေတာင္ ရွိခဲ႔ေပါ႔။
အေမဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ႔ အေမက "သမီးေရ.. ျပန္လာေတာ႔ေနာ္၊ အေမ လြမ္းလွျပ္ီ၊ ေျမးေလးလည္း လြမ္းလွျပီ၊ အေမတို႔ ျခံေလးလည္း အသိီးေလးေတြ စားလုိ႔ရျပီ"တဲ႔ေလ။ ကၽြန္မ ေပ်ာ္လိုက္တာ အရမ္းဘဲေလ။ "လကုန္ေလာက္ ျပန္လာမယ္ေနာ္ အေမ"လို႔ ကၽြန္မ ၀မ္းသာအားရ ေျပာလုိက္တယ္။ အလုပ္လုပ္ရတာလည္း ေပ်ာ္လြန္းလုိ႔ ပင္ပန္းမွန္းေတာင္မသိေတာ႔ပါဘူး။
* * * * *
ကၽြန္မ အေပ်ာ္ကမၾကာလိုက္ပါဘူး။ အေမ ေနာက္တစ္ပတ္က်ေတာ႔ ဖုန္းဆက္လာတယ္။ "သမိီးေရ"လုိ႔ ေခၚျပီး အေမ ဘာမွဆက္မေျပာဘူးေလ။ ကၽြန္မ စိတ္ပူလာတယ္။ "အေမ ေျပာေလ၊ ဘာျဖစ္လဲ? သမီး ေနမေကာင္းတာလား? အေမေနမေကာင္းတာလား?" လို႔ စုိးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ တရစပ္ေမးေတာ႔မွ အေမက "အေမတုိ႔ျခံေလးကုိ အစိုးရက လုိအပ္လုိ႔ လာသိမ္းလုိက္ျပီ"လုိ႔ ေျပာျပီး အေမငိုပါေလေရာ။
ကၽြန္မ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ? ဘာဆက္ေတြးရမလဲ ? အဲဒါ ကၽြန္မရဲ႕ ညံ႔ဖ်င္းမႈလား? ကံၾကမၼာလား? ေလာကဓံရဲ႕ ရုိက္နွက္ခ်က္လား? ၀ဋ္ေၾကြးလား? ကၽြန္မ နာက်င္စြာေတြးရင္း ငိုခ်လုိက္မိပါေတာ႔တယ္။ ျပီးမွကၽြန္မ အေမ႔ကုိ ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ "အေမ.. သမီး ျပန္လာေတာ႔မယ္ေနာ္"လုိ႔။ မျမဲျခင္း သခၤါရတရားရဲ႕ ေအာက္မွာ အေမ႔ေမတၱာကုိ ခံယူလုိ႔ သမီးေလးကုိ ေမတၱာတရားေတြ ေပးဆပ္ရင္း ပူေလာင္မႈကင္းတဲ႔ တဲစုတ္ေလးဆီ ျပန္ေတာ႔မယ္လုိ႔။
ေလာကရဲ႕ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္မႈေတြထဲက အလွပဆံုး ေရြးခ်ယ္မႈ တစ္ခုကုိ ကၽြန္မ ျပဳလုပ္လိုက္ပါေတာ႔တယ္။ ၾကိဳးစားမႈေနာက္ကြယ္မွာ ေအာင္ျမင္မႈက အစဥ္ရွိျပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈတိုင္းကုိ ဖမ္းဆုပ္ယူလုိ႔မရဘူး။ ျဖစ္ျပီးရင္ ပ်က္တတ္တဲ႔ ေလာကမွာ လုပ္သင္႔တာလုပ္ေဆာင္လုိ႔ ရွိသမွ်နဲ႔ ေရာင္႔ရဲတင္းတိမ္ရင္း ဘ၀ကုိ ျဖတ္သန္းေတာ႔မယ္လုိ႔ ကၽြန္မ မိုက္မဲစြာဘဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိပါေတာ႔တယ္။
ေအာ္ အနိစၥ.. ဒုကၡ.. အနတၱ..တဲ႔။ ဘယ္သူ႔လက္တြင္းမွာပါလိမ္႔? ယမမင္းဆီမွာလား? ေလာကမွာလား? ဒါမမဟုတ္ခဲ႔ရင္ ကၽြန္္မဆီမွာလားေလ။ မျမဲျခင္းတရားေတြကုိ လက္ကုိင္ထားလုိ႔ မနက္ျဖန္ေတြကုိ ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း အထီးက်န္ ရိကၡာထုပ္ေလးနဲ႔ ဘ၀ကုိ နွစ္သိမ္႔ရင္း အေမ႔ရင္ခြင္ဆီ ျပန္ပါေတာ႔မယ္။
လရိပ္ေလး(ေမာင္းမကန္)
(Saturday, August 25, 2012)
Monday, March 3, 2014
****ဗ်ာပါဒေ၀ တုိ႔ျမန္ျပည္*****
တို႔ျပည္ ျမန္မာ
သာပါစေမး။
ပါတီစံု အုပ္စုကြဲကာ
လုယက္သူ အတၱသမားေတြေၾကာင့္
ဗ်ာမ်ားေနေသး။
တုိ႔သာသနာ
သာပါစေမး။
ေရွးလက္ရာ သိမ္ေတာ္ႀကီးကုိပင္
ဖ်က္ဆီးသူ ခရုိနီမ်ားေတြေၾကာင့္
ဗ်ာမ်ားေနေသး။
တုိ႔လယ္ယာေတြ
သာပါစေမး။
ေခတ္မွီဖုိ႔ ဗန္းျပလ်က္
သိမ္းပုိက္ၾက လူယုတ္မ်ားေၾကာင့္ကြယ္
ဗ်ာမ်ားေနေသး။
တုိ႔ျပည္သူေတြ
ၾကည္ျဖဴစေမး။
မလွန္သာ အာဏာစက္ေတြနဲ႔
က်င့္ပ်က္သူ ေခါင္းေဆာင္မ်ားေၾကာင့္ကြယ္
ဗ်ာမ်ားေနေသး။
ဒီမုိကေရစိီ ဆိီ
လွမ္းၿပီလားေမး။
ခုျဖစ္အင္ ျပည္အေရးေတြေၾကာင့္
ေ၀းလွပါေသး။
လရိပ္ေလး(ေမာင္းမကန္)
(၃ . ၃ ၂၀၁၄ )
Sunday, March 2, 2014
***ရင္နာစရာ လယ္တီသိမ္မဟာ***
သာသနာ့ေျမ တည္တံ့ေစမည့္
ဤေနရာကား ျမန္မာမ်ားစြာ
အားထားရည္ေမွ်ာ္ ဆရာေတာ္ၾကီး
စံေပ်ာ္ခဲ့ရာ သိမ္ေတာ္ရာမုိ႔
စဥ္သာေလးစား ထိန္းသိမ္းထား။
ခုခ်ိန္ခါ၀ယ္ သိမ္ကုိဖယ္၍
ေျမ၀ယ္ရွင္မ်ား ေခတ္စီးပြားေၾကာင့္
ပ်က္ျပားေတာ့မွာ အေသခ်ာမုိ႔
သံဃာေတာ္မ်ား ေတာင္းဆုိျငားလည္း
ဖယ္ရွားလုိ႔ကြယ္ ပစ္ခတ္တယ္။
ျပည္သူတုိ႔ေတြ ေတာင္းဆုိေပလည္း
ဤေျမကုိမက္ လူရက္စက္မ်ား
လက္နက္ကုိင္ကာ နွိပ္စက္ပါ၏
ဘယ္မွာဗုဒၶ ေမးၾကရေအာင္
လုပ္ျပေနတာ ရင္နာစရာ။
ဗုဒၶဘာသာ ျပည္ျမန္မာဟု
၀င့္ကာၾကြားဘဲြ႔ ေနလာခဲ့လည္း
လုပ္မဲ့စနစ္ နည္းနာသစ္မ်ား
သည္ေခတ္တရား က်င့္ေဖာက္ျပား၍
တုိ႔မ်ားဘာသာ ပ်က္သုဥ္းလာ။
ေခတ္မွီဖုိ႔သာ ေရွ႕ရႈကာျဖင့္
လက္ရာေရွးေဟာင္း တုိ႔သိမ္ေက်ာင္းကုိ
ဟုိေျပာင္းဒီေရႊ႔ အာဏာေငြ႔ျဖင့္
လက္ေတြ႔လုပ္မွာ ၾကားရတာမုိ႔
ရင္နာလ်က္သာ ခံခက္လာ။
သုိ႔ပါေသာ္လဲ (လည္း) ၾကမၼာမြဲရ
ကံနည္းလွသား ျမန္မာမ်ားရယ္
အားထားရာေ၀း ဘ၀ေပးမုိ႔
ဘယ္ေရးကုိမွ တားမရပဲ
ျပဳသမွ်သာ ခံရရွာ။
ၾကားရျမင္ရ ၀ဋ္ဒုကၡေတြ
ကင္းပလုိ႔သာ ျငိမ္းခ်မ္းလာေရး
ျမန္မာလူထု ေသြးခ်င္းစု၍
ေရွးရႈေမတၱာ ေပါင္းစည္းကာျဖင့္
သာသနာေရး ဦးစားေပး။
သုိ႔မွသာလွ်င္ ျပည္သာရႊင္၍
ၾကင္နာေမတၱာ လႊမ္းၿခံဳကာျဖင့္
ဘာသာအေရး လူမႈေရးမ်ား
ျငိမ္းေအးခ်မ္းသာ ျဖစ္တည္လာ၍
ျမန္မာျပည္ၾကီး သာဖုိ႔နီးလ်က္
ခရီးရွည္တာ ေျဖာင့္တန္းမွာ။
လရိပ္ေလး(ေမာင္းမကန္)
(၂ . ၃ . ၂၀၁၄ )
Saturday, March 1, 2014
***ျမတ္ဆရာ***
တခဏေလးအတြင္း ျမင္ရာကုိ ခ်က္ခ်င္း ကဗ်ာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲစပ္ဆုိနိုင္တဲ့ ဆရာ တကၠသုိလ္ဘုန္းၾကြယ္နဲ႔ ျမန္မာ ကဗ်ာမ်ားကုိ လက္တန္းစပ္ဆုိနုိင္ေသာ ကဗ်ာဆရာမ်ားကုိ အနူးအညြတ္ေလးစားေသာ အားျဖင့္ ဤကဗ်ာေလးကုိ ေရးသားထားပါတယ္ရွင္။
အမွားပါရင္ ျပင္ဆင္ဖတ္ရႈၾကပါလုိ႔။
ဆရာ ျမန္မာျပည္ျပန္လာတုန္းက reader channel စာေပ စကား၀ုိင္းမွ ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳနဲ႔ အတူ ဆရာ့ကုိ အင္တာဗ်ဴးလုပ္ခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုေလးနဲ႔ ဆရာ့ကုိ ဂုဏ္ျပဳရင္း ေရးသားတင္ျပလုိက္ပါတယ္ရွင္။
***ျမတ္ဆရာ***
တုိ႔ဆရာ ပညာၾကြယ္။
ကဗ်ာကုိ ျမင္ရာစပ္လုိ႔
ေတြးတတ္လွတယ္။
ၿပံဳးမပ်က္ကြယ္
ခဏရယ္ေလး။
ေတြးထက္ကာ ဥာဏ္ကြန္႔ျမဴးလုိ႔
ထူးလွပါေသး။
လရိပ္ေလး(ေမာင္းမကန္)
(၁ .၃ .၂၀၁၄ )
Subscribe to:
Posts (Atom)
